Maakt wetenschap me gelukkig? - Aya Sabi

Aya Sabi studeert aan Universiteit Hasselt en blogt voor deredactie.be.

Toch sta ik op momenten een beetje afstandelijk ten opzichte van de wetenschap. Ik heb geen wetenschapper of onderzoek nodig om geluk, hoop, liefde, vriendschap te kennen. Dan kies ik liever voor de literatuur, voor mijn beleving en de beleving van anderen. Ik ga af op mijn ervaringen, op puur gevoel. Ik laat, zoals de meesten, cijfers achterwege en praat in de taal van het hart, diep menselijk en soms verward om levensbelangrijke waarden te omvatten.

Zoals ik afgelopen week de waarde van vriendschap beleefde, een ervaring en geen wetenschappelijke definitie. We zaten aan een ronde, houten tafel. Voor ons dampte de koffie en de warme appeltaart. Drie vriendinnen tijdens de laatste vrijdag van de vakantie. We woonden in dezelfde stad en zagen elkaar nog even graag. Alleen was het op de een of andere manier zo ver geraakt dat we elkaar al maanden niet meer gezien hadden. We vertelden, luisterden en vulden aan waar nodig. De herinneringen, gevoelens en woorden schoten over de tafel en onze lach, hoog en warm, vulde de ruimte.

Hoewel ik natuurlijk weet dat er talloze wetenschappers antwoorden hebben en er genoeg onderzoek is verricht, is het nog altijd een keuze die ik bewust maak om dingen van het toeval te doen afhangen, om niet binnen de lijntjes te kleuren, om bepaalde waarden niet te meten en te wegen, omdat ze ook niet vast te pakken zijn, maar te beleven, niet materieel, maar waardevol.

Voor elk van ons, drie jongen vrouwen die zichzelf nog geen “vrouw” wilden noemen, was het afgelopen jaar vol van verandering. Vaak zwaar, op andere momenten licht. Het was ook dit jaar dat ik net na een moeilijke periode letterlijk verdronk in “De ondraaglijke lichtheid van het bestaan”. Het boek van Milan Kundera ontrafelt het leven als een aaneenschakeling van lichtheid en zwaarte die elkaar definiëren. Natuurlijk, we hebben allemaal onze momenten van diepe treurnis. Het moment dat we iets of iemand verliezen, zelf verloren gaan.

Dat wist ik wel. Alleen heb je iets of iemand anders op momenten nodig om u gerust te stellen, uw gemoederen te sussen, u weer moed in te fluisteren om uit uzelf voldoende kracht te putten. Dat kunnen mensen, boeken, herinneringen, foto´s zijn. Het is het gevoel er niet alleen voor te staan. En al was het afgelopen jaar vol van dingen die gebeurden, zonder dat we dat wilden, hadden we ze ook meer dan ooit nodig.

Ik heb geluisterd naar Léo Bormans die een nieuw boek over de hoop samenstelde uit wat duizenden wetenschappers over de hoop te vertellen hadden en de inspirator had me op de of andere manier getroffen. Het publiek mocht een moment kiezen dat ze echt gelukkig waren en er een denkbeeldige foto van maken. Hij voorspelde dat ze niet alleen zouden staan op de foto, dat ze een gevoel van waardering hadden, het niet materieel was en dat het onverwachte gebeurde. Hij had gelijk. Ik dacht aan afgelopen vrijdag met mijn twee vriendinnen. Op momenten werden onze ogen vochtig, overspoeld door te zware gevoelens, maar vaak lachten we zo lang dat we er misselijk van werden. Geluk.

Hij had gelijk. Toch geloof ik nog altijd niet in wetenschappers, professoren en economen om diepmenselijke waarden te omvatten, om complexe en abstracte begrippen te definiëren, om gevoelens om te zetten in cijfers, want ik vind dat ik in mezelf, mijn leven en in de mensen om mij heen moet graven om hoop, liefde en geluk naar boven te halen. Dat doe ik graag en de obstakels daarin doen me herleven op momenten dat het licht lijkt te doven.