Deze keer geen blog - Aya Sabi
De wereld staat nooit stil
Maar u hoort me niet klagen (omdat het schrijven me zoveel meer geeft dan ik erin steek) behalve op deze momenten, wanneer de tijd tikt en de inkt in mijn pen droogt. Er zijn zoveel dingen gebeurd, de wereld staat nooit stil. Daar ligt het niet aan, maar ik wil niet schrijven over de Amerikaanse verkiezingen, de aanslag in de Thalys, de vluchtelingen die worden tegengehouden aan de grenzen, of een ander zwaarbeladen onderwerp. Buiten het feit dat schrijven zo lang duurt, word ik doorgaans ook verteerd door twijfels dat ik het deze keer niet meer kan of dat ik veel te emotioneel schrijf. Al mijn pogingen om een luchtige blog te schrijven, vallen als kaartenhuisjes in elkaar.
Afstand houden
Dat is omdat ik nooit schrijf over dingen die me niet interesseren. Daarbij schrijf ik zelfs niet over dingen die me interesseren. Ik schrijf enkel over wat op de een of andere manier in mijn hart komt te zitten en zich daar nestelt. Ik ben hypersensitief en iedereen die me kent, kan dat beamen. Dus als ik me eenmaal laat gaan, ben ik niet te stoppen. Helaas. Het is dan ook aangeraden een paar meters afstand te houden. Als ik van mezelf soms afstand kon nemen, had ik dat op die momenten ook gedaan. Het is niet gezond tussen uitersten te leven. Ik probeer een evenwicht te vinden in alles tegelijk voelen en niets voelen. Dat zal u misschien door mijn columns heen gemerkt hebben. Sorry daarvoor.
Zoeken naar inspiratie
Het is 23.25 en ik wil gaan slapen, want morgen wordt een lange dag. Ik scrol langs al mijn nieuwsoverzichten om misschien geïnspireerd te worden. Op dit moment staan mijn nieuwsoverzichten vol van Pukkelpop en voetbal, vakantiefoto's met diepzinnige quotes en artikels die me niet interesseren. Op sociale media is het vaak hetzelfde. We plaatsen steeds dezelfde quotes van dezelfde schrijvers terwijl we hun boeken niet eens lezen, feliciteren onze oma met haar verjaardag terwijl ze niet eens Facebook heeft, filmpjes doen de ronde van mensen die anderen een goede dag wensen of een ander een compliment geven en dat zo nodig moesten vastleggen en dan heb ik het niet eens over al die beautybloggers die in iedere video wel drie keer 'Iedere vrouw moet dit weten' zeggen en veel te enthousiast zijn over het zoveelste middel dat niet werkt, maar wel zoveel kost.
Het ligt aan mij
Het is ondertussen al 00.50 en op Twitter heb ik gevraagd of er iets interessants is gebeurd de afgelopen dagen om er een luchtige tekst over te schrijven. Iemand zei herexamens, een ander beweerde Trump en nog een ander had laatst in Gent de lekkerste kebab ooit gegeten. Maar dat is toch niet interessant? Dat is een catastrofe, want dan moet een mens helemaal naar Gent om lekkere kebab te eten!
Het ligt aan mij. Deze keer veeg ik mijn voeten aan de wereld, ben in de fase waarin ik niets voel, zo wispelturig als de wind draaien mijn gevoelens soms rond. Deze zaterdagavond is het windstil. Alles kan me gestolen worden. Het is een manier om mezelf te beschermen, om tussen de lijnen te kijken, een oogje dicht te knijpen en mijn rug te keren naar dingen die te veel van me vragen. Mijn onderbewustzijn is op vakantie.
Ik meld me op sociale media af, sluit mijn laptop en zet Boudewijn de Groot op. Dan maar geen blog schrijven. Ik sla deze keer over.
(Aya Sabi studeert aan Universiteit Hasselt en blogt.)