Compliment - Jürgen Mettepenningen

Wanneer ik iemand vandaag een bijzonder compliment zou willen geven, dan zijn het de vele vrijwilligers. Zij zijn het gelaat van de samenleving: uit vrije wil er zijn voor medemensen, voor het goed van anderen. Ik denk dan bijvoorbeeld aan de vele schouders in Vlaanderen waarop ons rijke verenigingsleven rust. Dankzij hun vrijwillige inzet ontmoeten mensen elkaar en beleven ze mooie zaken met elkaar. Leve onze vrijwilligers in fanfares, jeugdverenigingen, parochies, oudercomités, seniorenbewegingen, zorginstellingen, enzovoort. Neem bijvoorbeeld de mantelzorgers, die vaak naast de zorg voor hun (klein)kinderen en niet zelden ook zelfs hun job, bekommerd en actief het laatste eind gaan van iemands levensweg, ‘tot aan de meet’, zoals Raymond Van het Groenewoud zingt. Mijn hoed af voor al deze mensen. Voor alle vrijwilligers! Zonder vrijwilligers zou onze samenleving geen warmte meer uitstralen.

Het zijn uiteraard niet alleen vrijwilligers die een compliment verdienen. Ook in het leven binnen gezinnen, op het werk en elders zijn complimenten op hun plaats en doen ze veel deugd. Er is veel nood aan bevestiging. Vaak leeft er ergernis, demotivatie en frustratie omdat mensen te weinig bevestigd worden. En vaak is er vreugde, inzet en loyauteit omdat mensen op geregelde tijdstippen oprecht bevestigd worden. Een compliment doet inderdaad zoveel deugd! En geeft dynamiek. Het is alsof er een scheut benzine in de tank van ons hart wordt gegoten. Waarvan het hart opleeft en weerbaarder wordt in de hindernissen van het leven. Een pluim geven aan elkaar, zonder al te veel franjes, niet kunstmatig, niet omdat het moet, maar omdat de ander de pluim verdient om wie hij is, om wat die doet en betekent. ‘Doe aan een ander wat je zelf wil dat anderen voor jou doen’, heet dat bij Jezus in de Bergrede. Je hoeft geen christen te zijn om aan die woorden een boodschap te hebben, maar ik ben nu eenmaal een christen.

Kortom, laat ons elkaar pluimen geven, zeker vandaag. Maar oprechter zou het overkomen dat we het ook morgen doen, en overmorgen…

(Jürgen Mettepenningen is theoloog)