Bakjeskramp - Jürgen Mettepenningen

Het belangrijkste object in huis lijkt wel de smartphone, Ipad of laptop. En weet u wat op nummer twee staat? De opladers van al die dingen. O wee als mijn gsm niet voldoende is opgeladen. Het is alsof er bijna iets van mezelf niet voldoende is opgeladen. En daar zit ‘m nu net het probleem: de smartphone als verlengstuk van mijn persoontje. Of anders gesteld: ik voel me niet op mijn gemak zonder mijn ‘bakje’. Waar ligt mijn gsm, waar is mijn oplader? Ziedaar twee vragen die tot de belangrijke zijn gaan behoren van mijn leven… Triest. En toch moet dat zo, blijkbaar.

Enkele weken geleden was ik mijn smartphone thuis vergeten. Niet meegenomen, zo eenvoudig verliep dit misdrijf. En weet je wat? Ik heb er van genoten! Een tweede misdrijf, zou je kunnen denken. Niets van! Het was eerlijk gezegd lang geleden dat ik zo efficiënt heb gewerkt. Ik heb mogen ervaren dat ik tijdens vergaderingen en andere ontmoetingen niet steeds met een half oog naar mijn bakje keek. En dat ik onderweg naar die vergaderingen en ontmoetingen mensen om me heen bezig zag (met hun bakje, weliswaar). Ik had het geruststellende gevoel dat ik geen geluid of getril moest verwachten ter hoogte van mijn borst. Meer zelfs, ik voelde me intiemer met mezelf, hoe vreemd dat dat ook mag klinken. Meer baas van mezelf ook…

Toen ik thuiskwam zag ik de reeks telefoontjes en mails. Eerst beleefd teruggebeld, dan het nodige beantwoord. Het kostte me minder tijd dan anders. Waar ik normaal gezien permanent alles binnenkrijg op mijn ‘bakje’ en afweeg of ik onmiddellijk dien te reageren, was dit nu efficiënter en minder energie- en tijdrovend.

Ik ben bovendien niet zo onmisbaar als ik vroeger dacht. Sommigen houden hun gsm vast als houden ze hun leven vast: niet lossen. Bakjeskramp. Vindt u het leuk om te praten met iemand die voortdurend bereikbaar wil zijn voor iemand anders?

Bakjesstress…

De dag na de smartphoneloze dag was het business as usual: opstaan met het bakje, werken met het bakje, eten met het bakje, naar huis gaan met het bakje, de avond afsluiten met het bakje.

Het klinkt als een verslaving. Te vaak heb ik mezelf voorgehouden dat het geen verslaving is. Het is mee-zijn met de tijd. Sorry, geen medelijden met mezelf: het is een verslaving. Hoeveel machogedrag bestaat er overigens niet omtrent het bakje? Het is alsof het gaat om auto’s. Welk bakje heb je, hoe snel gaat je bakje, hoeveel gebruik je je bakje? ’s Morgens uit de garage ermee, ’s avonds in de garage. Peugeot Partner, maar dan vooral partner…

Mijn excuses voor de moraliserende toon, maar toch... Smartphones zijn prachtige instrumenten, maar we vergeten vaak dat het instrumenten zijn. Ze krijgen te veel voorrang op wie echt telt. En hoezeer het bakje me ook al diensten heeft bewezen, ik wil niet ten dienste staan van het bakje. Neen aan het dictaat van een instrument, heet dat dan sloganesk maar gemeend.

Als u me binnenkort eens belt – en u hoeft heus niet te aarzelen me te bellen – en ik neem niet op, wees dan blij voor me alstublieft. Ofwel ben ik mijn gsm vergeten, ofwel kick ik af. Dank voor uw begrip. En wees dan blij voor wie bij me is: die heeft al mijn aandacht. En straks bel ik u terug met evenveel aandacht!

(Jürgen Mettepenningen is theoloog)