Deze blog bevat onjuistheden!* - Van Dievel Consulting

Ik slaakte een diepe zucht. Legde de factuur voor het up to date houden van de Facebookpagina van Theo Francken terzijde.
'Wat ligt er op uw lever? Voor de draad ermee!'
'Het zit zo, patron,' stotterde Brabançonne, 'wij vroegen ons af of het mogelijk zou zijn om de indexsprong van het federaal gouvernement niet toe te passen op ons pree.'
'Gelijk in Zottegem,' voegde Dinska Bronska er voor de duidelijkheid aan toe.
'Waarom moeten wij betalen voor een crisis die wij niet veroorzaakt hebben?' las Brabançonne af van zijn spiekbriefje.
'Handen af van onze koopkracht!' sprong Dinska hem met geheven vuist bij.
Kwansuis schoof ik een krant over de factuur die ik geen vijf minuten eerder aan de Vlaamse socialist Kurt De Loor uit Zottegem had gericht. Het geniale idee om in het verzet te gaan tegen de hardvochtige maatregelen van de regering, kwam van Van Dievel Consulting, van wie anders? Maar dat hoefden mijn junior partner en onze trainee niet te weten. Zeker nu niet.

'Beste medewerkers,' slijmde ik een weinig, 'ik kan begrip opbrengen voor uw standpunt, ook al is het niet het mijne. Edoch en eilaas, ik kan niet ingaan tegen een maatregel van een wettige regering. Dat zoudt ge toch moeten weten? Bovendien zou het egoïstisch zijn en van weinig solidariteit getuigen, om iets te eisen wat andere werkmensen niet kunnen krijgen. Egoïstisch van uw kant, wel te verstaan.'
'Ge zoudt ons opslag kunnen geven zodat wij de indexsprong niet voelen, patron,' zei Brabançonne.
Dinska Bronska knikte driftig. 'Er is niets onwettigs aan opslag geven.'
'OPSLAG?!
Het vermaledijde woord welde op uit het diepste van mijn borstkas, vulde haast zichtbaar de ruimte van mijn bureau, deed de ramen trillen in de sponningen, deed de bel aan de fraaie gietijzeren poort van mijn domein klingelen en galmde tenslotte kilometers ver over de Kalmthoutse Heide zodat de Galloway-runderen ter hoogte van de Paalberg verbaasd opkeken van hun bezigheid, met name het grazen. Brabançonne verborg zich geschrokken achter de brede schouders van Dinska Bronska.
Ik telde luidop van 1 tot 100. Pas bij 78 begon ik langzamerhand mijn kalmte te herwinnen.
'Beste medewerkers,' zei ik op zachte maar daarom niet minder indringende toon, 'deze indexsprong geeft Van Dievel Consulting de broodnodige financiële ademruimte om te overleven in een krimpende markt. Wij hebben een concurrentieel nadeel van minstens vijf procent tegenover de gebakken luchtindustrie in onze buurlanden. En dan spreekt gij van...' Net op tijd kon ik het O-woord wederom inslikken.

'Ja maar patron,' protesteerde Brabançonne, 'het gaat toch geweldig goed met Van Dievel Consulting. Ge hebt nog maar pas onze tarieven met 30 procent verhoogd. Dat zoudt ge toch niet doen als we in slechte papieren zaten?'
'Ik heb een beetje in de boekhouding zitten snollen, patron,' bekende Dinska Bronska hondsbrutaal, 'ge hebt uzelf riante bonussen toegekend. En dan zou er voor ons geen twee procentjes opslag afkunnen?'
Ik schudde meewarig mijn oude maar daarom nog niet minder nobele hoofd.
'Ge staart u blind op details, Dinska. Ge ziet het grotere plaatje niet.'
Vervolgens somde ik alle ondernemersclichés op die ik de laatste maanden in de Financieel Economische Tijd en De Standaard had gelezen. Loonhandicap, productiviteit, ziekteverzuim, belastingdruk, de hele reutemeteut.
'En nu ge hier toch alle twee bij mij staat,' besloot ik, 'kunnen we misschien een gesprek aangaan over loonsvermindering. Als ge allebei bij VDC wilt blijven werken, zullen er offers moeten worden gebracht.'

Rap dat ze buiten waren! Ik wreef me tevreden in de handen. Ondernemen kan soms veel voldoening schenken.
Ik nam de telefoon en belde Bruno Tobback, want ik had tijdens mijn onderonsje met Brabançonne en Dinska Bronska alweer een geweldig idee gekregen.
'Bruno,' zei ik, 'na de indexsprong pakken we de verhoging van de pensioenleeftijd aan.'
'Ik vind dat nu al een prachtidee, kameraad Lowie.'
'Hebt ge nog ergens een rode burgemeester lopen die mee kan doen?'
'Veel hebben we er niet meer, kameraad Lowie. Maar 't zijn er wel goeie, gelijk Termont van Gent.'
'Kunt ge Termont volgende week in de gazet laten zeggen dat hij er niet aan denkt om zijn gemeentepersoneel langer te laten werken en dat Gent bij de pensioenleeftijd van 65 blijft? Ambiance verzekerd! Een sprong in de peilingen eveneens.'
'Heu,' aarzelde Bruno Tobback, 'ik weet niet of Daniël Termont daar wel voor te vinden is. Hij wilde ook al niet meedoen tegen de indexsprong.'
'Dan zult ge zelf het voorbeeld moeten geven, Bruno,' sprak ik monter, dat is eigenlijk nog geloofwaardiger. Hebt ge bij de SP.A geen oudere werknemers die mee kunnen doen? Het zal nogal een slag geven als ge die op kosten van partij op pensioen stuurt.'
Tuut tuut tuut.
'Hallo, Bruno? Hallo?'

*Met dank aan Stan Lauryssens