Ooit zo sterk en nu intrieste puinhoop: Venezuela - Mattias Tuyls
Mattias Tuyls is journalist bij VRT Nieuws. Hij verbleef op zijn 18de een jaar in een gastfamilie in Venezuela, was er enkele jaren geleden nog pop-up correspondent voor VRT Nieuws en volgt de ontwikkelingen in Latijns-Amerika.
Enkele jaren geleden heb ik mij geweldig geamuseerd met een reeks reisgidsen over een aantal fictieve landen. Alles wat je normaal gezien in een gewone reisgids vindt, werd daarin bij elkaar gefantaseerd door een stel Australiërs met een bijzonder gevoel voor absurditeit en wellicht een overschot aan vrije tijd.
Die reeks nam je dan mee naar exotische bestemmingen, waarbij de meest uitvergrote clichés uit een bepaalde regio van de wereld op een hoopje werden gegooid en samen een nieuw land vormden.
Eén voor alle duidelijkheid, waar je vooral moest wegblijven. Zo was er ‘Molvanië’, een soort van ongelukkige kruising tussen Moldavië en Albanië. Of ‘Phaic Tan’ (lees Fake Tan, heeft u’m), de zelfverklaarde ‘oksel’ van Azië omwille van de ondraaglijke luchtvochtigheid. En dan was er ook nog…
San Sombrero
Dat land met als hoofdstad Cucaracha city, moet zo ongeveer ergens halverwege Zuid- en Centraal-Amerika gesitueerd worden en is een bonte mengeling van alle denkbare Latino-clichés, het ene nog grotesker dan het andere.
Alomtegenwoordige corruptie en onveiligheid, staatsgrepen ‘a volonté’, omnipresente militairen, één sterke man met een grote snor die de lakens uitdeelt, een meer dan waardeloze munt en repressie als nationale sport. Da’s ‘in a nutshell’ het volledig verzonnen San Sombrero.
Maar ik vrees dat er momenteel een land is met echte burgers en een helaas echte leider, die die lading zo ongeveer begint te dekken, Venezuela.
Dit verzin je niet
Wat er zich de voorbije jaren maar toch vooral de laatste maanden, weken en dagen heeft afgespeeld in dat land is haast niet te bevatten en zouden enkele losgeslagen Australiërs zelfs niet durven verzinnen.
Overdreven, vindt u? Wat dacht u dan hiervan?
- Meer dan 100 doden bij bijna dagelijkse protesten op 4 maanden tijd. Maar toch, relatief ‘klein bier’ in vergelijking met de doden die door willekeurig geweld elk weekend vallen in de hoofdstad Caracas.
- Een ex-agent die een helikopter kaapt en in onvervalste Rambo-stijl het Hooggerechtshof en het Ministerie van Binnenlandse Zaken onder vuur neemt. Gevolgd door een opeisingsvideo ‘a la IS’ en het nieuws dat de man een niet onaardig acteur blijkt te zijn. Dat hadden ze zelfs in San Sombrero nog niet gezien.
- Betogingen waarbij uitwerpselen als welja, ultiem drukkingsmiddel worden ingezet trouwens ook niet.
- Een democratisch verkozen parlement dat eerst buitenspel wordt gezet door een bevooroordeeld Hooggerechtshof en vorige zondag nog de omstreden verkiezing van een grondwetgevende raad (in de zak van de regering).
- Twee belangrijke oppositieleiders die in het holst van de nacht van hun bed worden gelicht en worden meegenomen door gemaskerde mannen.
- Dat alles met op de achtergrond een bevolking die dagelijks vecht om te overleven in een land met de grootste oliereserves ter wereld.
Dit is Venezuela anno 2017, niet San Sombrero. De gebeurtenissen daar overtreffen de stoutste verzinsels in een fictieve bananenrepubliek.
De ernst van de toestand lijkt nu pas internationaal door te dringen. Dat is laat voor een land dat al 4 jaar van de regen in de drop terecht komt, sinds de olieprijs is beginnen kelderen.
De VS hebben eindelijk door dat er iets broeit in hun achtertuin, verharden hun toon en hebben financiële sancties uitgevaardigd tegen president Maduro en co.
Almaar meer luchtvaartmaatschappijen schrappen hun vluchten van en naar Venezuela. Zo maakte de Colombiaanse luchtvaartmaatschappij Avianca vorige week nog bekend dat buurland Venezuela voorlopig voor hen niet meer zo hoeft. Extra pijnlijk is dat gezien de historische banden tussen beide buurlanden.
Met de installatie van de grondwetgevende raad, zal de spanning niet afnemen in Venezuela. En ‘vrede’ zoals Maduro beweerde, zal die al helemaal niet brengen. De nabije toekomst van het land oogt onzekerder en donkerder dan ooit.
Op dit moment zijn ze in San Sombrero dus een stuk beter af. Daar kan je mee lachen, maar het is eigenlijk intriest.