Het morsige liefdesleven van DSK - Ivan Ollevier

Frankrijk was diep verontwaardigd toen Dominique Strauss-Kahn  in 2011 in New York net voor het opstijgen van een vliegtuig werd gehaald. Een kamermeisje beschuldigde hem van verkrachting. Het kon toch niet anders of dit was een complot? Het kon toch niet anders of de toenmalige chef van het Internationaal Muntfonds was het slachtoffer geworden van een doorgeslagen Amerikaans puritanisme? Medestanders van Strauss-Kahn hielden vol dat de zaak stonk, en dat de toenmalige president Sarkozy de kwade genius was in een samenzwering die de populaire socialist een stok in de wielen moest steken in de race naar het presidentschap. De Amerikaanse beschuldigingen werden uiteindelijk weer ingetrokken, maar DSK zat wel dagenlang in een Amerikaanse cel. De bal ging aan het rollen, en drie jaar later staat DSK voor de rechter in Rijsel.

Prostitueebezoek is in Frankrijk vooralsnog niet verboden (de Assemblée heeft een verbod goedgekeurd, maar een jaar later is de wet nog steeds niet van kracht). Het organiseren van prostitutie of het bemiddelen tussen een prostituee en haar klant is wel verboden. DSK heeft ook in het verleden nooit een geheim gemaakt van zijn grote goesting, en dat hij deel heeft genomen aan seksfeestjes (“soirées libertines”) geeft hij grif toe. Maar hij dacht dat de vrouwen die zich aan zijn voeten wierpen en hem om seks smeekten dat helemaal uit vrije wil deden. Honi soit qui mal y pense.

Dat het parket de beschuldigingen aan het adres van DSK niet hard kan maken en nu zelf de vrijspraak vraagt, betekent niet dat het proces geen wonden heeft geslagen in de Franse mores. Het land waar al decennialang, anders dan in de Angelsaksische wereld, een strikte scheiding loopt tussen het privéleven en het publieke ambt, heeft de voorbije jaren leren leven met een steeds nieuwsgierigere en agressievere pers. Dat heeft de huidige president Hollande al aan den lijve mogen ondervinden, toen zijn relatie met actrice Julie Gayet aan het licht kwam, en hoe hij zich achterop een bromfiets door het nachtelijke Parijs naar hun plaats van rendez-vous liet brengen. Volgens Jean Quatremer, een journalist die al in 2007 een boekje opendeed over Strauss-Kahns seksuele gedrag, wordt het tijd dat de Franse pers haar stilzwijgen over het privéleven van politici doorbreekt: “Waarom heeft de pers het er zo lastig mee om de machthebbers te bekritiseren over hun privéleven?"

Bekleders van een openbaar ambt, van burgemeester van een klein gehucht tot president, hoeven geen toonbeeld van deugdzaamheid te zijn, of toch niet meer dan om het even welke andere burger, en wie een morsig amoureus leven heeft, is niet noodzakelijk ook een rommelig bestuurder. Maar het is ook veel Fransen duidelijk geworden dat een vijfenzestigjarige politicus die ervan uitgaat dat het de diepste wens is van tientallen jonge vrouwen om in groep de matras met hem te delen, ofwel schuldig is aan grenzeloze arrogantie ofwel aan een stuitend gebrek aan beoordelingsvermogen.

“Ik was bezig met het redden van de wereld,” verdedigde DSK zich toen hij ter verantwoording werd geroepen. Miljoenen Fransen lazen het ’s anderendaags in hun krant. Maar het opmerkelijkste aan Strauss-Kahns getuigenis was de houding van onaantastbaarheid die hij zich aanmat, het volslagen gebrek aan gêne dat hij tentoonspreidde toen zijn seksuele wangedrag in de kranten breed werd uitgesmeerd. Juridisch valt niets meer tegen de man in te brengen, hij is aan de dans ontsnapt. Maar nooit eerder werd over het seksleven van een politicus zo gretig en op zo’n bijna pornografische wijze verslag gedaan als in de zaak-DSK (een van de getuigende prostituees was tot tranen toe bewogen toen ze vertelde hoe DSK haar sodomie opdrong). De mediabelangstelling voor de rechtszaak was zo groot (in de zaal was er niet genoeg plaats meer voor het gewone publiek) dat het erop lijkt te wijzen dat er in Frankrijk een taboe is gesneuveld.

(Ivan Ollevier is buitenlandverslaggever bij VRT Nieuws.)