Albert versus Laurent - Van Dievel Consulting

"Louis, er zitten jagers in uw hof," zei Wouter Beke, voorzitter voor het leven van CD&V, bijna achteloos. Zijn collega's Crombez, Rutten, De Wever en Almaci keken geïnteresseerd uit het raam van onze modeste villa.

En inderdaad: over het bijna perfecte grasveld liepen met grote tweelopen bewapende en vervaarlijk ogende autochtonen in camouflagepakken de eekhoorns, de egels, de eksters en het tamme konijn de stuipen op het lijf te jagen. "Ik weet het," zuchtte ik, "ik woon blijkbaar in hun jachtgebied, maar als ik binnen blijf kan er mij niets gebeuren, hebben de jagers beloofd."

Nog maar pas had ik deze woorden uitgesproken of ik zag een ouderling op een solex door de fraaie smeedijzeren poort het erf van onze villa optuffen. Voor de jonge lezertjes: een solex is een fiets met een hulpmotor, razend populair in de jaren 60. Nu noemen we dat een e-Bike, maar dit geheel terzijde.

Ik stormde naar buiten, trok de luid protesterende ouderling van zijn solex en terwijl de hagel ons om de oren floot, droeg ik hem over mijn schouders onverveerd naar binnen, waar wij ons heelhuids maar met de daver op het lijf in een chesterfield lieten neervallen.

"Maar zie nu, het is Albert," sprak de naderbij gekomen John Crombez van de lichtroze partij SP.A namens allen op verbaasde toon.

En inderdaad bis: de over zijn hele lijf bibberende bejaarde was wel degelijk de oude, nu titelloze koning der Belgen ...

Nu even opletten, want het wordt ingewikkeld. De Vlaamse partijvoorzitters woonden ten huize van VDC een studiedag bij over manieren om het afkalvende lidmaatschap van hun partijen tegen te gaan en deze aldus opnieuw een bestaansreden te geven. Maar verder dan het verstrekken van gratis rollators en het uitdelen van Bongobons voor welnessweekends waren wij nog niet geraakt.

Wij laten nu Beke en consorten voor wat ze zijn - want anders kunt u als luie internetlezers niet meer volgen - en concentreren ons op de komst van de onverwachte bezoeker, dewelke wij zopas van een gewisse afschot hadden gered en die nu gulzige slokken nam van de royale portie Chivas Regal die ik voor hem had ingeschonken, waardoor tenminste al het beven van zijn handen zichtbaar was verminderd.
"Wat brengt u naar hier, Sire?" informeerde ik toen Albert van België weer bij zijn à propos was.
"Ik heb uw raad nodig, mijnheer Van Dievel," vatte de oude koning aan, wijl hij mij listig aankeek. "Ge weet dat ik dat meiske Delphine goed liggen heb gehad in de rechtbank, haha!"
Ik keek Albert de titelloze afkeurend aan.
"Sauf votre permis, Sire, ik vind het beneden alle peil dat u Delphine niet wil erkennen als uw dochter. Wie zijn gat verbrandt moet op de blaren zitten."
Albert veinsde deze oervlaamse uitdrukking niet te kennen. Zijn blik werd donker. En zeggen dat ik deze vorst in betere tijden zo trouw gediend had!
"Wat u ervan denkt interesseert mij niet, meneer Van Dievel, en nog minder wil ik een zedenpreek horen."
Ik vermande mij.

"Wat wil u dan wel van mij horen, Sire?" peilde ik op neutrale toon.
"Kom dichterbij, dat ik het in uw oor fluister," sprak Albert samenzweerderig, wat geen overbodige luxe was daar de aanwezige partijvoorzitters alsmaar naderbij waren gekomen en poogden iets van ons colloque singulier op te vangen.

"Ik ben nu hopelijk voorgoed verlost van die Delphine," klonk het in mijn Buis van Eustachius. "Maar zou ik het riskeren om zelf ook naar de rechtbank te stappen om mijn vaderschap over Laurent aan te vechten? Of zou dat "erover" zijn? Wat denkt u, meneer Van Dievel?"

Ik schudde mijn oor los en keek Albert van België verbijsterd aan.
"Maar waarom?!" kon ik slechts met grote moeite uitbrengen, "waarom na al die jaren zo harteloos zijn!"

"Als ik kan bewijzen dat ik niet de vader van Laurent ben," sprak de oude vorst op koude toon, "kan ik zonder vele moeite scheiden van ons Paola en kan ik eindelijk trouwen met Sybille de Selys Longchamps, want dat is nog altijd la femme de mes rêves."

Albert keek mij triomfantelijk aan. Was zijn plan geen geweldig strak plan?!
Ik keek hem op mijn beurt vol medelijden aan, iets waar Albert na een poosje ongemakkelijk van werd.
"Ben ik iets vergeten?" sprak hij aarzelend.
"Sire," zeide ik, "u hebt - vrees ik - inderdaad iets over het hoofd gezien. Als u het vaderschap van Laurent wil aanvechten, zult u DNA moeten afstaan. En dan zit het spel op de wagen, als u begrijpt wat ik bedoel ...."

"Miljaardedju!" vloekte Albert II ongegeneerd, "godverdoeme miljaarde nondedju!"

Nog immer ijzige verwensingen slakend verliet Albert II zonder afscheidsgroet onze modeste villa en beklom niet zonder moeite zijn solex, die evenwel ook na veel stampen en dreigementen niet wilde aanslaan.

"Gij daar, proleten!" riep hij de toekijkende partijvoorzitters toornig toe, "duw mij in gang of ik laat u geselen!"