Naar waar gaat de lift van John Crombez? - Van Dievel Consulting

"Mogen wij hier wel zijn, Lowie?" John Crombez keek schichtig en ongemakkelijk om zich heen. Wij bevonden ons in de prachtige woning van parlementsvoorzitter Siegfried Bracke in de schone stad Gent, dewelke (de woning, niet Bracke) gekraakt was door een bonte verzameling shitsmorende en onbespotengroententelende alternativo's, onder wie wij - tot onze niet geringe verbazing overigens - ook een gedreadlockte Mieke Van Hecke (CD&V, strekking Rome) herkenden, die ons fluisterend toevertrouwde dat een mens maar zo oud is als hij zich voelt. Maar dit geheel er terzijde. En voor wat het waard is.

"Tot Pasen zitten wij hier gerust, heer Crombez," verzekerde ik hem, "want dan pas keurt het parlement een wet goed die het kraken van onbewoonde woningen strafbaar maakt. Tot dan geldt dat alles is toegelaten, wat niet verboden is, wat een schoon liberaal uitgangspunt is."
"Maar de Siegfried woont hier toch, Lowie!" "Nee nee," verzekerde ik Crombez, "mijn vriend en voormalige hiërarchische overste woont feitelijk in Mol, waar hij tegen de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 zijn politieke comeback voorbereidt. Reculer pour mieux sauter, noemen ze dat. In zijn doening in Gent bewaart Bracke slechts zijn onderbroeken."
De voorzitter van SP.A (veertien procent in 2014) was nog steeds zichtbaar op zijn ongemak.
"Mag dat wel?" wees hij naar Elke Sleurs (N-VA, met stamboom) die met een bijl enige designstoelen tot aanmaakhoutjes aan het verkappen was, teneinde daarmede de open haard te doen branden en de ochtendlijke kilheid te verdrijven. En een statement te maken tegenover haar partijgenoot, althans dat vermoedden wij.

Ik kon een geïrriteerd handgebaar niet bedwingen.
"Laat ons liever tot de kern van de zaak komen," zei ik, onderwijl vriendelijk de joint weigerend die mij door Veli Yüksel (CD&V, strekking Gülen) werd aangereikt. "Na de Nederlandse verkiezingen is het wel duidelijk dat uw partij in haar voortbestaan wordt bedreigd. En dan moeten de Franse verkiezingen nog komen. De sociaaldemocratie is terminaal. En ik wik mijn woorden," voegde ik er niet zonder pathos aan toe.
"Pardon! Wij zitten in de lift!" protesteerde Crombez, "alle peilingen zeggen het!"
Laten uitrazen, dacht ik, dat gaat het rapste.
"Het komt allemaal doordat de Nederlandse sociaaldemocraten met de liberalen in zee zijn gegaan en de sociale zekerheid hebben afgebroken," vervolgde Crombez op betweterige toon. Hij stak nog net geen vermanend vingertje omhoog. "Het zal ons niet gebeuren, wij zijn er voor de kleine man, wij zijn geen loftsocialisten meer."
In een hoekje van de riante woonkamer zat de fel beproefde burgemeester Daniël Termont (SP.A, strekking Optima) mistroostig zijn mandaten te tellen en uit te rekenen hoeveel hij er onder de nieuwe partijregels zou moeten afstaan en hoe hij dan nog zou kunnen rondkomen, nu hij ook nog zijn tot de bedelstaf vervallen partijgenoot Tom Balthazar (SP.A, strekking ) in huis zou moeten opnemen.
"Als wij opnieuw aan de macht komen, draaien wij binnen de maand àlle antisociale maatregelen van deze ultraliberale regering terug. Ge gaat iets zien!" voegde Crombez er krijgshaftig aan toe. "Dat ge iets gaat zien!"
Hij spuwde nog net niet werkmansgewijs op de parketvloer.

"Ha," zei ik, "u stevent af op een volstrekte meerderheid, dat was mij ontgaan."
"Nee, natuurlijk niet," reageerde Crombez geïrriteerd, "wij zullen gelijkgezinde partners zoeken. Groen, bijvoorbeeld."
Ondertussen was in de zestien dooreenlopende kamers van Huize Bracke een nieuw verkeerscirculatieplan afgekondigd door de groene schepen Filip Watteeuw, waardoor het onmogelijk werd om de woonkamer nog per automobiel te bereiken.
"U neemt uw dromen voor werkelijkheid, heer Crombez. Groen zit niet meer op u te wachten. U mag al die schone theorieën over linkse samenwerking uit uw hoofd zetten. U weet toch dat Groen her en der scheep is gegaan met de N-VA en u feestelijk heeft bedrogen?"
Crombez wierp bliksemsnel een blik op de debatfiches in zijn jaszak.
"De CD&V zal ook wel zijn lessen geleerd hebben uit de regering Michel-De Wever," poneerde hij, op iets minder zelfverzekerde toon weliswaar, "en eigenlijk zijn de tsjeven altijd onze natuurlijke bondgenoot."
"CD&V," doceerde ik, "doet alle moeite van de wereld om zich links van de N-VA te profileren. Maar als u denkt dat ze zich zullen verbranden door met u in zee te gaan ..."
Ik kon een holle lach nog net bedwingen.
"En waar komt u dan uit, heer Crombez? Bij de PVDA misschien?"
De SP.A-voorzitter keek verongelijkt voor zich uit.
"Wij sluiten niemand uit, de PVDA is het Vlaams Blok niet."
"Ik ben zo vrij aan te dringen: waar komt u dan uit in uw zoektocht naar een mogelijke coalitiepartner om alle antisociale maatregelen van de ultraliberale regering terug te draaien, wat u beweert cito presto te zullen doen?"

Crombez keek op zijn horloge. "Ik moet weg, Van Dievel."

Wanneer partijvoorzitters mij plots met mijn familienaam beginnen aan te spreken, zit hen iets dwars, is mijn ervaring.
"Misschien toch bij de verfoeide, perfide liberalen?"
Crombez liep zonder groet de kamer uit. Ik maakte mij geen zorgen. Hij werd door Dinska en Brab aan de voordeur opgewacht voor de contante betaling van onze waardevolle adviezen. Socialisten en geld, nietwaar ...

Ik keek een laatste keer de kamer rond.

Voor de open haard lag Mathias De Clercq (Open VLD, strekking je m'en fous) met een verzaligde blik op het jeugdige gelaat slapend rijk te worden.