"Ik wilde almaar winnen. En rijk worden!"
Ant: "Mijn muzikale helden waren David Bowie en Alice Cooper. Maar ik zag er niet zo slank uit als zij. Ik was gespierder en leek meer op Adam in de Tuin van Eden, zoals op een Renaissance-schilderij. Dat het Ant werd, had dan alles met The Beatles te maken. We waren The Ants. Samen met Adam bekte dat goed." (Time Out London, september 2006)
Het doel van de Britse popgroep was voor Adam Ant, die in het echte leven Stuart Leslie Goddard heet, erg duidelijk: "Ik wilde rijk worden. Ik wilde dat men me kende. Ik ben nogal competitief ingesteld, weet je. Ik wil altijd winnen!" (The Guardian, februari 2012)
Maar zijn eerste album flopte en het was producer Malcolm McLaren, bekend van de Sex Pistols, die de vinger op de wonde legde. Ant: "Malcolm vroeg me wat ik wilde bereiken. Of ik platen wilde maken die iedereen wilde horen, dus zo populair zijn als cornflakes, of dat ik een gewaardeerd artiest zou willen zijn. Ik heb hem geantwoord dat ik hits wilde scoren. Hij zei me dat ik het dan helemaal anders moest aanpakken."
Ant ging op zoek naar nieuwe bandleden, maakte een tweede album en mocht met "Antmusic" optreden in het populaire Britse muziekprogramma "Top of the pops", "3 minuten die mijn hele leven overeind gooiden". Maar het was pas de volgende single, "Stand and deliver", die Adam Ant over de hele wereld deed boomen.
Dat succes verklaarde Ant als volgt: "Door de economische crisis is er eind jaren 70 een periode geweest dat alles nogal somber en grijs leek. Ook mensen begonnen zich grijs te kleden. De politieke situatie mengde zich opvallend sterk in de muziek. Tot een alarmerend niveau eigenlijk. Maar de nieuwe generatie muzikanten, onder wie ikzelf, vond dat er geen plaats was voor al dat negativisme in de muziek. Waardoor we ons meer op het showbizz-gehalte gingen toeleggen. Bovendien wilde men vooral muziek zien, eerder dan beluisteren." (tv-programma Nationwide, december 1981)
"De video’s waren zeker en vast een belangrijke factor in ons succes. Met mezelf als iemand die zich graag opkleedde, alsof hij op een huwelijk was uitgenodigd." (BBC, februari 1990)
Adam Ant werd begin jaren 80 dan ook een sekssymbool, bijna buiten categorie. "Met hoeveel vrouwen ik geslapen heb? Ik weet het niet. Anders lijkt het alsof ik aan het opscheppen ben. Maar het zou naïef zijn te denken dat er weinig geweest zijn. Maar een aantal geef ik niet. Dat zou respectloos zijn tegenover al die vrouwen." (The Guardian)
"Ik leefde als een echte Spartaan. Ik werkte keihard, ik dronk niet, rookte niet en gaf niet toe aan drugs. Maar dat laatste lukte niet met de andere groepsleden. Drugs smokkelde zich in onze groep binnen en dat was dan ook het einde van alle samenwerking."
Ant ging vanaf midden 1982 solo verder en scoorde nog enige hits. In 1986 gaf hij er de brui aan, om zich op een acteercarrière toe te leggen. Met weinig succes. Begin jaren 90 gooide hij zich opnieuw op de muziek, maar het commerciële succes bleef ook dan uit.
De ijzeren discipline die hij zich oplegde, leidde ertoe dat hij zich weinig tot geen vrije tijd gunde: "De terugslag daarvan heeft me keihard in het gezicht geslagen." In 1994 liet de zanger zich in een psychiatrische kliniek opnemen, waar hij de diagnose van bipolaire stoornis te horen kreeg. Dat is een stoornis die wordt gekenmerkt door wisselende stemmingen, dan weer manisch, dan weer depressief. Een behandeling met vallen en opstaan volgde. In 2002, na een mislukt huwelijk, moest hij zich opnieuw laten opnemen, nadat hij een man met een oorlogsgeweer belaagd had.
"Mijn ziekte had heel veel te maken met het keihard werken, voortdurend met stress leven en geen rustperiodes willen nemen. Ik bleef constant werken van begin jaren 80 tot midden jaren 90. 24 uur per dag, 7 dagen per week. Dat is niet goed. Maar niemand kon me toen tegenhouden. Altijd maar die drang om te presteren en om de beste te zijn." (Rolling Stone, februari 2013)
In 2013 bracht hij, na 17 jaar, opnieuw een album uit, inclusief optredens. Al zijn die niet meer zo uitbundig als midden jaren 80. "Als ik nu op een podium sta, beweeg ik nog wel. Maar een balletdanser kan je me niet noemen. Ik focus me nu op het zingen. En op mijn gitaar." (Birmingham Mail, maart 2015)
Die uitbundigheid was er bij Ant, intussen 61, wel nog in 1981 tijdens "Stand and deliver", in juli van dat jaar goed voor 3 weken top 10-notering in de Ultratop: