"Foei, foei, foei. Stoute Cher!"
Vanuit de US Navy kwam er snel kritiek op de video. Een gepensioneerde Navy-commandant in de Los Angeles Times in november 1989: "Ik beschouw mezelf niet als preuts en ik zie graag schaarsgeklede vrouwen, zoals iedere man trouwens. Maar mocht ik als personeelslid enigszins verbonden zijn aan dit schip, dan zou ik totaal beschaamd zijn." "Gaat de Navy echt akkoord met zo’n vunzigheid? Wat voor imago geeft zoiets onze zeemacht?", aldus een andere reactie.
Die kritiek bereikte ook MTV, die zijn beleid aangaande uitzending van de clip aanpaste. Muziekproducer Abbey Konowitch in het boek "I want my MTV": "De videoclip was snel erg controversieel -er kwam vooral kritiek vanuit de Navy- en we beslisten om hem enkel na 21 uur uit te zenden. Maar daarvoor moesten we wel een uitleg aan onze kijkers geven. Ik zei: "Waarom zeggen we niet dat er te veel billen te zien zijn voor een ochtend? We moeten onszelf ook niet te serieus nemen. We zijn louter een muziekzender." Bij Larry King ben ik dan gaan uitleggen dat de video een te groot foei-gehalte had om voor 21 uur uitgezonden te worden."
De controverse leidde dan weer tot meer interesse voor het lied, terwijl nochtans het originele script voor de video helemaal anders was. Cher in Q Magazine in december 2013: "Aan die video hebben we dagen gewerkt, met een heel verhaal errond. Ik zou op dingen klimmen, weglopen van mijn lief, ik zou in een kooi zitten, op een speedboot rondvaren. Maar toen de regisseur met de montage begon, zei hij: "Fuck this, hier zit het succes." Ik op een oorlogsschip tussen de matrozen. En het waren dan nog eens echte matrozen. Zo grappig dat ze waren. Ze bleven me maar "ma’am" noemen."
Die regisseur, Marty Callner, had vooraf het script en de tekst van het lied naar de US Navy doorgestuurd, die dit alles goed bestudeerd en onderzocht had. Toch was men één ding uit het oog verloren: de kledingkeuze van Cher.
Kapitein A.J. Dooley reageerde namens de Navy met volgend statement in de Los Angeles Times: "We hebben nauw samengewerkt met de regisseur opdat alles van een goede smaak zou getuigen. Toch hebben we wijzigingen op het laatste moment, zoals de onthullende kleren van Cher, niet kunnen voorzien."
Dat aanvankelijk bedoeld werd om met de video 18- tot 24-jarigen voor de zeemacht te doen interesseren werd alvast nergens ontkend. "Voor mij leek die video vooral veel extra publiciteit voor de Navy. Dat hebben ze alvast nooit tegengesproken", aldus Callner. In ieder geval was het de laatste keer dat dergelijke opnames op een oorlogsschip mochten gemaakt worden.
Over de opmerkelijke kledij zei Chers designer Bob Mackie in het boek "If you believe" van Mark Bego: "Als ik voor haar een jurk ontwerp, dan heeft dat niets met de heersende modetrends te maken. Het heeft gewoon nergens iets mee te maken. Het enige wat we doen is deze persoon in haar volle glorie aan de wereld tonen. Deze jurk bewees nogmaals dat er in showbusiness niemand in de verste verte aan Cher kan tippen."
"If I could turn back time" was goed voor een top 10-notering in onder meer de VS, Canada, Australië, Nederland en België:
