"Oscar en de wolf zijn mijn tegenpolen die niet zonder elkaar kunnen"

Colombie oogt ontspannen wanneer we hem ontmoeten in Luik, waar hij met Oscar and the Wolf een clubconcert speelt. De soundcheck is net achter de rug. Zijn bandleden overlopen de laatste details, en dollen wat op de achtergrond.

Hij vleit zich comfortabel neer in de zetel. In een casual maar stijlvolle outfit. Zijn opvallende podiumkledij krijgen we straks pas te zien. Tijdens ons gesprek maakt hij tegelijk een gefocuste en relaxte indruk. Hij krabt zichzelf af en toe dromerig in het haar, maar is niet spaarzaam met zijn glimlach. Er zit een gelukkige jongeman tegenover ons.

"Het leukste aan muziek maken? Dat je op veel plaatsen komt en zo contacten kan leggen met je collega's. Al stap ik zelf niet snel op mensen af naar wie ik opkijk. Ik vind het zelf ook niet zo leuk dat mensen dat bij mij doen. Ik heb liever dat zoiets spontaan gebeurt, bij een pint bijvoorbeeld."

Colombie (24) hult zich voor Oscar and the Wolf in een aura van duisternis. Hij zoekt naar de schoonheid in tristesse en gemis. Een idee dat ook vervlochten zit in de groepsnaam, die verwijst naar licht en duisternis. "Muziek heeft het allebei nodig, en zeker ook het contrast daartussen."

Maken beide aspecten ook deel uit van zijn eigen persoonlijkheid? "Ik geloof dat in iedereen veel spirits schuilen. Oscar en de wolf zijn er daar voor mij persoonlijk twee van. Op dit moment schuilt er een wolf in mij, maar die komt enkel op het podium naar boven. Als je daar staat, moet je sowieso in een rol kruipen. Het maakt dan niet echt uit of het iets is van jezelf. In mijn geval is het niet gespeeld, maar een stuk van mezelf dat ik uitvergroot."

De Max die op het podium staat is dus een andere persoon dan de jongeman tegenover mij, en de versie die op café zit. "Toen de nieuwe Oscar and the Wolf geboren was, moedigden mensen mij aan om meer te dansen op het podium en excentrieker te zijn. Toen mijn beste vriendin naar een show kwam, herkende ze mij niet. Dat is een compliment voor mijn inlevingsvermogen in het alter ego van de wolf."

Voor dat alter ego heeft Colombie zich een bijpassende look aangemeten. Hij draagt op het podium steevast een glitterend bovenstuk, van de hand van zijn vaste ontwerper uit Parijs. Waarom eigenlijk?

Colombie is iemand van uitersten ("Oscar en de wolf zijn tegenpolen die niet zonder elkaar kunnen."), al geeft hij toe dat hij  zelf bewust op zoek gaat naar droefheid.

"Ik ben een rasechte Vis. Als je de karaktereigenschappen van dat sterrenbeeld bekijkt: dat bén ik (glimlacht). Vissen hebben drama nodig, en zoeken dat op om het gevoel te hebben dat ze leven. Ik wil dat eigenlijk niet, maar het gebeurt wel. Dat is mijn destructieve kant. Vergelijk het met Doornroosje die het groene licht volgt: ze weet dat ze eraan zal sterven, maar tegelijk is het té aantrekkelijk. Ze gaat ten onder aan haar droom."

Verlangen is wat Colombie drijft. "Iedereen heeft dat nodig, anders ben je dood als mens. Vissen hebben wel een groter verlangen naar het verlangen zelf. Mijn interesse in astrologie heeft daar mee te maken. Ik voel een sterk verlangen om de oneindigheid te kunnen vatten."

Die verlangens kanaliseert hij in zijn muziek. "Schrijven is mijn therapie. Ik creëer een surrealistische wereld, waar ik de perfecte versie van mezelf word. Achteraf voel ik me dan beter. Muziek is in dat opzicht interessant en snel: ik kom thuis en ik begin eraan. Al moet ik wel iets meegemaakt hebben om erover te kunnen schrijven."

Colombies artistieke interesses reiken ook verder dan de muziek. De kunsthumaniora en een opleiding schilderkunst in Gent hebben hem gevormd.

"Ik ben zelf geen groot schilder, maar observeren is zeker even belangrijk als effectief iets op doek zetten. Ik ben na een pauze van drie jaar weer beginnen tekenen, ook als therapie. Wat ik nu meer doe dan muziek schrijven, eigenlijk (lacht)." Wat zet de zanger dan op papier? "Vooral planten, maar ik teken ook graag slapende mensen, omdat ze niet weten dat ze getekend worden. Als iemand zich bewust is van zijn pose, dan valt dat op. Slapende mensen zijn op holiday in hun hoofd. Ze dromen, en zien er rustig uit. Dat vind ik mooi."

Omdat Colombie erg intuïtief werkt, vindt hij het verre van evident om met Oscar and the Wolf naar buiten te komen. "Daarvoor heb je een gezonde pretentie nodig, al geloof ik wel dat die pretentie gezond kan blijven (lacht). Mijn muziek is in de eerste plaats de uitkomst van een schrijftherapie. Met dat persoonlijk verhaal moet je dan plots naar buiten komen. Ik ben bovendien best kritisch en wil mezelf steeds verbeteren."

Toch gaat de muzikant zelf niet echt op zoek naar meningen of reacties op zijn nummers of optredens. "Soms doet slechte commentaar me echt pijn, al geraak ik daar na een dag wel over. Je beseft op dat moment dat er superkritisch gekeken wordt naar wat je doet. Dat is vrij angstaanjagend. We hebben niet enkel fans, maar tegelijk is dat net goed."

Onder meer het specifieke en herkenbare stemgeluid van Colombie lokt opvallende commentaren uit.

Toch "traint" Colombie niet voor dat stemgeluid. "Ik heb nog nooit bewust nagedacht over de manier waarop ik zou zingen. Op een plaat wil ik alles wel zo inzingen dat ik geen backing vocals nodig heb, omdat ik mezelf graag bewijs dat dit kan."

Wat Colombie zingt, is bovendien vrij abstract. "Ik schrijf vaak in een uitgevonden Engels. Daarna zoek ik een tekst die op bepaalde klanken past. Een A of U is heel anders dan een E of I. Een klinker maakt voor mij deel uit van mijn instrument, de stem. Het binnensmondse zingen klopt soms beter in het geheel. Daardoor begrijpen mensen me niet altijd even goed."

Het spel van klanken leidt soms tot vreemde passages. Zoals de zin "Got my boys in the water", uit "Princes".

Na het topjaar 2014 koestert Colombie geen concrete ambities. "Het gevaarlijke van concrete doelen, is dat je van de ene naar de andere halte loopt zonder eindpunt. Als iets dan niet lukt, is dat verschrikkelijk moeilijk te aanvaarden. Ik ben bezig met wat we morgen en overmorgen gaan doen, niet verder. Ik open mijn armen voor wat er komt (glimlacht)."

Een duet met zangeres Róisín Murphy van Moloko zou Colombie echter niet afslaan. Het hoofdpodium van Rock Werchter afsluiten, zoals zijn grote voorbeeld Stromae, lijkt hem ook wel wat. Wie weet wordt die droom deze zomer al werkelijkheid.