Na de Bazarthysterie: verstild meewiegen met Warhola

Symons lijkt een liefhebber van contrasten: Warhola drijft op de spanning tussen donkere baslijnen en lichtere synthesiserpassages. Het dubbele drumstel op het podium laat zich ook voelen in ieders oren en lichaam.

Voor Warhola beroept Symons zich op een specifiek en herkenbaar stemgeluid: hij zingt vooral met zijn lichte, zweverige, hese kopstem. Waar hij geregeld een bataljon geluidseffecten op loslaat, waardoor het geheel een buitenaardse en hypnotiserende klank krijgt. Boeiend, zeker in combinatie met de vooral lage instrumentale ritmes.

Een grote prater is Symons niet. Tijdens zijn show laat hij de muziek voor zich spreken. Bindteksten beperken zich tot bedankingen of droge aankondigingen van nummers. Op het podium beweegt hij rustig en beheerst. De touwtjes stevig in handen, zo lijkt het.

De stille energie en focus van Symons renderen. Zijn melodische en atmosferische elektropop is welgekomen in de vroege middag van de laatste festivaldag, ook al is het onaangenaam en plakkerig heet in de Castello. In die mate dat Symons af en toe zelfs tijdens een nummer van een flesje water slurpt. Toch laat het vooral jonge volkje zich daardoor niet afremmen. Warhola brengt meewiegmuziek, stilstaan lijkt voor het jonge publiek geen optie.

Uitschieters in de set: "Aura", het titelnummer van Warhola's eerste EP en iets meer slowbeat dan zijn andere nummers en Drakecover "Hold on, we're going home". Met extra veel drums en Symons zweverige stem klinkt de Warholaversie zelfs frisser dan het origineel. Twee op twee dus voor Symons.

Achteraf toont Symons zich een tevreden man. "Vlak voor ik op moest, had ik ineens zenuwen, maar zo gauw ik er stond ging alles vanzelf", vertelde hij ons achteraf.