Warhaus maakt bezwerend en jazzy debuut op Pukkelpop

Tien minuten voor de start staan Devoldere en medezangeres (en partner) Sylvie Kreusch samen te soundchecken. Hij oogt lichtjes gespannen. Een kleine tent zonder schermen is heel andere koek dan de Mainstage van Rock Werchter. In de Clubtent op Pukkelpop kan Devoldere zijn publiek récht in de ogen kijken (en dat is in het Balthazartijdperk even geleden). Bindteksten laat hij trouwens achterwege, op twee korte aansprekingen na, waaronder de aankondiging van zijn albumrelease op 2 september.

Er bestaat niet de minste twijfel over: Warhaus is zonder twijfel Devolderes project. Kreusch staat niet naast haar frontman, maar schuin achter hem op een verhoogje. Van enige interactie tussen hen is geen sprake. Zij haar wereld, hij de zijne. Enkel de muzikale connectie van hun stemmen spreekt. Pas tijdens het laatste nummer maken ze even oogcontact.

Toch laat Devoldere verstaan dat Kreusch' oordeel erg belangrijk is voor hem. "Pas als ik Sylvie spontaan zie dansen op een nummer, weet ik dat het goed zit", zegt hij daarover. Bewegen deed Kreusch vandaag, en hoe. In een strakke zwarte bodysuit en een glittervestje wiegde en kronkelde ze onafgebroken erg sensueel heen en weer. Haar fluisterende, frêle stem vult Devolderes lage stemgeluid mooi aan. De rode belichting past uitstekend bij de sexy sfeer. Je waant je visueel (door een overijverige rookmachine) zelfs even in een jazzclub.

Op muzikaal vlak is Warhaus heel andere koek dan Balthazar: Devoldere gooit het solo over een jazzy boeg. Veel ruimte voor improvisatie, op verschillende instrumenten. Hoewel Devoldere zichzelf niet de sterkste muzikant vindt, bespeelt hij achtereenvolgens de gitaar, basgitaar, trompet en tamboerijn. Ook de iconische melodica is helemaal terug van weggeweest.

Warhaus drijft op drie elementen: samenzang, repetitieve ritmes en jazzy intermezzo's. Drummer en gitarist krijgen de kans om (meer dan verdienstelijk) te soleren. In single "The good lie" (dat Devoldere aankondigt met de ironische ontkenning "dit is niet "the good lie"") toont Warhaus zijn DNA. De zweterige Club gaat in groep aan het wiegen.

Eens Devoldere op zijn gemak is, schudt hij het statische juk van zich af. Hij flaneert over het podium, maakt af en toe grote armgebaren en blaast met onderkoelde flair op zijn trompet. Er kan zelf een slokje bier af. Devoldere houdt zich ver van het poppy, afgemeten zingen. In dat opzicht brengt hij de Franse chansonnier in zichzelf naar boven, al behoudt hij ten alle tijde zijn eigenheid. Geslaagde afwisseling op het succesvolle Balthazarrecept.

Verscholen onder een zomerhoed in het publiek staat Balthazarmaatje Jinte Deprez te blinken van trots. "Hier word ik écht blij van", grijnst hij. "Maarten is er megaklein aan begonnen, alleen met gitaar en sampler. Als je ziet wat hij vandaag doet met een band, is dat écht groots. Zeker omdat hij niet de makkelijkste weg kiest. Ik weet dat er op zijn album toegankelijkere songs staan dan de stroperige dingen die hij vandaag speelt. In dat opzicht doet hij volledig het tegengestelde van Balthazar. Het is altijd afwachten of zoiets aanslaat in een warme festivaltent."

Deprez heeft niet enkel met veel plezier geluisterd naar zijn kompaan, maar ook gekeken. "Echt genieten om zijn typische gestes op het podium te zien. Bij Balthazar zie ik standaard enkel zijn zijkant (lacht)."

Ook Deprez werkt momenteel aan zijn soloproject, waar hij volop voor repeteert. "Mijn eerste optreden is op 2 september. Het wordt iets fris, of zo voelt het toch. Dezelfde dag als Maarten zijn release, zeg je? Geen probleem voor ons. We zijn geen band die solo gaat experimenteren omdat we ruzie hebben of elkaar beu zijn. We steunen elkaar en zijn oprecht elkaars fans. Daarom zullen we op 2 september symbolisch de fakkel aan elkaar doorgeven op "Into the great wide open", een Nederlands festival waar zowel ik, als Maarten en Simon (Zimmerman, nvdr) solo aantreden."