Zo kwam, zag en overwon Beyoncé in Brussel

Dat Beyoncé bij deze wereldtournee voor de “larger than life”-aanpak heeft gekozen, blijkt uit het podium. Een gigantische witte, draaiende kubus staat centraal. De massieve ledblok is veel meer dan een videomuur, en geeft stukje bij beetje zijn geheimen prijs. Het gevaarte klapt langs alle kanten open in kleine hokjes waaruit (zwevende) danseressen komen, heeft schuivende spiegelwanden en spuwt vuurwerk en vlammen. Een technisch huzarenstukje. "Hoe bedenkt iemand zoiets", aldus een verbijsterde concertganger.

Ook de catwalk blijkt met loopbandstroken geen exemplaar van dertien in een dozijn. Eveneens prominent aanwezig: grote ventilatoren, zodat Queen B’s haar ten allen tijde glamoureus wappert. Om de twee nummers werkt een make-upartiest trouwens elke druppel zweet vakkundig weg.

Grote sterren laten op zich wachten, maar dat is bij Beyoncé meteen vergeten na haar indrukwekkende entree. De zin “ok ladies, get in formation” lokt een 15-tal danseressen met identieke zwarte outfits en grote hoeden. Hun legermars stopt centraal op het podium, waar Beyoncé haar vrouwenteam vervoegt vanuit de grond. Met dezelfde gigantische hoed en een gouden microfoon. Eén glimp van haar blonde krullen volstaat voor een staande ovatie. Eén koele grijns in de camera volstaat om het Boudewijnstadion te doen ontploffen, nog voor ze haar eerste noot heeft gezongen.

De show is opgedeeld in zes grote blokken, waartussen de popzangeres telkens van outfit verandert. Rode draad zijn Beyoncés geliefde bodysuits: strakke badpakken met mouwen en veel glitter in een opvallende kleur, gecombineerd met opvallende laarsjes. Weinig vrouwen zouden wegkomen met kniehoge tijgerlaarzen of een glitterbikini met slangencape, zeker niet als ze erin staan te twerken of over een stoel kronkelen. Bij Queen B blijft het allemaal stijlvol.

De “Formation world tour” draait rond Beyoncés laatste plaat “Lemonade” waarin ze het overspel van manlief Jay-Z van zich afzingt. De nieuwe nummers hebben op zijn zachtst gezegd een agressief randje. Met opener “Formation” is de toon meteen gezet.

Bij de nieuwe plaat hoort ook hele film. In een visuele show met grote schermen komen die beklijvende beelden goed tot hun recht. Van een popdiva met diamanten muilkorf in een bruidssluier, tot een stoere straatvechtster die je liever niet kwaad krijgt. Een boze Beyoncé op een troon met spiezen komt aan, zeker in combinatie met de tekst “beautiful man, I know you’re lying” . Beelden van dochter Blue Ivy vertederen dan weer onmiddellijk.

Beyoncé laveert 2 uur lang tussen haar twee talenten: zang en dans. In de uptemponummers geeft ze zich volledig over aan de muziek. Afro-invloeden versmelten met heupbewegingen tot een bijzonder sexy geheel, zoals in “Run the world” of “Baby boy”. De schuddende achterwerken komen prominent in beeld. Tijdens die passages valt de ster blindelings terug op haar uitstekende vrouwelijke backingzangeressen.

Tussen alle showelementen door blijft Beyoncés sterkste troef haar zuivere, krachtige stem. Die komt het best tot zijn recht in a capella-passages die het circus even stilleggen. Zoals “Irreplaceable”, een eerste hoogtepunt van de avond. Of een luid meegezongen “Love on top”. Of“1+1”: sober maar intens gezongen op haar knieën.

Eén hit ontbreekt: “Single ladies”, met het kenmerkende dansje. Meest aannemelijke verklaring: een lied over sterke vrijgezellen past niet echt in het verhaal van een bedrogen vrouw die haar man vergeeft. Andere blikvanger in dat opzicht: de ode aan Prince, met “Purple rain” als intermezzo. Noblesse oblige misschien, maar maanden na de dood van zijne purperen hoogheid een beetje gedateerd.

B’s meest sexy nummers zijn opgespaard tot het einde. Haar allereerste hit “Crazy in love” luidt een stomende finale in. In een rood latexpak zingt Beyoncé de “50 tinten grijs”-versie, met kronkelende bewegingen, en haar danseressen als barbiepoppen in levensgrote dozen. Tot opluchting van het publiek gaat de trage, stroperige versie daarna over in de originele, dansbare versie. Die loopt op zijn beurt over in “Bootylicious” en “Naughty girl”. Overal wordt stevig met de heupen geschud. Iedereen waant zich even Beyoncé.

Met vuurwerk en confetti gaat het richting bisronde. Wie dacht dat hij alles gezien had, vergist zich. Een deel van de catwalk wordt onder water gezet. Door de energieke danspassen van Beyoncés dansgroep spat dat hoog op. Simpel idee, maar een leuke visuele extra. Enkele “spontane familiefilmpjes” met man en dochter, op vakantie en hun huwelijksfeest, moeten het happy end benadrukken. De bijhorende soundtrack: “Lemonade”, enige Destiny’s Childlied “Survivor” en afsluiter “Halo”, eerder een veredelde ereronde dan nog een volwaardig nummer.

Tussendoor wil Beyoncé ook een boodschap uitdragen. In haar (bondige) bindteksten benadrukt ze “dat je fier moet zijn op wie je bent” en “dat de belangrijkste relatie die met jezelf is”. Bij velen zou het artificeel overkomen, maar filmpjes van een 16-jarige Beyoncé die de wereld wil veroveren maken het enigszins authentiek. Bij momenten is haar kamerbrede glimlach duidelijk meer dan een beleefdheidsgrijns. “Want ik mag hier op het podium mijn dromen waarmaken, daar ben ik jullie enorm dankbaar voor”, klinkt het.

Who runs the world? Beyoncé, zonder twijfel de grootste entertainer van het moment. Die niet te beroerd is om haar voltallige vrouwelijke band en dansgroep de credits te geven die ze verdienen. Maar elk voordeel heeft ook nadelen: een show die tot op de milliseconde geregisseerd is, laat weinig ruimte voor spontane reacties, laat staan improvisatie. Bovendien wordt bijna geen enkel nummer volledig gespeeld. Korte fragmenten en samples houden het tempo hoog. Maar hoe dan ook: een concert van dit niveau is weinigen gegeven. Hoed af, Beyoncé.