Sir Paul McCartney kwam, zag en overwon
Hoe hard alle andere artiesten die de komende dagen nog moeten komen ook hun best doen. Hoezeer ze ook het beste van zichzelf zullen geven, het beste concert van Werchter 2016 is wellicht al gespeeld door Sir Paul McCartney. Een kwartiertje later dan gepland steekt de ex-Beatle van wal met Beatle-hit "A hard day's night". Hoewel de stem van het 74-jarige muziekicoon initieel een beetje fragiel klinkt, komt hij er in de loop van het concert helemaal door. Indrukwekkend hoe energiek hij op het podium staat en hoe goed alles (nog) klinkt.
"Ik ben blij hier te zijn", zegt McCartney in het Nederlands. "We gaan enkele nieuwe en ook enkele oude nummers spelen." En daarmee vat hij de rest van de set mooi samen. Wat volgt is een bloemlezing uit het betere werk van The Beatles, Wings, zijn eigen solowerk en met "In spite of all the danger" zelfs een eenzaam nummer van The Quarrymen, de voorloper van de legendarische The Beatles.
Met "Can't buy me love" waagt de weide zich aan een eerste danspasje. McCartney gooit iets later zijn jasje uit. "De enige grote kostuumwissel van de avond", grapt hij. Los nog van zijn eenvoudige, maar stijlvolle outfit valt op dat het geheel gewoon af is. De krachtige liveperformance van Sir Paul wordt versterkt door de getalenteerde muzikanten die hij heeft meegenomen en de licht- en video-effecten. Tussendoor bespeelt hij het publiek even goed als de gitaar en de piano: meesterlijk. De massa eet uit zijn hand.
McCartney draagt het ene na het andere nummer op. Zo krijgen onder meer Jimi Hendrix, maar ook John Lennon en George Harrison een gepast eerbetoon. Vooral de talloze pareltjes van The Beatles klinken het mooist als ze gebracht worden door iemand die ook effectief in die band zat. Zo wordt "Love me do" meegezongen zodra de eerste noot uit de mondharmonica weerklinkt.
Ook het uiterst breekbare "Blackbird" is een hoogtepunt, net als het wondermooie meerstemmig gezongen "Eleanor Rigby". Het is ook fantastisch hoe Macca dat nummer afwisselt met het recente "Four five seconds" dat hij met Rihanna en Kanye West opnam en dan onmiddellijk gevolgd door het bombastische "Being for the benefit of mr. Kite!" van het Sgt Pepper's-album. Niet iedereen zou hiermee wegkomen, maar Sir Paul kan dat.
Daarna volgen onder meer nog "Something" (deels op ukulele) en een aaneenschakeling van kippenvelmomenten en hoogtepunten met "Ob-la-di, ob-la-da", "Back in the USSR" en "Let it be". Al die hoogtepunten bouwen via "Live and let die" van Wings dat gepaard gaat met vuurwerk en nog steeds een van de beste Bond-songs aller tijden is, op tot een spetterende finale met "Hey Jude".
Als McCartney en muzikanten van het podium verdwenen zijn, blijft de weide op de melodie van "Hey Jude", "Hey Paul" scanderen. En met succes: na enkele minuten komen ze opnieuw het podium op terwijl ze met de Belgische, Britse en regenboogvlag staan te zwaaien. Er volgt nog een korte bisronde met onder meer "Hi hi hi" van Wings en "Birthday" van The Beatles.
"We moeten doorgaan", zegt hij in het Nederlands. "It's time for us to go home", herhaalt hij in het Engels. "Jullie waren geweldig", zegt hij voor hij ons met confetti en vuurwerk achterlaat. Nee, Paul. Jij was geweldig!
*dan laten we uiteraard Disclosure en James Blake buiten beschouwing