Down The Rabbit Hole: een duik in een modderige, psychedelische konijnenpijp

Deze derde editie van Down The Rabbit Hole is voor de organisatie zeker niet de makkelijkste. Door de vele regen van de voorbije weken zijn de parkings aan het terrein te modderig om auto’s toe te laten. Wie toch met de auto komt, zoals ik, moet die laten staan op een parking in het nabijgelegen Nijmegen en daar de pendelbus nemen naar het festivalterrein.

Op het busje is het meisje naast mij bezig om nog snel flesjes gin en tonic te verstoppen tussen haar kampeerspullen. “Nou ja, dat gaan ze toch niet controleren.” De festivalspirit in actie. Als ik toekom, is de Belgische hiphopper Baloji al begonnen aan zijn optreden als opener van de Teddy Widder-tent (de tenten zijn genoemd naar konijnenrassen). Die staat vol tot aan de rand. Dat het alweer aan het regenen is, is daar niet vreemd aan.

Op het laatste moment, drie dagen voor de start van het festival om precies te zijn, nog een pendeldienst geregeld krijgen, was niet evident, vertelt festivalwoordvoerder Bente Bollmann. “Bovendien hebben we de camping ook pas op vrijdag open kunnen laten gaan, waardoor alle 20.000 bezoekers op dezelfde dag kwamen. De piek was groot en de wachttijden voor de bezoekers liepen op. Maar de meesten tonen wel begrip.”

Door de nieuwe regen op het al verzadigde festivalterrein, is het behoorlijk zompig, zeker als je wat afdwaalt van de hoofdpaden. Een stel goede laarzen is geen overbodige luxe. Een voordeel is wel dat alle optredens plaatsvinden in grote tenten. Ook het terrein zelf voelt aangenaam ruim aan. We trekken naar Eefje De Visser (foto), de nieuwe ster van de Nederlandstalige popmuziek.

Wat meteen opvalt, ze mag dan wel het imago hebben van lieflijke singer-songwriter, live pakt Eefje het anders aan. Achter haar staat een vierkoppige band die stevig kan rocken. Best een aangename verrassing, maar helemaal mee is het publiek nog niet. Rondom mij wordt druk gekeuveld en wordt de buienradar gecheckt op de smartphone.

Naast de drie hoofdpodia zijn er op het festivalterrein een aantal knap ingerichte thematische veldjes afgebakend, zoals het Vuige Veld (stoer, ruig) en het Idyllische Veld (lieflijk, creatief), waar bezoekers even tot rust kunnen komen of deelnemen aan activiteiten als keramiek bakken, ijzer smeden, meebouwen aan een groot kleikunstwerk, hoelahoepen, enzovoort. We zien er een aantal in actie, maar de buitenactiviteiten hebben logischerwijze te leiden onder regen en wind.

De beleving is net zo belangrijk als de muziek, vertelt Bollmann. “We besteden veel aandacht aan aankleding en decor. We proberen een licht psychedelisch wereldje te creëren. Veel mensen leggen daarbij de link met “Alice in Wonderland”, maar dat is niet doelbewust. We proberen daar zelf wat van weg te blijven.”

Het volledige aanbod aan randactiviteiten opsommen, is onbegonnen werk. Maar er staat bijvoorbeeld aan het meer een standje waar je een vlot kan bouwen. Er is ook een speakers' corner, waar ik heel even langsga als er net iemand begint te vertellen over “de filosofie van de techniek”. Zware kost.

Het slechte weer deert de meeste festivalgangers niet. Er hangt een gemoedelijke sfeer op de wei. En we krijgen de soulmuziek van Charles Bradley (foto) en zijn band om ons aan op te warmen. De 67-jarige laatbloeier en voormalige James Brown-imitator geeft een uur lang het beste van zichzelf. Hij wisselt aanstekelijke funk af met soulvolle ballads. Jammer genoeg is de klank eerder matig. Wat Bradley het publiek allemaal toeschreeuwt, is vaak ook niet te verstaan. De overgave waarmee hij op het podium staat, maakt gelukkig veel goed.

Na regen komt zonneschijn. Als ik me op weg zet naar het optreden van de Britse postpunkband Savages, breekt de zon door. Heel wat minder volk in de tenten nu. Aan het strandje bij het meer verzamelen zich zowaar zonnekloppers. Wie heel moedig is, duikt zelfs het water in. Ironisch genoeg is de muziek van Savages even zwart als de outfits die de vier vrouwen dragen. Ze spelen een snedige set met intense songs vol ingehouden woede, die af en toe uitbarst. Een aanrader voor wie volgende week zaterdag op Rock Werchter is.

Down The Rabbit Hole vindt plaats één week na Best Kept Secret, een festival met heel wat gelijkenissen. Daar komen duidelijk nog meer Belgen op af, het ligt dan ook een stuk dichter bij de grens. “Qua muziek zijn we vergelijkbaar”, erkent Bollmann. “Maar ik denk dat wij wat meer doen met het hele randgebeuren, met alles eromheen.” Is het geen concurrentiestrijd? “Ja, een beetje wel. Maar we gaan allebei uit van onze eigen kracht uit en tot nu toe gaat dat goed.”

Het festival trekt dit jaar 20.000 bezoekers en is uitverkocht. Vorig jaar waren het er nog 15.000. “We maken bewust niet in één keer een te grote stap, omdat we horen van veel mensen dat ze het fijn vinden dat het zo ruim is, dat je niet schouder aan schouder over het terrein loopt”, zegt de woordvoerder. “We willen nog wel een stapje groeien. Met zo’n 30.000 zouden we heel tevreden zijn. Dan gaan we het terrein ook wat anders indelen, zodat het gevoel van ruimte blijft.”

Opmerkelijk ook aan Down The Rabbit Hole: je kan enkel een combiticket kopen, geen dagtickets. Een heel bewuste keuze. “Als je dagkaarten verkoopt, komen veel mensen voor een specifieke headliner en de rest van de dag zijn ze in afwachting van die band. Als je drie dagen op een festival bent, ga je ook wat andere dingen doen. Het heeft een invloed op de sfeer. We maken het onszelf daar niet makkelijk mee, dat beseffen we, maar uiteindelijk denken we dat het beter is voor het festival en leuker voor de bezoekers.”

De rest van de avond blijft het droog. In de aanloop naar headliner The National ga ik langs bij twee interessante, maar tegelijk geprogrammeerde acts: de Ierse singer-songwriter Glen Hansard, een gevestigde waarde, en de jonge Britse elektro-artiest Mura Masa, amper 19 jaar oud en een opkomend talent. Beiden staan overigens allebei ook op Rock Werchter volgende week.

Hansard, een Ier, doet onvermijdelijk denken aan zijn landgenoot Damien Rice. Waar die alleen op het podium staat, heeft Hansard echter een hele troep muzikanten meegebracht. Melancholie voert de hoofdtoon, maar het gaat er bijwijlen ook stevig aan toe. En Hansard is een rasentertainer, die het publiek weet op te zwepen. In “This gift” laat hij zijn band voluit gaan, terwijl hij rond staat te springen en zichzelf overgiet met water.

Bij Mura Masa (foto) is op dat moment een dansfeestje aan de gang met een wat jonger publiek. Ook buiten aan de tent wordt vlot meegedaan op de catchy en dromerige elektro. Binnen krijg je een indrukwekkende lichtshow erbij. Het doet het beste vermoeden voor de toekomst.

Net voor 23 uur begint The National eraan in de Hotot-tent. De bandleden hebben even pauze genomen en tijd gemaakt voor zijprojecten, maar nu zijn ze terug en er zit een nieuw album in de pijplijn. Voor Matt Berninger en co wordt het echter een valse start. Ze zetten een nieuw nummer in (“Find a way”), maar tijdens de intro gaat het mis en ze stoppen er dan maar mee. De nieuwe songs zullen nog niet helemaal in de vingers zitten.

Even hou je als fan dan je hart vast, maar na “Don’t swallow the cap”, “Sea of love” en “Bloodbuzz Ohio” zijn we gerustgesteld. De band heeft er wel degelijk zin in en een onrustig over het podium dwalende Berninger schreeuwt zoals vertrouwd zich de longen uit het lijf. Geen verrassingen in de setlist. We krijgen wel twee nieuwe songs te horen: het aanstekelijke “The day I die”, dat je al snel aan het meelippen bent, en een meer melancholisch, voorlopig nog titelloos nummer.

Voor “England” steekt Berninger er een subtiele brexit-referentie in. “Just come back in”, zegt hij. Afsluiten doet de band nog steeds met de klassiekers “Mr. November” en “Terrible love”, waarbij de intensiteit een trapje hoger schakelt. Hier en daar wat schoonheidsfoutjes, maar zeker een geslaagde doortocht van The National. In de tekst van “Terrible love” zit overigens de regel: “I won't follow you into the rabbit hole”. Een toepasselijke afsluiter.