Muse magistraal en monumentaal in Paleis 12

Een concertverslag beginnen met een beschrijving van de podiumopstelling en de visuele effects lijkt een beetje de omgekeerde wereld, maar in het geval van Muse is het showgehalte tijdens deze tournee dan ook enorm belangrijk.

Na een gesmaakte passage op Werchter vorige zomer staat de band nu met de Drones World Tour in een zaal met zijn eigen opstelling en die is op zijn minst indrukwekkend te noemen. Muse speelt op een rond podium in het midden van de zaal dat via twee lange catwalks in de lengte van de zaal verbonden is met kleinere podia. Boven het middenpodium dat kan draaien hangt, ook in cirkelvorm, een band van videoschermen. En dan zijn er de drones natuurlijk. Op Werchter konden die om veiligheidsredenen nog niet aan het werk gezet worden. Nu kan dat wel. De show opent met het opstijgen van 6 doorzichtige ballonvormige objecten die aan een gezapig tempo door de zaal zweven, boven de hoofden van de fans op het middenplein. Ze krijgen projecties mee van tientallen ogen: Muse is watching us, zoveel is duidelijk.

Omdat de show, zoals aangekondigd wordt voor het concert, "videoprojecties op grote schaal" bevat, vraagt de band uitdrukkelijk aan de fans om geen flash te gebruiken. Iedereen wordt wel uitgenodigd om naar hartelust te fotograferen en te filmen. Muse is terecht trots op dit visuele huzarenstukje.

Over naar de muziek dan. Muse bestaat al sinds 1994 en is de afgelopen jaren uitgegroeid tot een absolute hitmachine in het alternatieve rockcircuit, met zijn bombastische, maar toch melodieuze rock. Een mooi uitgebalanceerde setlist opstellen is dan ook geen probleem. En Bellamy is een frontman die vocaal stevig kan uithalen.

Na intro "Drones" opent de band met een knallende versie van "Psycho", ook uit hun nieuwe album "Drones". De fans reageren meteen laaiend enthousiast. Het voordeel van de podiumopstelling is dat iedereen, zowel wie op het middenplein staat als wie een zitplaats heeft, het gevoel heeft erg dicht op de band te zitten. Vergelijkbaar met de 360°-tournee van U2. Van bij de start springt trouwens ook iedereen die zit uit zijn stoel.

Bellamy maakt meteen gebruik van alle mogelijkheden van het podium en loopt via de catwalks veelvuldig naar alle kanten van de zaal. "Goeieavond Brussel, ça va?", vraagt hij, maar wat bindteksten betreft zal het daar grotendeels bij blijven. Bellamy communiceert het liefst van al met zijn fans door de muziek voor zich te laten spreken.

En dat werkt, het eerste halfuur zal voorbijvliegen. Tijdens "Dead inside" komt er nog een visuele extra tevoorschijn. Vanuit de nok van de zaal worden doorzichtige gaasgordijnen naar beneden gelaten waarop visuals geprojecteerd worden. Op de schermen boven het podium zien we zowel close-ups van de bandleden als visuals. Na het nummer worden de gordijnen weer opgerold. Tijdens "Hysteria" krijgen we voor het eerst een draaiend podium te zien waardoor Bellamy even niet meer naar alle kanten van de zaal moet lopen om zich aan iedereen te laten zien. Met "Plug in baby" uit het tweede album "Origin of symmetry" volgt nog een hit uit de oude doos. Opnieuw zingt de zaal uit volle borst mee. Het is duidelijk dat de fans die erin geslaagd zijn een ticket te bemachtigen lang naar deze avond hebben uitgekeken.

Muse bestaat uit Matthew Bellamy, drummer Dominic Howard en bassist Christopher Wolstenholme (foto hieronder). De band heeft een extra muzikant mee die echter half verscholen in het podium zijn ding moet doen en op geen enkel moment een spot op zich krijgt. Bellamy vermeldt hem zelfs niet. En dat is misschien toch een puntje van kritiek. Op momenten dat Bellamy piano speelt, neemt deze man immers de gitaarpartij over, hij zingt mee, en bespeelt ook vaak de keyboards. Een kleine vermelding is dan wel op zijn plaats, wereldband of niet.

Los daarvan dendert Muse als een trein voort, met strakke versies van "Resistance" en "Supermassive black hole", waarin Bellamy's snerpende gitaar voor de zoveelste keer een hoofdrol krijgt. Op de schermen zien we planeten voorbijrazen, met daartussen het hoofd van Bellamy. De visuals zijn misschien niet altijd even smaakvol en dit is ronduit over the top, maar... Muse raakt hier mee weg omdat die dramatische overdaad toch past in de monumentale show die voor deze concertreeks is uitgedacht.

Muzikaal laat Muse geen enkele steek vallen, de band houdt de vaart er stevig in. "Starlight" is opnieuw een meezinger waarbij Bellamy de fans in Brussel grote stukken van het lied probleemloos alleen laat zingen. Aan het eind dwarrelen er grote witte ballonnen boven het middenplein die -wanneer ze kapotgestoken worden- vol snippers blijken te zitten.

Meteen daarna zit Bellamy plots uit het niets aan een imposante vleugelpiano op een van de kleinere podia. Opnieuw een pompeus moment en toch klopt het. Na dit intiemere intermezzo verdwijnt Bellamy met vleugelpiano en al in de vloer van het kleinere podium, indrukwekkend.

"Madness" volgt, waarbij de tekst in grote roze fluoletters geprojecteerd wordt. In de gitaarpartij van dit nummer valt eens te meer op hoe schatplichtig Muse is aan die andere Britse groep, Queen. "Undisclosed desires" passeert de revue. "Time is running out" is opnieuw een collectief meezingmoment. In dit nummer staat Bellamy op het eerste kleinere podium, drummer Dominic Howard zit in het midden van het ronddraaiende podium en bassist Christopher Wolstenholme staat op het laatste kleinere podium. In gespreide slagorde, maar op een duidelijke rechte lijn, verovert deze band opnieuw het Belgische publiek. En in de hoofdstad die nog steeds onder dreigingsniveau drie leeft, met rond de concertzaal nog altijd militairen, valt op hoezeer mensen op zaterdagavond willen ontsnappen aan de dagelijkse sleur, gewoon plezier willen maken en zich willen uitleven tijdens concerten van dit formaat.

"Uprising", met in het refrein de zin "we will be victorious", wordt dan ook luidkeels meegebruld, alsof er dringend nog wat demonen verdreven moeten worden. Bellamy mag dan lak hebben aan bindteksten, met zijn lyrics dringt hij wel door tot in de harten van zijn fans, zoveel is duidelijk. En dat zijn er veel, want vier uitverkochte avonden in Paleis 12, is goed voor 64.000 Muse-fans.

De show verveelt geen seconde, maar nadert wel stilaan zijn einde, wanneer er nog een visuele verrassing van formaat door de zaal vliegt: een vliegend object dat doet denken aan een zeppelin, een kogel, een ruimteschip.

Dat het optreden van Muse een visueel en muzikaal feest is, blijkt nog een laatste keer tijdens de bisronde met daarin "Mercy" (met confetti en slingers, foto hieronder) en "Knights of Cydonia" dat als intro op harmonica "Man with a harmonica" van soundtrackcomponist Ennio Morricone meekrijgt. Een echt stadion-anthem is dit, net als zoveel andere Muse-songs intussen. De tekst: "No one's going to take me alive. The time has come to make things right. You and I must fight for our rights. You and I must fight to survive" wordt nog een laatste keer door iedereen meegezongen. De perfecte afsluiter van dit eerste Muse-concert. Daarna is het onherroepelijk gedaan.

De bandleden schudden bij het verlaten van het podium de handen van de fans op de eerste rij. En ze tonen dat ze het hart op de juiste plaats hebben met hun oproep op de grote schermen om geld te doneren aan Artsen zonder Grenzen (de organisatie waar ze eind vorig jaar in het kader van Music For Life bijna 200.000 euro voor ophaalden).

Muse staat vanavond opnieuw in Paleis 12 en treedt er ook dinsdag en woensdag nog op voor een uitverkochte zaal.