Geen "gold" voor Ellie Goulding in het Sportpaleis

Na Rock Werchter (2014) en Pukkelpop (2015) is Goulding geen onbekende meer in ons land. Daar palmde ze telkens de uitgelaten festivalwei met gemak in. Maar het Sportpaleis charmeren, dat blijkt toch andere koek.

Goulding maakt haar opwachting met veel show: ze daalt vanop een bewegend trapje neer op het podium, achter enkele gordijnen en omringd door dansers. In een zwarte lederen outfit met korte short start ze energiek. Het publiek, dat haar met open armen ontvangt, volgt niet meteen. Pas na vijf nummers, waarvan vier uit de nieuwe plaat, wordt een eerste hit, “Outside”, gespeeld. Tot dan beperkt het echte enthousiasme zich tot de eerste rijen.

Gouldings grote troef is haar specifieke stemgeluid. Ze combineert een groot bereik met een kenmerkende heesheid.

To love or to hate. Hoewel die heesheid héél nadrukkelijk aanwezig is, haalt de Britse zonder enige moeite de hoogste noten. Ze zingt met sprekend gemak en ongelofelijk toonvast. Wie zich ooit al aan een Ellie Gouldingnummer heeft gewaagd in de karaoke, weet goed dat je dat als leek beter niet doet.

Haar sterke zangprestatie houdt de zangeres in het eerste deel van het optreden overeind. Het publiek snakt naar hits en interactie. Verder dan clichés (zoals “oh my god, jullie zijn met velen”) geraakt de Britse het eerste uur niet. De focus ligt duidelijk op de nieuwe plaat “Delirium”. We horen catchy liefdesnummers met veel beats, maar weinig inleving. Voorlopig geen oorwurmen.

Hoewel de zangeres niet aan haar proefstuk toe is, lijkt ze oprecht onder de indruk van de omstandigheden. Misschien is een glimlach daarom ver te zoeken. “Ik ben een klein meisje dat niet goed tegen applaus kan. Ik begin dan raar te doen”, klinkt het verlegen. “Ik moet mezelf er continu aan herinneren om niet te panikeren.” Een beetje aandoenlijk toch.

Tot aan het eerste intermezzo zingt Goulding - weliswaar feilloos - op automatische piloot. Twee kostuumwissels, naar een lycra discopak en een trouwkleed met vlinders (foto hieronder), moeten het tempo erin houden. Hoewel de zangeres stilaan contact zoekt met het publiek, mist het optreden toch een beetje vaart.

Een eerste kantelpunt is het akoestische “Devotion”, waarin Goulding zich solo op gitaar perfect staande houdt. Eerder als een singer-songwriter dan als popzangeres. Het breekbare jasje staat haar goed. Ballade “Army”, een nummer over de mensen die haar opvangen “als mijn liefdesleven weer een puinhoop is”, is een schot in de roos. Op de schermen worden foto’s geprojecteerd van Gouldings vrienden. Een warm en herkenbaar moment.

Daarop zet de Britse een akoestische versie van haar eerste grote hit “Lights” in. Een moment waarop iedereen zat te wachten. Goulding zelf is het nummer beu. “Ik heb het lang niet gespeeld, maar ik begin er terug van te houden.” De zangeres lijkt haar elan te hebben gevonden.

In de stoere zwarte outfit gaat het richting finale. Daarin worden de beats bij momenten ingeruild voor een drumpartij of een stukje gitaarspel van Goulding zelf. Het opzwepende “Figure 8” gevolgd door “On my mind”, een nummer over Ed Sheeran, doen het goed. De blonde zangeres begint het publiek daarop aan te manen om te dansen. En zo geschiedde, beter laat dan nooit. “I need your love” en “Burn” maken het feest compleet.

Na de reguliere set wacht het publiek geduldig op “Anything could happen” en vooral “Love me like you do”. Nu Goulding op dreef is, laat de techniek het echter afweten. Na enkele seconden geruis valt al het geluid prompt uit. De zangeres vlucht beschaamd het podium af, maar dat is buiten haar Belgische fans gerekend.

Terwijl de bandleden elkaar onwetend aanstaren, wordt tijdens deze anticlimax een wave gestart. Goulding wordt met man en macht teruggeroepen. Na enkele lange minuten verschijnt ze, bevrijd en met de glimlach, weer op het podium. “Iemand had op de verkeerde knop geduwd”, grijnst ze.

De bisronde start van vooraf aan. “Dit nummer klonk de tweede keer zo veel beter”, lacht ze professioneel. Waarop het langverwachte “Love me like you do”, de soundtrack van de "Fifty shades of Grey"-film, wordt ingezet. Een langgerekt meezingfeest, met glitterconfetti en grote glimlach. Eind goed, al goed.

Het productiehuis Fabrique Fantastique uit Geel heeft de visuals gemaakt voor zes nummers in het concert van Ellie Goulding. "Ellie Goulding begon haar carrière als singer-songwriter, maar haar nummers gingen later meer richting pop of dance. Die evolutie was wat de opdrachtgevers ook terug wilden zien in de visuals: een soort old Ellie meets new Ellie", legt animatiefilmer Tom Van Gestel uit in Gazet van Antwerpen.

De hit "Outside" krijgt een visual mee in de vorm van een groot sleutelgat waarin livebeelden van de artieste en van het publiek worden geprojecteerd. "Don't panic" wordt dan weer begeleid door een fishtank-visual (plantjes in een aquarium die van kleur veranderen), naar verluidt is het een van de favoriete visuals van Goulding.