Sylvain Vanholme, de Oostendse bezieler van twee wereldhits
Het muzikale verhaal van Sylvain Vanholme (°11 augustus 1943) begint in Oostende in het gezegende jaar 1960. Met zijn groep The Seabirds speelt Vanholme de zalen in de badstad plat. Ze tekenen ook voor het eerste echte protestlied in ons land: met “Protest rock” manifesteert de groep tegen het verbod voor jongeren onder de 18 om discotheken binnen te gaan.
Het verhaal van The Seabirds blijft niet lang duren want Sylvain kan zijn ei niet echt kwijt in de groep. Even later richt hij Sylvester’s Team op, een groep die ook in Oostende vaak optreedt voor het Engelse publiek. “Ondertussen was de muziek veranderd. De popmuziek kwam op met The Beatles en The Stones. Wij hebben ons daarin gestort, ook omdat het publiek in de Langestraat in Oostende voor bijna 90 procent Engelsen waren. Om hen te amuseren, moest je hun muziek spelen. Eigenlijk waren we een veredelde jukebox”, blikt Vanholme terug. Die invloeden zijn dan ook heel duidelijk te merken in het werk van Sylvester's Team, onder meer in het lied “Beautiful day”.
Het grote publiek bereikt de groep echter niet. Een nachtelijk snuffelen met de radioknop in de hand duwt Sylvain Vanholme eind de jaren 60 in de richting van wat even later de unieke sound van de Wallace Collection zou worden. “Plots hoorde ik op de radio een live performance in de Olympia van Eric Burdon. Hij had een cellist meegenomen, maar die speelde erg rock-‘n-roll. Ik vond dat een fantastisch geluid”, herinnert Vanholme zich zijn inspiratiebron.
De geboorte van de Wallace Collection
Vanholme bespreekt zijn ontdekking met de groepsleden van Sylvester’s Team en plaatst een annonce in een muziekblad: “Gezocht: violisten”. Twee muzikanten verbonden aan het Nationaal Orkest reageren: de Wallace Collection is geboren, eerst nog onder de naam 16th Century. Sylvain wil echter niet meer in Vlaanderen opnemen. De groep wordt geïntroduceerd bij de platenfirma EMI Engeland, daar gaan ze akkoord en de ganse band reist naar Londen af om een contract te ondertekenen.
Hun nieuwe manager verplicht hen zes maanden intens te gaan oefenen om aan hun klank te schaven. “Ons spel beïnvloedde hij niet, maar wel de montage. En ook mijn teksten; die leken wel op het Engels, maar hier en daar was het toch maar onhandig geformuleerd”, vertelt Vanholme. Ook de naam van de groep moest veranderen. “The 16th Century stond hen niet aan. Ze zochten een nieuwe naam, keken door het raam en naast het gebouw EMI staat het museum The Wallace Collection. Vandaar.”
Een dagdroom wordt een miljoenendroom
In 1969 wordt beslist om meteen een elpee op te nemen. De single uit de elpee wordt “Daydream”. Het is deze keer Freddy Nieuland - de in 2008 overleden drummer van de groep - die de eerste stem doet. Vanholme houdt namelijk niet zo van het trage ritme van het lied.
De melodie van het succeslied is trouwens deels gebaseerd op de klassieke compositie Het Zwanenmeer van Tsjaikovski . “We hebben daar zelfs veel last mee gehad. We hebben nog lange tijd rechten moeten betalen aan de nabestaanden”, weet Vanholme.
Meteen een nummer één in België en een succes in een twintigtal andere landen: "Daydream" kent een miljoenenverkoop. Er komt zelfs een wereldtournee. Alleen in Engeland loopt het niet zo vlot. En dat luidt het einde van de nog prille groep in. “We zouden een promoconcert geven in Londen, maar het liep mis. Twee keer voor ons optreden werd al ons materiaal gestolen. Dat gaf wrijvingen, want we waren niet verzekerd.” Om de onkosten te dekken, moest de groep alles aannemen wat maar kon. Tijd om volwaardige songs te schrijven, was er niet meer.
"Daydream" op de Franse televisie in 1969
Na de split een tweede wereldsucces
In 1971 split de Wallace Collection. “We konden niet meer verder. De cellist en de bassist waren weggegaan. Jaren symbiose tussen muzikanten, dat kan je niet zomaar opvangen. Zelfs al zijn de nieuwkomers intrinsiek beter”, zegt Vanholme.
De muzikanten gaan hun eigen weg. Ook Sylvain. En zo komt er na enige omwegen nog een wereldwijd succes; met de groep Two Man Sound. Hun hit “Copacabana” gaat honderdduizenden keer over de toonbanken, vooral in Zuid-Amerika.
Daarna zoekt Vanholme het vooral achter de schermen en werkt hij onder meer voor Gorki, Jo Lemaire en The Kids. Dezer dagen doet Sylvain het wat rustiger aan, maar niet zonder die ene constante in zijn leven: de liefde voor de muziek.