Nicole en Hugo: twee levens vol muziek
Nicole Josy en Hugo Sigal... solo
De showbizz zit duidelijk in het bloed van Nicole Van Palm (°21 oktober 1946, Wemmel): op haar drie en een half jaar staat ze al te dansen op het podium van de Folies Bergère, het grootste muziektheater van Brussel. Op haar veertiende neemt Nicole de artiestennaam Nicole Josy aan.
Ze heeft een voorliefde voor zingen in het Frans, neemt deel aan nationale en internationale festivals en gaat op tournee met Johnny Hallyday en Adamo. Niet zonder succes: in 1968 wint ze samen met onder anderen Ann Christy de Europabeker voor Zangvoordracht in Knokke. In datzelfde jaar valt ze net naast de RTBF-selectie voor het Eurovisiesongfestival. Solo brengt Nicole Josy ruim 20 liedjes uit.
Nicole Josy zingt "Trop jeune" in het programma "Tienerklanken"
Hugo ziet het levenslicht op 10 november 1947 in de Congolese hoofdstad Kinshasa, waar zijn papa scheepsbouwer is. Drie jaar later keert het gezin Verbraeken naar Vlaanderen terug en installeren ze zich in de Krekelstraat in Hoboken. Het is die straatnaam die Hugo later zal inspireren voor zijn artiestennaam; heel wat mensen denken – abusievelijk – dat krekel in het Frans “cigale” betekent.
Hugo wil in het theater gaan en breekt zijn studies af, zeer tegen de zin van zijn vader. Diens vriend – en gevierd acteur van toen – Marcel Hendrickx ziet echter het talent van Hugo en weet papa Verbraeken te overtuigen. Hugo wordt acteur bij het Jeugdtheater Antwerpen.
Coup de foudre
In 1970 vraagt de openbare omroep aan Hugo om een televisieshow te presenteren. Nicole doet er toevallig dienst als zangeres. Zij houdt niet van Antwerpenaars, hij niet van Brusselaars. Toch is het liefde op het eerste gezicht. Het klikt ook professioneel en niet veel later beslissen ze om verder te gaan als zangduo. Ze treden voor het eerst samen op tijdens het Tornooi van het Belgische lied in het Casino van Middelkerke en daar winnen ze meteen de Nationale Prijs voor Vertolking.
Een jaar later begint het avontuur van het Eurovisiesongfestival, de liedjeswedstrijd waar Nicole en Hugo altijd aan verbonden zullen blijven. Het nieuwbakken duo neemt in 1971 deel aan Canzonissima, de toenmalige Vlaamse preselecties voor het Europese liedjesfestival. Met “Goeiemorgen morgen” halen ze het van onder anderen Ann Christy en Johnny White.
Vlaanderen maakt kennis met Nicole en Hugo
Het geelzuchtdrama en een laatste plaats
Nicole en Hugo staan helemaal klaar om Europa te veroveren vanop het podium in Dublin, maar dan slaat het noodlot toe: net voor het vertrek wordt Nicole getroffen door geelzucht. Nicoles vader probeert de dokter nog te overtuigen om Hugo te laten vertrekken voor de repetities, Nicole zou wel nakomen.
Het mag niet baten. In allerijl worden de twee vervangen door Jacques Raymond en Lily Castel, maar hen ontbreekt het aan de Nicole & Hugo-magie en ze stranden op een veertiende plaats. “Goeiemorgen morgen” groeit ondanks de tegenslag uit tot een echte klassieker in Vlaanderen. Het lied krijgt in 2012 een plaats in de Eregalerij.
Nicole en Hugo stellen hun lied voor het Songfestival 71 voor
Twee jaar later krijgen – de ondertussen getrouwde – Nicole en Hugo een herkansing. Met “Baby baby” dingen ze in Luxemburg mee naar de overwinning, maar de legendarische paarse pakjes - één jaar voor de kleurrijke doortocht van Abba - en de al even legendarische danspasjes ten spijt wordt het de laatste plaats.
Toch hebben ze een blijvende indruk gemaakt op Vlaanderen… en op Europa: wanneer het Songfestival in 2005 zijn 50e verjaardag viert, mogen Nicole en Hugo nog eens op het grote podium opdraven in hun originele paarse pakjes tijdens een grote verjaardagsshow... 32 jaar na datum, alstublieft. “Ze moeten ons samen begraven, in een schone grote kist voor ons twee. Mét onze paarse kostuumpjes aan”, zegt Nicole enkele jaren later.
"Baby, baby" op het Songfestival in 1973
De zeven wereldzeeën
Het Songfestival legt Nicole en Hugo uiteindelijk geen windeieren. De Nederlandse mediatopman Joop van den Ende had de twee bezig gezien en sleept hen ruim een jaar mee op tournee met cabaretier André van Duin. Het succes gaat zelfs tot aan de andere kant van de wereld: Nicole en Hugo nemen een plaat in het Japans op.
Begin jaren 80 begint het tweede grote professionele avontuur van hun leven: vanaf 1983 entertainen ze het publiek jarenlang op cruises over de hele wereld, in de geheel eigen Nicole en Hugo-stijl. “25 jaar hebben wij de wereld gezien. Praktisch alles wat aan het water ligt, hebben we gezien. In die tijd hebben we een héél mooi leven gehad”, blikken de twee erop terug.
Pastorale levert erkenning
Na een lange omvaart leert het grote Vlaamse publiek Nicole en Hugo opnieuw kennen – en appreciëren – dankzij hun deelname aan het Eén-programma “Zo is er maar één” in 2008. Ze winnen die liedjeswedstrijd met “Pastorale” van Ramses Shaffy en Liesbeth List.
Hun versie verbaast vriend en vijand, haalt zonder veel moeite de eerste plaats in de Vlaamse Top Tien en bezorgt Nicole en Hugo dat jaar ook de Radio 2 Zomerhittrofee en een MIA in de categorie populair. Een hoogtepunt in hun carrière, waarmee ze het clichébeeld van de immer huppeldepuppende Nicole en Hugo van zich weten af te schudden.
Vier jaar later komen Nicole en Hugo met het lied “Schietgebed”, geschreven door Bart Herman. Hun eigen “Pastorale” vindt het apetrotse koppel. En ook dat blijkt een schot in de roos: nummer één en de prijs voor het beste Nederlandstalige lied op Zomerhit 2012.
Nicole en Hugo brengen "Pastorale"
De zeven levenszeeën
45 jaar lang delen Nicole en Hugo lief en leed op en naast het podium.
Met hun leed gaan Nicole en Hugo altijd erg professioneel om. Zo kiezen ze er na een miskraam bewust voor om kinderloos te blijven. ““We hebben ons kindje op de scène verloren”, herinnert Nicole zich. “We zaten aan de kust voor een zomershow, het was alle dagen werken. En tijdens een optreden had ik plots het gevoel dat het bloed langs me liep.” “Onze carrière was nog maar juist begonnen. We hebben lang gepraat en toen hebben we bewust gekozen om volledig voor onze carrière te gaan", vult Hugo aan. Jaren later, in 2006, wordt bij Nicole kanker vastgesteld. Een vroeg stadium, maar amputatie is wel de enige oplossing. Drie dagen nadat Nicole het ziekenhuis heeft verlaten, staat ze met Hugo alweer te oefenen voor hun zomershow. “De ideale therapie”, klinkt het.
Hun liefde delen ze dan weer graag met hun publiek. “We spelen geen rol. Je kunt dat niet 45 jaar lang blijven spelen. Je kunt de mensen veel wijsmaken, maar niet alles. We zijn niet anders buiten dan hier. Dat is de reden waarom er nooit een dal is geweest."
Eind 2015 sluiten Nicole en Hugo hun leven vol muziek uiteindelijk af. Met een theatertournee nemen ze afscheid van hun publiek. “Het wordt te veel, en we willen eindigen in schoonheid. Het is mooi geweest”, luidt hun redenering. “Vier nummers moeten de mensen van ons onthouden: Goeiemorgen morgen, Baby Baby, Pastorale en Schietgebed.”
