Dit waren de hoogtepunten van de festivalzomer 2015

• Wat is voor jou hét festivaloptreden geweest van afgelopen zomer?
• Welke artiest heeft je teleurgesteld?
• Wie heeft jou verrast?
• Heb je nieuwe dingen ontdekt?
• Wat is je leukste festivalherinnering aan deze zomer?

Pukkelpop ligt nu natuurlijk het meest vers in het geheugen en daar sprongen Tame Impala, Amenra, Strand Of Oaks en Underworld er voor mij uit. Alt-J en Patti Smith waren mijn favorieten op Rock Werchter.

Howling was veelbelovend, maar kwam niet helemaal tot zijn recht op Pukkelpop. Zij krijgen een herkansing in Trix op 13 oktober.

De mooiste verrassing was de geweldige shout-out van Strand of Oaks op Pukkelpop naar Eppo (Janssen, programmasamensteller op Pukkelpop, nvdr), mezelf, ons programma "Duyster" en Studio Brussel als zender. Daar werd ik heel emotioneel van.

Ik was nog niet zo vertrouwd met Kate Tempest en was bijgevolg zeer aangenaam verrast door haar poëzie meets rap. Oerbrits en met veel branie: top.

Mijn "hoogtepunt" was om 18 jaar bij Studio Brussel te kunnen afsluiten met de collega's op Pukkelpop. Dat zal voor altijd een mooie herinnering blijven.

Mijn festivalhoogtepunt was Patti Smith die op Rock Werchter haar debuutplaat "Horses" integraal heeft gespeeld.

Ik had vooraf veel verwacht van Ho99o9 op Pukkelpop. Ik had daar vooraf over geschreven: “Ho9909: een ontdekking (hoop ik). Spreek uit: Horror. Tussen punk en verschroeiende electronica.” Mijn hoop werd niet bewaarheid.

Ik ben aangenaam verrast door Taylor The Creator. Hij bracht op Pukkelpop donkere dreigende rap van de bovenste plank.

Deze zomer heb ik vooral nieuw talent van eigen bodem ontdekt. Meer bepaald de hele "scène" rond Fulco Ottervanger met bands als Beren Gieren, Beraadgeslagen en Stadt.

Op Pukkelpop mocht ik presentator zijn op het Clubpodium. Ik mocht ook meewerken aan de festivalverslaggeving op Canvas, zowel tijdens Rock Werchter als Pukkelpop. Beide ervaringen waren enorm aangenaam.

De grote festivals zijn wat aan mij voorbijgegaan dit jaar, maar dat wil niet zeggen dat ik geen prachtige dingen gezien heb. Voor mij staken Chet Faker (Best Kept Secret) en Gregory Porter (Gent Jazz) er zoals verwacht bovenuit.

Zaz op Gent Jazz bleek een tegenvaller. Een hoop kledingwissels en ingestudeerde scoutstoneeltjes met de muzikanten hoeven voor mij niet. Meezingmomenten werken ook beter als het publiek effectief begrijpt wat ze moeten meezingen. Als de zangeressen dan ook nog eens boos worden omdat het publiek niet mee is, dan is de pret er voor mij snel af. The Tallest Man on Earth zou ook beter weer zonder band op tournee gaan. In het Rivierenhof (Deurne) waren de stukken die Kristian Matsson alleen speelde zo ongelofelijk mooi. Die magie wordt volledig weggejaagd door een zeer middelmatige band met voorspelbare arrangementen.

Door verbouwingsdrukte ben ik enkel bewust naar groepen gaan kijken die ik écht niet wilde missen. Daardoor kon niemand mij echt verrassen, behalve op M-idzomer (Leuven) waar ik presenteerde. Ik had Youngblood Brass Band nog nooit live kunnen zien, en zij overstegen al mijn verwachtingen. Ook op M-idzomer bevestigden heel veel groepen hun vorige zéér goede indruk op mij: Illuminine, Douglas Firs en Bony King bijvoorbeeld.

Op Best Kept Secret volgde ik blindelings enkele vrienden op zaterdagavond naar een tent waar de Britse popgroep Kindness bezig was. Op plaat boeide mij dat nooit, maar de energie en het spelplezier van die band heeft mij ongelofelijk veel plezier gebracht. Zo veel dat mijn kaakspieren de volgende dag pijn deden van het glimlachend dansen.

Dat ik een grote fan ben van Chet Faker is geen geheim. Hij speelde op vrijdagavond op Best Kept Secret, om 19u30. Ik zat zelf tot 16u op antenne in het centrum van Brussel in het kader van BEL10 op Radio 1. Die race tegen de tijd maakten de ontlading en het genot eens zo sterk waren toen ik een kwartier voor zijn aanvangsuur het festivalterrein opliep, verwelkomd werd door mijn vrienden, nog net tijd had om langs de eet- en dranktenten te wandelen om dan makkelijk tot op de tweede rij te kunnen wandelen. Toen is er zwaar gedanst.

De zomer van 2015 behoorde toe aan de Belgische jazznozems van STUFF, die onder meer op Couleur Café, Les Ardentes en Pukkelpop de tent gewoon de lucht in bliezen met hun funky mix. Jamie XX speelde op Pukkelpop de beste dj-set die ik in jaren heb gehoord: persoonlijk, eclectisch, met liefde voor obscure klassiekers, eigen herinterpretaties én voor het nieuwe dansspul. Ontroerend. Verder: Alabama Shakes op Rock Werchter, Joey Bada$$ op Couleur Café en Archie Shepp op Jazz Middelheim.

Kendrick Lamar heeft een niet onaardige hiphopshow neergezet op Les Ardentes, maar van hem verwacht je zoveel meer. Ho99o9 op Pukkelpop kon mij niet overtuigen (een beetje te steriel en te vrijblijvend), maar ik geef de band het voordeel van de twijfel, want de plaat is erg goed.

FKA Twigs heeft zich op Rock Werchter heerlijk hors catégorie getoond. De niet onaardige partyhiphop van Rae Sremmurd ging op Les Ardentes gepaard met een zeer entertainende show. Lapsley bleek op Pukkelpop zowaar een popster in wording. Florence Welch had van mij gerust als headliner op Rock Werchter mogen staan.

Ik heb iets ontdekt in de backstage. Als ik in de persruimte met kameraad Gunter Van Assche van De Morgen als een aangeschoten tiener zit te giechelen om een ranzige quote uit South Park, dan wordt dat niet noodzakelijk in dank aanvaard door de collega's die ijverig aan het werk zijn. Sorry jongens, het zal nooit meer gebeuren.

Persoonlijk was Couleur Café een hoogtepunt voor mij. We hebben daar gedurende drie dagen live radio gemaakt vanuit onze rode FM Brusselbus. Het was een opgestoken vuist na de crisis die onze Brusselse stadsradio in die periode bijna de das heeft omgedaan.

Hét optreden van mijn festivalzomer was ongetwijfeld dat van Evil Superstars op Pukkelpop. We hebben best veel werk gestoken in het curatorschap van Mauro en de bijhorende reünie van zijn band. Als programmator wist ik zelf tot op de laatste seconde niet wat ze van plan waren. Ze hebben mij vervolgens omverblazen alsof het niets was. Ik wil nog eens!

De gemakzucht waarmee de helft van de jonge hiphopacts op het Woo Hah-festival in Tilburg op het podium stond, heeft me diep teleurgesteld. Geen enkele act had een degelijke dj of band bij. Het optreden van Run The Jewels was later op de dag een verademing door de speelsheid en de skills van de dj.

The War on Drugs heeft me aangenaam verrast op de Main Stages van Rock Werchter en Pukkelpop. Ik had verwacht dat ze problemen zouden hebben met het grote podium na hun zegetocht in een kleine, donkere tent op Pukkelpop 2014. Maar ik moest mijn tranen bedwingen door zoveel schoonheid en vakmanschap. Volgende keer mogen ze opnieuw op een groot podium staan, maar dan met het licht uit.

De ontdekking van de zomer was de Amerikaanse band Beach Slang op Groezrock. Ze brachten fijne punk in het genre van The Replacements. In oktober komt hun album uit.

Zoals elk jaar beleef ik mijn hoogtepunt van de zomer op de avond voor Pukkelpop start. De nacht voor de opening van het Pukkelpopterrein over een lege maar ingeklede wei wandelen en genieten van het laatste stukje rust. Om dan vier dagen in een adrenalinemix van plezier en verantwoordelijkheid alles te geven.

Ik ben enkel naar Pukkelpop geweest. Daar werd ik omver geblazen door de Belgen van STUFF en Raketkanon. Tame Impala zorgde dan weer voor het mooiste psychedelische moment.

Father John Misty heeft me dan weer teleurgesteld. Niet zozeer door zijn optreden, want dat was héérlijk: Josh Tillman stond de diva uit te hangen, wiegde Elvisgewijs met zijn heupen en zong zijn lekker sarcastische teksten loepzuiver. Wel omdat hij na zijn set niet meer kon langskomen voor een interview op Studio Brussel; hij had zijn vlucht naar BelgiË gemist en had maar weinig tijd. " Lachend: "Spijtig, want ik had geweldige vragen voorbereid."

Ik keek enorm uit naar Jamie XX, die tijdens zijn dj-sets altijd live vinylplaatjes draait om het spannend te houden. Het werd ook spannend op Pukkelpop, toen een van zijn eerste platen bleef haperen. Maar Jamie bewaarde zijn cool, legde de plaat gewoon stil, schakelde heel even over op cd en speelde daarna een magistrale set waarop ik blijven dansen ben. Meesterschap!

De foodtrucks in het FOOD WOOD op Pukkelpop zijn een ware ontdekking en verademing!

Misschien is het niet zozeer de "leukste" festivalherinnering, maar zeker wel de meest memorabele: het afscheid van onze Studio Brussel-collega Ayco Duyster live on air.

Verrassend genoeg vond ik Human League op Nostalgie Beach Festival het beste optreden van mijn festivalzomer. Je verwacht op dat type festival enkel D-listers en has-beens die hun houdbaarheidsdatum al lang voorbij zijn en met een rollator op het podium komen gekropen. Human League bleek de uitzondering. Die zanger heeft zowel tonnen présence als een klok van een stem. De arrangementen klinken nog altijd even strak als in de jaren 80. En zelfs de nieuwe singles waren te pruimen.

Geen sprake van teleurstelling. Ik loop gewoon weg naar het rosékraam.

Tout va Bien wist me te verrassen. Daar gaan we zeker nog meer van horen. De ene week stond hij in een volle tent op Werchter, de week daarop voor een handvol publiek op Paradise City. Beide optredens waren een schot in de roos.

Ik ben toevallig op Paradise City beland, een gloednieuw festival op een wondermooie locatie in Steenokkerzeel. De affiche is een combinatie tussen indie en elektronische muziek, en er hing een heel relaxte sfeer, misschien ook omdat het niet zo druk was. Fijne mensen, fijne muziek, en ik heb er mijn eerste insecten gegeten.

Ik vond Nostalgie Beach Festival echt heerlijk. Het was mijn eerste keer en ik keek mijn ogen uit. Het publiek is gemiddeld 45 en trekt zich niks aan van festivalfashion. Dat voelde echt aan als een bevrijding. Geen modeshow, geen “hoere”-gejoel en iedereen doet waar hij zin in heeft. Geen biologisch eten maar rechttoe-rechtaan hamburgers die nog gewoon 3 euro kosten. Plus: tijdens optredens geen enkele smartphone in de lucht. Enige probleem is dat je soms over een klapstoel struikelt. Ik ga volgend jaar zeker terug.

Het was voor mijn doen een rustige en in die zin een atypische festivalzomer. Hét optreden dat ik zeker ga onthouden is de reünie van Evil Superstars op Pukkelpop. Intens, onvoorspelbaar en sexy.

Geen enkele teleurstelling dit festivalseizoen.

Billy Ocean wist me te verrassen op het Nostalgie Beach Festival. Ik had wel gedacht dat dat een straf concert ging zijn, maar zó straf... Een strakke band, loepzuivere zang en een set boordevol hits.

Op Pukkelpop heb ik Little Simz ontdekt: een Londense rapster van 21. Ik wandelde vrijdagnamiddag op goed geluk de Dance Hall binnen en zag in de verte een klein meisje staan. Van dichtbij bleek ze één brok energie te zijn. Straffe timing en bijzonder creatief. Onder meer Jay-Z, Kendrick Lamar en Dizzee Rascal zijn fan.

Mijn leukste festivalherinnering is er eentje vanop Rock Werchter. Ik draaide als dj op de House Of The Bull van Jupiler, aan de North West Walls. Op een paar minuten tijd liep het terrein vol en stond er plots 10.000 man voor mijn neus te dansen. Dat had ik écht niet zien aankomen. Zalig!

Son Lux in de Club op Pukkelpop zaterdag. De laatste dag voor mij ook als interviewer voor JIM en ze waren zo vriendelijk me voor dat concert (en Tame Impala) even te laten gaan. Halfvolle club, alle publiek voor het podium, dus voelde bijna aan als een clubshow, zoals ik het het liefste heb. En hoe drummer Ian Chang de verknipte beats op de platen naar zijn live drums vertaalt en daarbij ten allen tijde blijft grooven als een modderfokker... Pure magie!

Goh... heb maar een handvol shows gezien deze zomer, omwille van de vele interviews, maar ik had wel iets meer verwacht van Pharrell Williams op Rock Werchter. In mijn ogen/oren een typisch geval van veel show, maar weinig échte muziekbeleving. Ieder zijn ding, maar alvast niks voor mij.

Soldier's Heart op Feest ih Park. Ik kende de singles, maar zag ze nog nooit live. Ze speelden al vroeg op de dag, dus de tent was nog aan het vollopen, maar dat was aan de energie niet te merken. Strakke show en een griezelige toonvastheid van zangeres Sylvie. Ik kijk reikhalzend uit naar de debuutplaat.

Moet schoorvoetend toegeven dat Leftfield me al die jaren ontgaan is. Voor het eerst live gezien op de Lokerse Feesten en daags nadien meteen mijn schade ingehaald wat hun platen betreft.

Moet toch Pukkelpop zijn, mijn laatste festival als verslaggever voor JIM. Op zaterdag nog een aantal van m'n persoonlijke helden zoals Tame Impala en Son Lux geïnterviewd en live aan het werk gezien. Allerlaatste, erg relax interview met Dexter en Noodles van The Offspring en dan afsluitend feestje in de Boiler Room met alle JIM- en StuBru-collega's, om dan zondag moe maar voldaan uit te kateren.