“Wij zien elkaar en ons kind Arsenal oprecht graag”

Ik tref Willemyns en Roan voor hun tweede AB-concert. In de backstage warmt hun band zich op. “Ik word daar stekezot van, omdat we er zelf voor spek en bonen bij zitten”, lacht Hendrik Willemyns, de spraakwaterval van de twee. De toon is gezet.

De heren zijn vrolijk en ontspannen, want hun eerste verjaardagsconcert was een succes. Willemyns wilde voor hun jubileum eigenlijk opnames maken in het Zoniënwoud. “Door het broedseizoen kon dat niet, maar we wilden die locatie niet loslaten, omdat de muzikale samenwerking tussen John en mij daar is begonnen. We hebben daar zoveel gepraat en gelachen. Telkens wanneer we vastliepen, keerden we terug.” Roan klinkt instemmend. “Een bos, dat heeft iets therapeutisch. Hendrik en ik konden daar écht samen alleen zijn. Op enkele nachtelijke viezeriken na (lacht).”

Een deel van het Zoniënwoud verhuisde dan maar tijdelijk naar het podium van de AB, die de groep zes keer kon uitverkopen.

"Voor ons was het geslaagd als we drie keer konden spelen. Uiteindelijk is de plaat al twee jaar uit en hebben we veel opgetreden. Iedereen die ons per se wou zien, had dat al gedaan. Toch liep de ticketverkoop als een trein. Het bewijst dat we na 15 jaar nog relevant zijn. En het kot op stelten zetten, blijft een leuk gevoel”, glimlacht Roan.

Leveren die 15 jaar op het podium leuke anekdotes op? “We zijn vrij saai”, lacht Roan. “Ik ken geen straffe verhalen, ofwel gebeurt alles achter mijn rug.” Willemyns gniffelt. “Ik doe altijd verse schoenen aan voor ik op het podium stap. Zo ademen mijn voeten even. Dat is veruit het gekste. (lacht)” Al was het ooit anders. “Na onze tweede plaat “Outsides” kwamen we in een maalstroom terecht met veel drugs en alcohol. Maar dat is verleden tijd.”

Na het uitgebreide verjaardagsfeest is de festivalzomer aangebroken. Couleur Café wordt de eerste grote afspraak in België. Een speciale voor Willemyns, die lang in Brussel woonde. “Couleur Café is een topfestival op een fijne plek, met een heel andere vibe dan op andere festivals.” Roan vindt het vooral leuk om nog eens in Brussel te spelen. “De line-up is minder mijn ding, maar de sfeer is geweldig.”

Later deze zomer volgen onder meer Rock Zottegem en de Lokerse Feesten. “Zottegem heeft altijd een leuke programmatie. Het is een kleiner festival, maar alles klopt. En de catering is top (lacht). “Rock Zottegem is een festival dat anders durft te programmeren”, komt Roan tussen. “Veel festivals kopiëren elkaar: je ziet de vaste poule Belgen aangevuld met enkele buitenlandse namen. Zottegem en Lokeren gaan tegen die stroom in. In Lokeren draagt het publiek ons altijd op handen, hoewel niemand van de groep banden heeft met die stad.”

Als één festival de carrière van Arsenal mee vorm heeft gegeven, dan is het wel Rock Werchter. “Al zal Pukkelpop altijd speciaal blijven als ons eerste grote festival ooit”, wikt en weegt Willemyns. “Maar vooral Werchter heeft ons op de kaart gezet. Na onze eerste passage werden we uitgeroepen tot dé act van dat jaar. Toen zijn de plongs even gesprongen (lacht).”

Optreden op het hoofdpodium zoals in 2011 zien ze echter niet meer zitten. “We hadden gestreden voor die plek op de affiche, na Kings of Leon”, zegt Roan. “Maar we zijn niet in ons opzet geslaagd. Een van onze gastzangers was dronken. En je zag het publiek amper in het donker, wat de interactie bemoeilijkte. De Main Stage is écht iets voor larger than life-arenabands”, meent Willemyns.

Niet enkel het hoofdpodium, maar ook de timing speelde Arsenal parten. “We willen niet meer ’s nachts spelen op festivals. Alert blijven tot aan je set is dan niet evident. Je bent over je piek heen, en het publiek ook.”

De interactie tussen Willemyns en Roan is intens: ze zijn plagerig als twee broers, maar vullen elkaar ook aan als een getrouwd koppel.

“Drie keer zijn we bijna uit elkaar gegaan”, zegt Roan doodserieus. “Omdat we slecht communiceerden.” “En dat was vooral John zijn schuld”, knipoogt Willemyns.

“Voor we “Lotuk” maakten, vlogen de stukken eraf. Toen we op de rem gingen staan qua drank en drugs, normaliseerde alles”, vertelt Willemyns. “Er zijn momenten geweest dat we allemaal dronken op het podium stonden. Voor ons voelde dat goed, omdat het publiek erin meeging. Zij waren ons voedsel, naast de drank”, zegt Roan.

Wat heeft Arsenal samengehouden? “Ik denk dat we oprecht veel van elkaar houden. Ik in elk geval van John”, zegt Willemyns eerlijk. “Hij twijfelt altijd aan mij”, zucht Roan. “Serieus: we houden van elkaar en van wat we samen doen. We zijn als een koppel met kinderen: je moet communiceren om niet uit elkaar te groeien. Maar we zijn heel complementair. Ik praat veel áchter de schermen, maar John is dé man op het podium. Dat werkt.”

In de studio doet Arsenal steevast een beroep op gastzangers. Op het podium ligt de microfoon echter in de handen van Roan en vaste zangeres Léonie Gysel.

“Zij is voor het publiek hét gezicht van de Arsenal tijdens de liveshows, maar John en ik maken de nummers. Het potje wordt gekookt in de studio”, zegt Willemyns. “En iedereen van de band komt langs om te kijken of ze ingrediënten kunnen toevoegen”, aldus Roan. “Arsenal heeft twee bedrijven: de studio en de liveband. We hoeven niet te zijn zoals andere bands.”

Wat als Léonie ooit vertrekt? “Er zijn al veel wissels geweest, en ons huis is altijd blijven staan”, zegt Willemyns daarover. “Het zal ook niet inzakken als Léonie weggaat, maar ze is wél essentieel. Wat vreemd zou zijn, is als John en ik niet meer op het podium zouden staan. Toch zijn onze rollen niet vast gebeiteld, al is onze groep beter dan ooit tevoren.”

Over de toekomst willen de heren niet veel kwijt, behalve dat er “ideeën” zijn “in een vage richting”. “We moeten blijven evolueren”, zegt Willemyns resoluut. “Misschien weer op kleinere schaal, zolang de inhoud goed zit”, knikt Roan. “We hebben met de verschillende optredens in de AB hetzelfde publiek bereikt als in het Sportpaleis, maar dit klopt voor ons beter.”

“Uiteindelijk kan niemand ons verplichten om ermee te stoppen”, grijnst Willemyns. “Al wil ik wel niet dwaas worden op een podium.” “Nee, het moet stijlvol en relevant blijven”, pikt Roan in. "Binnen 10 jaar kan ik niet meer op een podium staan zoals nu.”

Een tweede “Dance, dance, dance", hun tweeluik dat film en muziek samenbracht, behoort misschien tot de mogelijkheden. “Uiteindelijk spelen wij van achter een doek een soundtrack voor een zittend publiek. Dat kunnen twee oude grijsaards met een baard ook nog perfect”, lacht Willemyns.