Giorgio Moroder, 75 jaar, maar nog altijd "hot stuff"

Giovanni Giorgio Moroder is geboren in Ortisei, in de overwegend Duitstalige regio Zuid-Tirol in Italië. Zijn moeder noemt hem ook wel eens Hansjörg, maar geef toe, dat klinkt niet echt als artiestennaam. Zijn eerste muzikale stappen zet Moroder in Duitsland. Hij zingt in het Italiaans, Spaans, Engels en Duits en experimenteert ook graag met muziekinstrumenten. In 1969 prijkt Moroder voor het eerst hoog in de hitlijsten met "Looky looky". Zelf geschreven, zelf gezongen. Wie goed luistert, herkent al flarden van het latere "Moroder"-genie.

De jonge Moroder heeft veel interesse in nieuwe technieken en geluiden en combineert dat met een fijn gehoor en een uitzonderlijk talent voor harmonie. Begin jaren 70 verfijnt hij zijn componeer- en produceerkunst in voornamelijk Duitse muziekstudio’s. Als hij tekstschrijver Pete Bellotte ontmoet, is een gouden duo geboren. De Britse nummer 1-hit "Son of my Father" van Chicory Tip uit 1972? Een herwerkte Moroder-Bellotte, jawel. Moroder heeft dan al zijn handelsmerk gevonden: de synthesizer. Een van de meest veelzijdige instrumenten ter wereld, en de Italiaan zal niet nalaten ons daaraan te doen herinneren.

De jaren 70, dat is disco. En Giorgio Moroder, hij is zonder enige twijfel een koning van de disco. Niet gillend wegklikken: Moroder brengt disco niet zoals we het kennen, vol "foute" camp en glitter, maar met innovatieve ritmes en bezwerende beats.

Een koning van de disco kan niet zonder koningin. Die zien Moroder en Bellotte in de Amerikaanse Donna Summer, die dan in Duitsland woont. In 1974 is er "The hostage", in 1975 volgt de internationale doorbraak met "Love to love you baby". Amper tekst, des te meer boodschap, het archetype van de "sexy disco". Het ritme van de synthesizer, het orgastische gekreun van Donna Summer, het klinkt goedkoop, maar is muzikaal ingenieuzer dan je zou denken. De originele versie, die je hier kan horen, duurt 17 minuten.

Moroder en Bellotte bezorgen Donna Summer later nog wereldhits als "Last dance", "MacArthur park", "Dim all the lights", "Hot stuff" en "No more tears".

Moroder ontpopt zich als trendsetter. Nieuwe ritmes, nieuwe klankkleuren, nieuwe geluiden. Hij experimenteert met baslijnen, met tekst, met zang, gooit bestaande schema’s overboord. Alles kan, alles mag, als Moroder zijn ding doet met die synthesizer. Hij legt de basis voor genres die vandaag nog doorleven. Elektronische muziek, dance, techno, new wave… ze zouden niet zijn wat ze (geweest) zijn zonder een Moroder.

Toonaangevend is Donna Summers "I feel love" uit 1977, het eerste dancenummer enkel met synthesizers gemaakt. Oorspronkelijk een b-kantje van "Can’t we just sit down", geldt het als blauwdruk voor een nieuwe stijl: housemuziek. Het recept: een repetitieve melodie, een doordringende bas, een hypnotiserende beat, een ijle zang. En Moroder.

Eind jaren 70, begin jaren 80 wil alles en iedereen samenwerken met Giorgio Moroder. Niet alleen muzikanten, maar ook de filmwereld. In 1978 schrijft hij de soundtrack bij "Midnight Express". Een vernuftig staaltje van zijn kunnen en opnieuw baanbrekend voor de ontwikkeling van elektronische muziekstijlen. Het levert Moroder in 1979 zijn eerste Oscar voor Beste Soundtrack op. De melodie van "Chase", het themanummer, is herkenbaar boven alles en wordt in de loop der jaren dankbaar gebruikt bij honderden radiospots, tv-reclames, video- en computerspelletjes, sportmanifestaties,…

Disco is aan het uitdoven en Moroder bewandelt steeds meer andere paden dan de strikte dancefloor groove. Hollywood ligt aan zijn voeten na "Midnight Express". In 1980 maakt hij de soundtrack voor "American gigolo", met Richard Gere in de hoofdrol. Moroder, altijd op zoek naar een ander geluid, spreekt Deborah Harry van pop-rock-new waveband Blondie aan. Samen schrijven ze "Call me".

De song duikt op in de eerste minuten, met Richard Gere in zijn cabrio, cruisend over Californische snelwegen, haren wapperend in de wind. "Call me" wordt een wereldwijde nummer 1-hit. Met het typische synthesizersausje van Moroder, maar de schreeuwerige zang van Harry en de stevige gitaarriffs blijven overeind. Moroder is van alle markten thuis.

Voor wie denkt dat het bij Giorgio Moroder altijd alternatief, funky, groovy en hip moet zijn, verwijzen we graag naar de soundtrack voor de film "Top gun" uit 1986. De film scoort niet alleen door het verhaal, de actiescènes, de rijzende ster Tom Cruise, maar ook door een flitsende soundtrack. Met "Take my breath away" van Berlin als ultieme tegelplakker. Zeemzoet, stroperig en “veilig” commercieel. Misschien is het je nog niet opgevallen, maar die opvallende synthesizer? Jawel, ook deze song is ontsproten aan het brein van Giorgio Moroder. Hij krijgt in 1986 de Oscar voor Beste Origineel Nummer, een jaar later de Golden Globe.

Geen muzikant of filmmaker die niet heeft samengewerkt -of op zijn minst heeft wíllen samenwerken- met Giorgio Moroder in de jaren 80. Wat een resem hits heeft opgeleverd. Een greep uit het aanbod: "Putting out fire" van David Bowie (1982), "Flashdance... What a feeling" van Irene Cara (1983), "Love kills" van Freddie Mercury (1984), "The neverending story" van Lihmal (1986), "Love missile F1-11" van Sigue Sigue Sputnik (1986)...

In het oog springend is ook de samenwerking met Phil Oakey van The Human League, een van de meest in het oog springende bands van de jaren 80. Puur commerciële suikerpopconfectie, zeggen sommigen, maar ook dat maakt deel uit van Moroders oeuvre.

De laatste twintig jaar staat Moroder niet meer zo prominent in de schijnwerpers. Dat betekent allerminst dat hij in de vergeetput is geraakt. Hij blijft een onuitputtelijke bron van inspiratie voor de allergrootste dj's en muziekproducenten. In 2013 leert het jonge(re) publiek hem kennen wanneer Daft Punk met hem samenwerkt voor hun prijzenwinnende album "Random acces memories". De Franse dj's, zelf ook pioniers in elektronische muziek genoemd, hebben hun bewondering voor Moroder nooit onder stoelen of banken gestoken. Ze belonen hem met een eigen track: "Giorgio by Moroder", waarin Giorgio zelf zijn verhaal mag vertellen. Muziekgeschiedenis aan het woord.

De revival leidt ertoe dat Moroder een nieuw album opneemt, "74 is the new 24", dat begin dit jaar verschijnt. Hij werkt er samen met onder anderen Kylie Minogue voor "Right here, right now".

Giorgio Moroder, 75 jaar, maar -gelukkig- nog lang niet uitgespeeld...

Dat kan op zijn officiële website, zijn officiële Facebook-pagina, zijn officiële Twitter-account en zijn officiële Soundcloud-pagina.