Paul Simon en Sting verwennen fans drie uur met hits

Zowel Simon (73, rechts op foto) als Sting (63) hebben solo en in groep (The Police en Simon & Garfunkel) een geweldige carrière achter de rug. Denk even aan de grootste hits van beiden... ze stonden bijna allemaal op de setlist van een concert dat drie uur duurde en dat met een rotvaart voort denderde.

Beide heren openen samen de avond met "Brand new day", een nummer van Sting, daarna volgt "The boy in the bubble", het openingsnummer uit "Graceland", het klassieke album uit 1986 dat Simon opnam met muzikanten in Zuid-Afrika.

Wat meteen opvalt, is dat beide zangers erg goed bij stem zijn, zich thuis voelen in elkaars nummers, dat ze meanderend samenzingen, maar elkaar toch voldoende ruimte laten.

Bovendien hebben ze een 15-tal topmuzikanten (en een indrukwekkende backingzangeres) mee voor wie geen enkele inspanning te veel is en die de extra instrumenten bovenhalen alsof het niets is. Alles klinkt perfect, maar die perfectie leidt niet tot afstandelijkheid of een routineus afhaspelen van songs.

"Dans gerust als je wil", moedigt Paul Simon het publiek aan, "maar let wel op als diegene achter je dat niet wil". Het gelegenheidsduo speelt immers voor een zittend publiek.

Sting en Simon brengen samen nog "Fields of gold" (van Sting) en "Mother and child reunion" (Paul Simon), daarna verlaat Simon het podium en mag Sting de show overnemen.

Wat tijdens de hele show opvalt, is een verschil in houding. Hoewel Sting overduidelijk veel respect heeft voor zijn collega en vriend Paul Simon, is de Brit op het podium de man met de meeste attitude, het haantje, de publieksmenner. Sting zingt met de Police-klassiekers de stadionhits, Simon brengt het subtielere werk en staat veel bescheidener, maar daarom niet minder zelfzeker, op het podium.

In het stevige "So lonely", het eerste nummer uit de Sting-set, zit een tubasolo, wat meteen aantoont dat er geen moeite gespaard is om alternatieve arrangementen uit te werken.

Muzikaal is elk nummer op zijn eigen manier hoogstaand. Het tempo ligt hoog, elke muzikant krijgt de kans om te soleren, zonder dat het ooit saai of langdradig wordt. De grootse aanpak werkt, maar is nooit over the top.

"An Englishman in New York" wordt ingezet met de bekende melodie op sopraansax. Het publiek zingt volop mee en ook wie achteraan in de zaal zit, kan alles toch nog goed volgen op twee videoschermen. In "Walking on the moon" van The Police krijgt de blazerssectie een glansrol.

En net wanneer je je afvraagt waar Paul Simon blijft, duikt hij weer op en zingen ze samen erg laidback de Simon & Garfunkel-song "Mrs Robinson".

Naadloos is zo de overgang gemaakt naar het eerste luik van de avond waarin de Amerikaanse Paul Simon de hoofdrol speelt. In de tweede helft van jaren 60 had hij een succesvolle carrière met Simon & Garfunkel en daarna liep het ook solo vlot.

Hij begint met "50 ways to leave your lover" dat in de strofes erg melancholisch is, maar waarin de blazers in het uptempo-deel voor de positieve noot zorgen.

Simon moet het minder van de grote gebaren hebben, hij kuiert met zijn gitaar rustig over het podium alsof hij thuis wat staat te repeteren. Dat maakt zijn set er echter niet minder indrukwekkend om want muzikaal zitten ook zijn arrangementen erg ingenieus in elkaar.

Na "Graceland" volgen nog gevoelige versies van "Still crazy after all these years" en "Me and Julio down by the schoolyard".

Een samen gezongen, broze versie van "Fragile" luidt opnieuw een rondje Sting in. De voormalige frontman van de The Police covert eerst "America" van zijn collega.

"De nummers van Paul Simon vormen voor velen van ons de soundtrack bij hun leven", legt Sting uit. "Wanneer je voor het eerst verliefd wordt, is er een Paul Simon-song aan gelinkt, wanneer je voor het eerst met iemand breekt, is er een andere Paul Simon-song."

Maar als het op liefdesliedjes aankomt, kan Sting ook uit zijn eigen latere solo-werk putten, met "The hounds of winter" bijvoorbeeld. Een erg jazzy versie van "Roxanne" wordt dan weer ingekleurd met flarden "Ain't no sunshine" van Bill Withers.

Het voordeel van klassiekers is dat ze zich goed tot collectieve samenzang lenen. Zo ontbreekt tijdens "The boxer" van Simon & Garfunkel, dat Sting en Simon opnieuw samen zingen, enkel nog het kampvuur in het midden van het Sportpaleis wanneer iedereen het lalala-gedeelte meezingt.

Simon neemt weer over en begint met "That was your mother". "Diamonds on the soles of her shoes" krijgt een strakke percussie-outro mee en in "You can call me Al" krijgt de bassist een prominente plaats met de u wel bekende tussenriff.

Voor de apotheose staan Sting en Simon uiteraard samen op het podium. Na "Cecilia" volgt "Every breath you take" van The Police. "Bridge over troubled water", meegezongen door de hele zaal, lijkt de perfecte afsluiter. Maar het duo stopt er pas echt mee na "When will I be loved?", een cover van The Everly Brothers.

Drie uur lang, meer dan 30 hits uit ruim 5 decennia, uit de carrières van The Police, Simon & Garfunkel, Sting en Paul Simon, gespeeld door een keur van muzikanten, allemaal tot in de puntjes uitgevoerd zonder naar bandwerk te neigen, daar kan maar weinig tegenop.

Wie gisteravond in het Sportpaleis was, kreeg van Paul Simon en Sting meer dan waar voor zijn geld.