"Ik kan niet zonder mijn gitaren, het is verslavend"
Roland Van Campenhout wordt in 1945 geboren in Boom in een eenvoudig gezin, waar muziek wel een belangrijke rol speelt. De vader van Roland speelt saxofoon en klarinet. Hij verdrinkt echter voor de ogen van zijn zoon wanneer die nog maar 5 jaar oud is. "Daarna ben ik altijd op zoek geweest naar tijdelijke vaderfiguren", zegt Van Campenhout daarover in de "Belpop"-uitzending over hem uit 2009. Op zijn 14e gaat Van Campenhout al alleen wonen omdat het op dat moment niet klikt met zijn stiefvader. Oude jazzmuzikanten zijn zijn helden. Hij droomt van een leven "on the road", van vrijheid en leert met vrienden drinken.
Maar Van Campenhout moet eerst allerlei jobs aannemen, zo is hij onder meer pompbediende en werkt hij in fabrieken. In het leger mag hij aan de slag als drummer, ook al beheerst hij dat instrument, in tegenstelling tot wat hij beweert, helemaal niet.
Pas op zijn 20e begint hij zich echt toe te leggen op de muziek. In Gent komt hij in contact met "the city Ramblers", Britse straatmuzikanten. Hij richt de William & Roland Skiffle Group op. Daarna speelt hij enkele jaren mee met het folkduo Miek en Roel, maar later gaat hij meer de bluesrichting uit met zijn band Roland & the Blues Workshop.
In de jaren 70 is Roland een zestal jaar lid van de groep van de Ierse gitarist Rory Gallagher en speelt hij wereldwijd in grote zalen. Met The Blues Workshop brengt hij een periode in Singapore door. Hij keert uiteindelijk terug voor zijn dochter Emma.
In 1985 heeft hij commercieel succes met de plaat "76 cm per second", waarop onder meer "Fish on the hook" en "Cruising down on Main Street" staan (zie tweede video hieronder).
Dwars door Europa met Charles et les Lulus
Arno, met wie hij ook samenwerkt, omschrijft hem in "Belpop" als "een van de eerste beatniks van België, hij speelde zoals een Afro-Amerikaan, ongelofelijk". "Hij is te vroeg geboren, of te laat, je kiest maar", zegt Arno nog. "Roland is een echte non-conformist."
Samen treden ze op als Charles et les Lulus, met Ad Cominotto en Piet Joris. Met dat succesvolle project touren ze twee jaar door Europa. "Woeste tijden", noemt Roland het. Daarna wordt hij naar eigen zeggen meer au sérieux genomen door de platenfirma's en hierdoor kan hij de soloalbums "Last letter home" (1992) en "Little sweet taste" (1994) uitbrengen.
Roland is ook de producer van het album "Antidote" van Pieter-jan De Smet en werkt mee aan de soundtrack van de film "Mannen maken plannen" van Marc Didden. In 1999 krijgt hij een "lifetime achievement"-prijs tijdens de ZAMUÂ Awards.
"Roland is een artiest die geen verplichtingen heeft"
In 2000 brengt hij met flamencomuzikant Wannes Van de Velde het album "De nomaden van de muziek" uit, met een opvallende bewerking, in het Antwerps, van "Masters of war" van Bob Dylan.
Roland speelt ook vaak samen met Steven De Bruyn van El Fish, hij vervoegt de groep later zelfs een tijdje.
In 2005 trekt Roland naar Kenia. Hij maakt er het album "The great atomic power", opgenomen in een hotelkamer met lokale muzikanten. In dat jaar wordt hij 60 en viert hij ook zijn 40 jaar carrière. In 2006 treedt hij op tijdens de 0110-concerten voor verdraagzaamheid.
In 2008 brengt hij "Never enough" uit, een samenwerking met Admiral Freebee. Muzikant Tom Van Laere omschrijft Van Campenhout als iemand "die geen verplichtingen heeft". "Roland is heel vrij. Dat bestaat eigenlijk niet in België, een artiest die zo z'n zin kan doen." Voor het artwork van dat album, met foto's van Stefan Vanfleteren, krijgt hij een MIA-award.
In 2011 en 2012 toert hij als muzikant met het dansgezelschap Ultima Vez van Wim Vandekeybus, onder meer met de voorstelling "Oedipus/Bêt Noir" waarin hij ook een kleine rol speelt.
"Hij leeft alleen maar voor zijn muziek"
Volgens zijn dochter Emma "leeft hij alleen maar voor zijn muziek". "Mocht je hem zijn instrumenten afpakken, dan zou hij zot worden", zegt ze in "Belpop". Van Campenhout kan dat enkel beamen. "Er liggen soms zelfs gitaren in mijn bed, letterlijk. Het is ook zeer verslavend, ik kan niet zonder, om de paar uur moet ik er wel een vastpakken en wat spelen."
Als er 1 ding is waar Roland zelf een beetje spijt van heeft, dan is het dat hij "lang lichtzinnig met zijn talent is omgesprongen". Naar eigen zeggen is hij het pas sinds eind jaren 90 ernstiger beginnen te nemen.
Over zijn drank- en drugsgebruik is hij eerder vergoelijkend, al beseft hij dat hij daardoor mensen nodeloos verdriet heeft aangedaan. "Alles wat verboden was, heb ik in mijn lichaam gestopt", vertelt hij in 2009 aan De Morgen. "Drank, drugs, pillen, noem maar op. Gevaarlijk, maar tegelijk ook ontzettend verrijkend, want het heeft ervoor gezorgd dat ik nu ben wie ik ben qua muziek en levenswijze. Maar ik ben er wel op tijd mee gekapt."
