Morrissey in uitstekende conditie in Antwerpse Stadsschouwburg

Van zijn gezondheidsproblemen was vanavond niets te merken in de Antwerpse Stadsschouwburg. Morrissey staat er nog steeds en weet meer dan 25 jaar na de split van The Smiths nog te boeien, ook met zijn nieuwe werk.

Flamboyant wandelt Morrissey het podium op in de Stadsschouwburg in Antwerpen. Zijn zwarte hemd staat wijd open en op zijn borst blinkt een gouden ketting. Zijn groepsleden hebben uniforme outfits aangetrokken (mét bretellen) en net voor het eerste nummer vormen ze allemaal samen nog even een kringetje, als voetballers voor de start van een wedstrijd.

Opener is een stevige versie van de Smiths-klassieker “The queen is dead”. Op de achtergrond zijn beelden te zien van de Britse koningin die beide middelvingers opsteekt en van William en Kate met het opschrift “United King-dumb”. Morrissey heeft er nooit een geheim van gemaakt wat hij van het Britse koningshuis denkt en subtiliteit is niet aan hem besteed. Toch niet als hij zijn mening wil uiten.

Meteen volgt met “Suedehead” een van zijn grootste hits als soloartiest. In de zaal staat iedereen intussen recht en er wordt her en der meegezongen en meegewiegd. Morrissey wandelt over het podium, maakt theatrale handgebaren en zwaait stevig met de kabel van zijn microfoon. Af en toe geeft hij een hand aan de fans op de eerste rij. De band zet een stevige muur van geluid neer, maar zijn stem komt er scherp en helder door.

"Is Obama zwart?"

Vorige week stapte de Britse zanger in Polen boos van het podium nadat een toeschouwer iets beledigend had geroepen. Even zijn wij bang dat het dezelfde weg opgaat als Morrissey “Staircase at the university” stopzet omdat hij iets gehoord of gezien heeft in het publiek.

“There’s no need for this”, zegt hij aan een fan. “Laat de brutaliteiten maar achterwege, het is hier het slachthuis niet.” Wat er aan de hand is, is niet helemaal duidelijk, maar het lijkt erop dat de man in kwestie het aan de stok heeft gekregen met de security omdat hij dichter bij het podium wil raken. "Moz" geeft de kwade fan de microfoon, waarop die iets lelijks roept over de security dat wij niet zullen herhalen.

Poging twee dan van “Staircase at the university”, met voorsprong het meest catchy nummer van het nieuwe album “World peace is none of your business”. Een song met een glansrol voor de Spaanse flamencogitaar. Die Spaanse invloeden zijn overigens in wel meer van de nieuwe nummers te horen. Tekstueel zijn het titelnummer van het album (een aanklacht tegen de politiek) en het niemendalletje “Kiss me alot” dan weer geen hoogvliegers.

Halverwege geeft Morrissey, die tot dan toe nog niet veel gezegd heeft, ons zijn ongezouten mening over de rellen in Ferguson. Op sarcastische toon: “Die agent komt er uiteraard ongestraft vanaf. Surprise, surprise. Obama zegt dat we de uitspraak moeten aanvaarden. Ik zeg: waarom?” En dan: “Is Obama zwart? Ik denk het niet.”

Eigenzinnige keuzes

Een greatest hits-show is het niet. Zowat de helft van de setlist bestaat uit songs van de nieuwe plaat. Voor het overige wisselt Morrissey af tussen bekende hits (onder meer Smiths-klassieker “How soon is now”) en eerder obscure songs uit zijn solocarrière, genre “Yes, I am blind” of “Trouble loves me”. Nummers waarin het voor hem zo typische melodrama naar boven komt.

Hoewel we best te spreken zijn over het nieuwe werk, had iets minder ook wel gemogen. Bij “Scandinavia” en “Kick the bride down the aisle” bijvoorbeeld voel je de aandacht verslappen. Een beetje jammer, zeker omdat Morrissey zo'n rijkgevulde catalogus heeft om uit te kiezen.

Helemaal aan het einde zit “Meat is murder”, het derde en laatste Smiths-nummer. De dreunende aanklacht tegen de vleesindustrie wordt vergezeld van gruwelbeelden van mishandelde dieren. Morrissey zingt met hoorbare boosheid en verontwaardiging in zijn stem en wijst naar het scherm. Of dit nu de beste manier is om zijn punt te maken, valt wel te betwijfelen.

Ontblote bast

Morrissey wandelt vervolgens van het podium en komt weer op met een rood shirt. Hij is spaarzaam op de bisnummers, nog één nummer krijgen we: “Everyday is like Sunday”. En dus kunnen de fans toch nog een keer meezingen en met een goed gevoel de zaal verlaten. Morrissey scheurt zijn hemd stuk, gooit het in het publiek en vertrekt in bloot bovenlijf.

Ja, hij ziet er een beetje uit als het cliché van een al te ijdele nicht-op-leeftijd. En ja, als hij in het nieuws komt is dat in de eerste plaats met controversiële uitspraken of medische problemen. Dat zal wel zo blijven, maar intussen hopen wij dat hij ook nog lang muziek blijft maken.

Meest gelezen