Hoe exclusief is de Nacht van Exclusief?

De Nacht van Exclusief. Iedereen kent het. Weinigen zijn er geweest, zo meende ik verkeerdelijk. Want wat ik dacht dat een stijlvol feestje was voor een zeer select gezelschap, blijkt een decadente fuif voor een hele hoop mensen. Hoe exclusief is de Nacht van Exclusief?

Geen mens kan ontkennen dat de Nacht van Exclusief in de eerste plaats draait om “M’as-tu vu", bewijze de rode loper aan de ingang van het evenement. Aan beide zijden van het rode tapijt drummen gewone stervelingen - vaak met de camera in de aanslag - om een glimp op te vangen van de (outfit van de) genodigden.

BV’s lijken spontaan aan te voelen waar ze dienen te stoppen, lachen en gewillig poseren, alvorens ze hun weg voortzetten. Terwijl zij worden bestormd door fotografen en cameraploegen, zie je mindere goden voorbij stappen, klaarblijkelijk onaangedaan door het gebrek aan interesse voor hun persoon. Wie het geluk heeft niet tegelijk met een BV op de rode loper te staan, kan zich alsnog begeerd en belangrijk vinden: het flitsen van de fototoestellen blijft dan wel uit, fotografen en toeschouwers bestuderen - uit angst om iemand niet te herkennen - toch aandachtig elke voorbijganger.

In de zalen zelf is het aan de doorsnee Vlaming om eens een avond te schitteren zoals nooit tevoren. Naarmate de avond vordert en de drank almaar meer vloeit, krijgt onze camera steeds meer spontane sollicitaties te verwerken. Wie denkt in beeld te komen, tuit de lippen en draait zijn of haar mooiste kant prominenter naar ons toe. Vrienden links en rechts halen acrobatische toeren uit om mee in onze kadrering terecht te komen en de plezantste thuis doet er meestal nog een grote schep bovenop.

“Ze hebben hun oude jurken opgedolven”

Wat doet een mens aan voor de nacht van zijn of haar leven? Ik kan me voorstellen dat verschillende vrouwen er nachten van wakker hebben gelegen en een aardige duit hebben uitgegeven. En toch heb ik heel wat jurken zien passeren die de gastvrouw in kwestie niet op het lijf waren geschreven. Ik heb borsten zich een uitweg zien zoeken uit te kleine stukjes stof en vrouwen vervaarlijk zien waggelen op veel te hoge hakken.

“De meesten hebben hun oude jurken uit de kast opgedolven”, fluisterde een modebewuste toeschouwer me toe op de rode loper. En ook anderen konden hun teleurstelling niet verbergen over de modeshow die voor hun ogen werd opgevoerd. Succesnummer dit jaar was een jurk met een ruguitsnijding die doorliep tot in de lenden. Mooi, althans de eerste keer dat ze voorbij wandelde, want na nummer tien had ik het wel gehad. Al gebiedt de eerlijkheid mij wel te zeggen dat mijn mond niet alleen regelmatig openviel van afkeer, maar ook verschillende keren van bewondering.
 

Wat krijgt een mens voor 300 euro?

Wat ik verwachtte? Een stijlvolle avond in een select gezelschap. Klasse, als het ware. Maar op dat punt kwam ik af en toe bedrogen uit.

Het was immers vaak drummen geblazen tussen een massa mensen die vaak goed beneveld waren. De drank was immers in grote hoeveelheden beschikbaar: de glazen champagne (of was het toch cava?) stonden voor het grijpen. Er waren ook verschillende buffetten waar je je tegoed kon doen aan fingerfood. Al ontging het stijlvolle aspect van de schaarsgeklede jongedames op het draaiende buffet mij totaal.

En er was entertainment allerhande, van een lingerieshow tot een optreden van De Romeo’s. Ik zag een opgetutte zaal uit de bol gaan voor Bart Kaëll en diens Marie-Louise. Heel wat baljurken werden opgestroopt, om mee te kunnen gaan roeien op het podium.

En zo toonde dit exclusieve evenement zijn ware aard: gewoon een goed feestje waar mensen zich volledig laten gaan op wat voorradig is. Gratis, voor de meeste bezoekers. En laat dat nu net de achilleshiel zijn van de Nacht van Exclusief. Iedereen wil er zijn, maar niemand wil betalen. De organisatie wordt gestalkt door elke Vlaming die ook maar enigszins denkt een zekere graad van bekendheid te hebben behaald en dus recht te hebben op een gratis kaart of twee, drie, vier…En net dat is wat het feestje de das om gaat doen, zo vertrouwde de organisatrice me toe.

“Zeg dat het dommeriken zijn”, riep een jolige genodigde me toe, nadat ik haar had gezegd dat ik eindelijk twee personen had gevonden die hadden betaald voor hun entree. “Ach, het is zoals betalen om naar de dierentuin te gaan”, verklaarde de betalende gast zijn duik in de portemonnee.

Eva Van dyck

Meest gelezen