De makers verklappen: hoe maak je "De mol" in Zuid-Afrika?

Davey, Annelies of Eline? Na zeven weken komen de fans van “De mol” vanavond te weten wie al die tijd de boel saboteerde. Van de andere twee zal duidelijk worden dat zij steeds tot het uiterste gingen tijdens de soms behoorlijk zware opdrachten die de makers dit jaar in petto hadden. Hoewel het merendeel ervan in België is getest door de kandidaten van vorig jaar, ging ter plekke toch niet altijd alles van een leien dakje. “We doen niets wanneer we nog maar een beetje twijfelen aan de veiligheid.”

Het moet gezegd: de opdrachten die de makers dit jaar hadden voorzien, waren niet min. De eerste hersenkronkels daarover stonden in de zomer van vorig jaar al op papier, maar het duurde nog maanden eer alles echt op punt stond. “Zo’n opdracht passeert heel wat omwegen vooraleer het wordt wat het uiteindelijk is”, zegt redacteur Christoph Cuypers. “We zijn heel eerlijk voor elkaars ideeën. Als iets niet goed is, dan zeggen we dat ook vlakaf. Er zal geen enkele opdracht de eindmeet halen waar niet iedereen achterstaat.”

Maar ook proeven waarover iedereen enthousiast is, moeten soms naar de vuilnisbak. “Het moeilijkste moment voor de redactie is wanneer een deel van de ploeg terugkomt van prospectie in het opnameland”, zegt Leen Lombaert, die samen met Mathieu de Rijcke de productie op zich nam. “Het lijkt wel alsof er dan twee werelden met elkaar in de clinch gaan. De medewerkers die naar daar zijn gegaan, hebben een heel lijstje mee van zaken die niet zullen lukken. Dat is moeilijk te vatten voor de thuisblijvende redactie. Sommige proeven moeten worden herwerkt, andere worden volledig overboord gegooid.”

De opnames zelf waren behoorlijk zwaar voor de ploeg, met werkdagen van soms wel twintig uur. “Productioneel gezien was Zuid-Afrika een goed land. Als je een afspraak had, dan had je een afspraak. Maar voor de flexibiliteit en de creativiteit was het een moeilijk land. Veel moeilijker dan Argentinië vorig jaar. Alles moest maanden op voorhand vastliggen. En als een ambtenaar geen zin had om een document te ondertekenen, dan kon je daar weinig aan veranderen.”

Ontsnappen uit dierenpark

Even terug naar aflevering twee. De kandidaten moesten toen ontsnappen uit een dierenpark met behulp van de aanwezige - en niet bepaald behulpzame - dieren. “We hadden onze opdracht gebaseerd op een zeer fijne verlaten zoo”, zegt Cuypers. “Maar enkele dagen voor de opnames kregen we plots het bericht dat we er toch niet zouden kunnen opnemen. De zoo lag op een universiteitscampus waar heel wat protesten waren tegen de hervormingen op de universiteit."

“Dan moet je heel snel een andere oplossing zoeken. Uiteindelijk bleek het het goedkoopste om een zoo na te bouwen in een dierenverblijf in een natuurpark. Onze decorploeg heeft daar een volledige dag en nacht gewerkt, vlak voor de opnames.”

En dat was nog niet alles. “Voor elk dier moest er een dierenarts aanwezig zijn en bovendien bleken al die dieren ook veel duurder dan eerst gedacht. Als producer moet je dan gaan onderhandelen met de redactie”, zegt Lombaert. “Eigenlijk gingen we echte jachtluipaarden gebruiken (in het hok waarin Robin zat, nvdr.). Dat leek misschien gevaarlijk, maar dat was het niet als we de nodige voorzorgen namen. Omdat we bij die proef puur op angst speelden, besloten we om te doen alsof er een dier aanwezig was. Het was onze decorman die er zat met een nepstaart.”

Stelen uit museum

Nog een opdracht die niet helemaal liep zoals verwacht, was die waarbij de kandidaten - die op dat moment al behoorlijk beschonken waren - enkele objecten moesten stelen uit een museum, dat uiteraard op de hoogte was. “De bewaker die je zag, hadden wij ingehuurd. Maar buiten beeld stonden er toen heel wat échte bewakers van het museum”, lachen ze.

“Wij gingen ervan uit dat we de bewakingscamera’s en -beelden van het museum mochten gebruiken, maar dat was duidelijk geen optie. We hebben dan zelf camera’s geïnstalleerd en daarvoor honderden meters kabel getrokken. De beelden moesten zowel in de controlekamer als in het busje (waar Marzena en Annelies zaten, nvdr.) geraken. De opdracht is pas veel later dan gepland kunnen starten.”

Doolhof met struisvogels

Een van de proeven die het afgelopen seizoen het meeste tot de verbeelding sprak, was ongetwijfeld die waarbij de kandidaten struisvogeleieren moesten zoeken in een doolhof waar de dieren in kwestie ook rondliepen. “Het waren geen struisvogels die in het wild leven. Ze waren het allemaal gewend om met mensen in contact te komen”, stellen de makers gerust.

Het waren bovendien allemaal vrouwtjes, want mannetjes kunnen soms wel gevaarlijk uit de hoek komen als ze in hun bronsttijd zitten. Iets wat je merkt aan de purperen kleur die ze dan krijgen. “Maar de kweker had ook een mannetje met genderproblemen. Hij zag paars, waardoor hij er gevaarlijk uitzag, maar omdat hij dacht dat hij een vrouwtje was, deed hij niets.”

“Het moeilijkste aan de opdracht was alle eieren en struisvogels op de juiste plaats krijgen. Er bestond geen plannetje van dat doolhof, dus hebben we er zelf eentje ineen zitten knutselen via Google Earth. Maar dan nog was het niet makkelijk om alle plaatsen te vinden. Die struisvogels volgden ook iedereen, waardoor het behoorlijk moeilijk was om ze uit elkaar te drijven.”

Duiken naar bagage

Twee weken geleden bleek de bagage van de resterende kandidaten plots op de bodem van een lagune te liggen. Opdracht? Eerst even duiken naar een luchtbel en later de juiste koffer weten boven te halen. “We hadden alle kandidaten goed gebrieft over de veiligheidsvoorschriften. We merkten dat ze net daardoor meer op hun hoede waren.”

“Eigenlijk hadden we niet gedacht dat alle kandidaten het gingen doen, maar blijkbaar vertrouwen ze ons blindelings als wij met een proef afkomen”, zegt Cuypers. “Daar hebben ze ook gelijk in”, geeft collega Joren Creylman aan. “We zouden nooit een opdracht doen als we nog maar een beetje twijfelen aan de veiligheid."

Testen door kandidaten vorig jaar

Dat het lang niet allemaal perfect loopt, mag duidelijk zijn. Maar daar merken de kandidaten zelf weinig tot niets van, benadrukken de makers. “Dat vinden we belangrijk. Het contrast tussen die twee werelden is erg groot. Achter de schermen gaat het er bij ons vaak hectisch aan toe, maar eens de kandidaten er zijn, staat Gilles De Coster daar om de kandidaten op een hartelijke manier welkom te heten. Zij merken het niet dat wij constant zaken moeten bijsturen. Al moeten ze soms wel wat langer wachten. Dan laten we ze een aantal keer onderweg stoppen voor een koffie of een wandeling in een park”, lachen ze.

“Zoveel mogelijk proeven proberen we bovendien hier in België al te testen”, zo vertellen ze nog. “Vorig jaar deden we dat vooral met collega’s, maar dit jaar hadden we het ideale testpubliek: de kandidaten van vorig jaar. Het merendeel heeft meegedaan en ze vonden het allemaal heel leuk.”

Opmerkelijk: de uitkomst van de testproef was vaak heel anders dan die van de échte proef in Zuid-Afrika. De makers denken dan onder meer aan de doolhofopdracht, die hier in een Belgisch doolhof werd geoefend, zij het zonder struisvogels en met kleinere eieren. Van kippen, jawel. “Gilles en Cathy stonden aan het Scrablebord. Zij speelden heel tactisch en stuurden de rest van de groep echt aan. Iets wat Robin en Annelies veel minder deden.” Omgekeerd lukte het duiken naar de bagage dan weer niet in de testproef, terwijl de deelnemers van dit jaar het allemaal vrij goed deden. Enkel Annelies werd even onwel.

Sociale media

De afgelopen weken was “De mol” een belangrijk gespreksonderwerp op sociale media. De online-discussie over wie al dan niet de saboteur van het spel is, doet de makers deugd. “Maar het doet ook pijn te zien hoe sommige kandidaten zo onder vuur worden genomen. Vorig seizoen is Cathy (de uiteindelijke winnares, nvdr.) vaak hard aangepakt. Zij kon dat goed plaatsen, maar dat kan je niet van iedereen verwachten.”

“Sociale media maken het toch steeds moeilijker om reality tv te maken. Bij “De mol” worden we er nog relatief van gespaard, als je het vergelijkt met andere programma’s. Als je op televisie komt, ben je plots gemeenschappelijk goed. Het lijkt wel alsof de mensen vergeten dat die kandidaten ook echte mensen zijn. Dat die ook een mama, een papa en kinderen hebben."

Meest gelezen