Lof voor BBC-renaissance-serie over politiek en seks

Het verhaal is intelligent, de acteurs zijn van topklasse en alles ademt authenticiteit. Historische onnauwkeurigheden zoals in "The Tudors" zul je in Wolf Hall niet tegenkomen. Blote stoeipartijen zijn er alleen waar nodig is. De serie doet geen concessies aan populaire verwachtingen.

De Britten, toch al geobsedeerd met hun verleden, hebben een grenzeloze fascinatie met de Tudordynastie die Engeland groot maakte in de renaissanceperiode. De 16e eeuw was een tijd van ontdekkingen en culturele vernieuwingen. De fundamenten voor het Britse koloniale rijk werden in deze periode gelegd.

Maar de echte reden voor de fascinatie is het leven van de invloedrijke Tudor-vorst Hendrik VIII. In Wolf Hall worden de wanhoop van Hendrik (gespeeld door Damian - Homeland - Lewis, foto) om een opvolger, zijn breuk met Rome en zijn zes vrouwen, bekeken door de ogen van zijn adviseur Thomas Cromwell.

Cromwell, de zoon van een ongeletterde smid, was sluw, pragmatisch en intelligent, de perfecte politicus. En de ideale hoofdpersoon voor de romans van geschiedschrijver Hilary Mantel waarop de tv-serie gebaseerd is.

Bijna was Wolf Hall in België gefilmd. Regisseur en producer roemden de belastingvoordelen van de overheid voor filmmakers, maar niet het Belgische landschap. De kastelen zouden doen denken aan de sprookjes van de gebroeders Grimm en de hoge, steile daken waren te onengels.

Voor de tv-serie "White Queen", die zich 70 jaar eerder afspeelde, was het Belgische landschap perfect geweest. Middeleeuwse gebouwen zouden er beter bewaard zijn dan in Engeland. Dankzij nieuwe belastingconcessies van de regering in Londen, kon Wolf Hall worden opgenomen in Engelse landhuizen.

De nadruk lag, vanaf het begin, op historische echtheid. Kostuums zijn handgeweven en de spelden waarmee ze gemaakt zijn ("de Tudors werden met spelden bij elkaar gehouden", zegt Mantel) zijn 16e-eeuwse namaak.

Om een Caravaggio-achtig lichteffect te krijgen, werden binnenscènes bij kaarslicht gefilmd. En om het echt goed te krijgen, werd geëxperimenteerd met kaarsen van rundervet.

Maar de tanden van de mensen aan het hof, roepen critici, zijn die niet te wit? Nee, zeggen historici. Er werd, zelfs aan het hof, nauwelijks suiker gegeten. "Je wilt het verleden niet glamourous maken, maar je wilt het ook niet grotesk voorstellen", zegt Mantel.

De speurtocht - om niet te zeggen obsessie - naar authenticiteit, had ook een keerzijde. De 16e-eeuwse zalen, vaak gloednieuw toen Hendrik VIII ze bezocht, zien er nu oud uit. En de kleuren van de wandkleden uit die tijd, hebben veel van hun felheid verloren. Regisseur Peter Kosminsky besloot om dat maar zo te laten. De historici lijken ermee te kunnen leven en vermoedelijk de kijkers ook.