Bart Moeyaert: "Bedankt pesters, door jullie schreef ik mijn eerste boek"

"Ik had grote moeite om gelukkig te worden in het college", getuigde Bart Moeyaert gisteren moedig in "Van Gils en gasten". De reden? Een aantal pestkoppen in zijn klas die lezen en schrijven voor meisjes vonden. 

"Er zijn twee kanten aan zo'n verhaal", benadrukt hij. "Op het moment zelf is gepest worden verschrikkelijk. Maar als die vier kerels niet in mijn klas gezeten hadden, had ik mijn eerste boek misschien niet afgemaakt tijdens mijn tienerjaren. Door mij af te sluiten, bang te zijn voor de wereld, begon ik een dagboek." Daaruit is later zijn debuut "Duet met valse noten" ontsprongen. "Bedankt pestkoppen."

Bart Moeyaert is er in geslaagd om een negatieve ervaring om te buigen in iets positiefs. En hij is niet de enige die daarvoor durft uitkomen, ook onder meer Bent Van Looy, Erika Van Tielen of Bruno Vanden Broecke hebben al naar buiten gebracht dat ze het slachtoffer werden van pesten.

Pestdeskundige Gie Deboutte benadrukt het belang van zulke getuigenissen. "Mensen die er staan, mensen die bulken van creativiteit kunnen een uitvergroting zijn voor slachtoffers. Ze tonen slachtoffers dat je je wel kan bevrijden uit die greep en dat pesten je niet ten gronde moet richten. Ze zijn een rolmodel."

Moeyaert benadrukte dat hij uit die negatieve ervaring iets positiefs gepuurd heeft. "Dat kan", benadrukt Deboutte. "Belangrijk hierin is dat je tijdens die pestperiode genoeg positieve elementen in je leven hebt. De beschutting van een warm nest, een leerkracht die je aanmoedigt, een nieuwe vriendschap... Een litteken zal er altijd zijn, maar die factoren zorgen er voor dat de pijn niet naar binnen woekert."

"Als alle energie gaat naar het overleven, lukt het niet. Er is een buffer nodig zodat slachtoffers van pesten verder kunnen groeien. Dat hun talent opbloeit en niet verschrompelt."

Een mooi voorbeeld van iemand wiens trauma echt helemaal geheeld is, is zanger Bent Van Looy. "Hij zei ooit: "Ik heb tien jaar lang op het podium gestaan om mijn middenvinger naar de pesters op te steken. Nu sta ik op het podium uit liefde voor muziek"." Volgens Deboutte hét bewijs dat Van Looy helemaal boven dat trauma uitgegroeid is.

"Bij anderen blijft er wel nog steeds een klein motortje dat voortdurend drijft op: "Jullie krijgen mij niet klein." De pesters hebben dan wel nog een soort middelpuntkracht. Ze zijn als het ware de maan - en niet de zon - in het universum. Iets wat voortdurend mee rondcirkelt, maar niet de plek waar je van leeft."

"Het risico - zelfs als je boven het pesten uitgroeit - is wel dat je zo doorgedreven subliem wil zijn, dat dat perfectionisme kan omslaan in een burn-out."

Tegelijk mogen we volgens Deboutte de aandacht niet verliezen voor de groep mensen die een dergelijk trauma nooit helemaal te boven komen. "Sommigen blijven de sporen meedragen. Het pesten blijft als een schaduw boven je hangen."

Moeyaert benadrukt ook goed die tweespalt, vindt hij. "Enerzijds is er wel de pijn van het verleden, anderzijds ook een fundamenteel engagement."