Latijns-Amerika verliest schrijver Eduardo Galeano

Galeano werd geboren in een gezin van Europese immigranten in Uruguay. Hij begon zijn carrière als journalist bij de linkse bladen "Marcha" en "Epoca".

In 1971 schreef hij zijn bekendste werk "Las venas abiertas de América Latina" ("Aderlating van een continent"), waarin hij de eeuwenlange uitbuiting van Latijns-Amerika, eerst door de Spaanse kolonisatoren en later door de Verenigde Staten, aan de kaak stelt. Het boek werd een standaardwerk van het linkse denken in de jaren 70 en 80. Het werd vertaald in twintig talen, maar jarenlang verboden in een aantal Latijns-Amerikaanse landen, waaronder zijn eigen Uruguay.

Na de militaire staatsgreep van 1973 belandde Galeano in de gevangenis. Hij vluchtte van Uruguay naar Argentinië, maar ook daar kwam hij na de staatsgreep van Jorge Videla in de problemen. Als oprichter van het progressieve culturele tijdschrift Crisis werd hij ter dood veroordeeld, maar hij kon ontkomen naar Spanje.

Daar schreef hij zijn trilogie "Memoria del fuego", een kroniek van Latijns-Amerika, een literaire mengeling van geschiedschrijving, journalistiek en fictie. "Ons geheugen is in stukjes gesneden", zei hij ooit. "Wat ik probeer te doen, is ons echte geheugen, de herinnering van de mensheid, opnieuw samen te stellen. Ik noem dat de menselijke regenboog: die is veel kleurrijker en mooier dan de andere, maar hij is verminkt door machismo, racisme, militarisme en heleboel andere "-ismes"."

Sinds 1985 woonde Eduardo Galeano opnieuw in Montevideo, waar hij nu is overleden.