Japanse cultregisseur Seijun Suzuki overleden

Twee van zijn meesterwerken, "Branded to kill" en "Tokyo drifter", zijn ook in het Nederlandse taalgebied op dvd uitgebracht. Overigens was "Branded to kill" destijds (1968) in de bioscoopzalen een flop, wat Suzuki zijn job bij de studio Nikkatsu kostte. Hij trok dat ontslag voor de rechter, kreeg gelijk en belandde meer dan tien jaar op de zwarte lijst van de Japanse studio's.

De stijl van Suzuki valt te vergelijken met die van andere notoire auteurs van gangsterfilms als Martin Scorsese en Jean-Pierre Melville, met dat verschil dat de "maffia" uit zijn films de "yakuza" zijn en de protagonisten al voorbij de wanhoop leven. De droge humor van Suzuki's poeierharde hoofdpersonages was een inspiratiebron voor zowel Tarantino als Jarmusch. Die laatste propte een resem verwijzingen naar "Branded to kill" in zijn Zen-prent "Ghost dog: the way of the samuraï" (1999).

Andere typische elementen van het Suzuki-universum: gedurfde kleuren, surreële beelden, actiescènes alsof ze uit de droomwereld afkomstig zijn. Die vindt de kijker vooral terug in een trilogie van surreële spookverhalen die zich afspelen in het begin van de 20e eeuw: "Zigeunerweisen" (1980), "Kagero-za" (81) en "Yumeji" (91).

In 2001 maakte hij onder de titel "Pistol opera" een remake van zijn eigen "Branded to kill". Vier jaar later, 82 jaar oud en kampend met een zwakke gezondheid, blikte hij "Princess raccoon" in, een musical met de Chinese ster Zhang Ziyi in de hoofdrol.

Over het filmmaken was Suzuki al even droog als zijn personages: "Ik doe het om geld te verdienen". Filmmaken "is helemaal geen lolletje. Het is gewoon een beroep".

Dat de dood van Suzuki pas tien dagen na zijn overlijden bekend werd, zegt genoeg over het lot van anonimiteit dat cynische cultcineasten beschoren is.