Bavo Claes heeft tweede roman afgewerkt

Sinds zijn vervroegde vertrek op de nieuwsredactie (30 september 2005 was zijn laatste werkdag) mailde ik gemiddeld één keer per jaar met Bavo Claes. Het zal u duidelijk zijn dat we niet heel "close" waren, maar we konden elkaar goed verdragen, zal ik maar zeggen.

Ik informeerde dan naar zijn gezondheid (hij had problemen met een te groot hart) en tevens, bij wijze van running joke, naar de staat van zijn tweede roman. Het andere had ook met het ene te maken. Er waren periodes dat Bavo Claes niet kon schrijven.

Wat ik vooral uit die mails onthouden heb, is dat ene zinnetje: "Het zwarte gat bestaat niet". De leegte na de journalistieke loopbaan, bedoelde hij, de leegte na 30 jaar een bekende televisiekop te zijn geweest. Er zijn er die daar wel last mee hebben (gehad).

Veel tekenen van leven gaf die tweede roman niet. Het moet in 2003 geweest zijn dat het mannnenblad Ché (of was het Menzo, ik haal die twee voortdurend door elkaar) een voorpublicatie publiceerde, met name een uitvoerig beschreven seksscène. Ik heb dat tijdschrift meteen gekocht, het is een collector's item geworden. Seks en Bavo, het viel wat tegen. Maar de boude bewering van het blad, als zou de roman dat jaar nog voor de boekenbeurs zou verschijnen, werd niet hard gemaakt.

Voor alle duidelijkheid: Bavo Claes is een beetje een controlefreak. Ooit zocht hij een manier om te weten te komen hoe de flesjes van Coca Cola er precies uitzagen in Belgisch Congo van 1959. Het leek of het voortbestaan van zijn schrijversloopbaan ervan afhing. Of hij wilde de precieze tekst van een bepaald lied van Elvis Presley kennen. Er was daar onduidelijkheid over en onduidelijkheid was geen vriend van Bavo.

Ik was niet de enige die naar de vooruitgang van zijn roman vroeg. Ook zijn uitgever (Atlas) peilde af en toe naar de literaire toekomstverwachtingen van Bavo Claes. Waarschijnlijk was het daarom dat de auteur na verloop van tijd antwoordde dat zijn roman postuum zou verschijnen, na zijn overlijden dus. Op den duur werd er niet meer over een deadline gesproken. De roman zou verschijnen als hij klaar was. Iets waar steeds minder rekening mee werd gehouden. Maar ziet: geduld is een schone deugd.

Ik ontmoette Bavo Claes op de Boekenbeurs. Hij zag er goed uit. "De man die sneller schrijft dan zijn schaduw", grapte hij over mijn grote productiviteit (al blijf ik nog flink achter bij Brusselmans). En hij verklapte meteen dat zijn tweede roman voor het einde van het jaar 2011 helemaal klaar, af, voltooid, gefinaliseerd zou zijn.

Ik peilde (uiteraard) naar de titel.
"Je zult hem niet geheim kunnen houden", zei de auteur na enig nadenken.
En ik had zo graag dat geheim gekoesterd.
'En misschien vindt de uitgever het geen goede titel," voegde hij eraan toe.
Ik verzekerde hem dat ook zijn achterstevoren geschreven naam geschikt zou bevonden worden als titel.

"Bij wie ga je hem (de roman) uitgeven?" vroeg ik.
Hij zei dat hij het nog niet wist. Uitgever Emile Brugman van Atlas is met pensioen en dat maakt de band met die uitgeverij wat losser. Dat gaat zo met schrijvers: ze gedijen bij een vertrouwensrelatie.
Ik heb meteen mijn eigen uitgever (Vrijdag) gebeld. Die dus 1 dag voorsprong heeft op de rest.

Louis van Dievel

* Dank zij "Kraai" leerde ik het woord "allengskens" kennen