Scala goes metal: zo kregen 13 engelenstemmen duizenden Graspoppers aan het zingen

Met de Scalameisjes een eerbetoon brengen aan het metalgenre op Graspop: de broers Kolacny hebben met hun meisjeskoor de grenzen van het koorzingen al vaker verlegd, maar voor Graspop mocht het nog iets meer zijn. Resultaat: een theatrale metalshow die zelfs de meest kritische metalhead even stil kreeg. Onze reporter ging kijken en luisteren naar - nu al - een van de meest opmerkelijke optredens van deze festivalzomer.

Waar haalde Steven Kolacny, de Scalabroer achter de piano en brein achter "Brides of Lucifer" de mosterd voor dit project?  "Ik kreeg van een Duitse Scalafan na een concert een "vermetalde" versie van ons nummer "Seashell". Ik vond het vreemd, maar ik hoorde er wel iets in, al ken ik zelf niets van metal. Ik heb toen enkele muzikale vrienden opgebeld, over dit hersenspinsel, en die reageerden geschrokken. De Scalastemmen op een metalpodium krijgen: het leek onhaalbaar."

Die vrienden zijn Koen Buyse, frontman van Zornik en al jarenlang producer voor Scala en Ives Mergaerts, die het meisjeskoor technisch ondersteunt. "Ik vond het een tang op een varken, eerlijk gezegd", lacht Buyse. "Ik werk veel met de Scalameisjes, dus ik ken hun mogelijkheden, maar toch. Het metalpubliek is trouw en je kan niet zomaar een t-shirt kopen of een liedje zingen om erbij te horen", zegt hij.

"Mijn grote angst was dat we niet geaccepteerd zouden worden door het metalpubliek, die hun muziek meedraagt als een levensstijl. Ze zijn bijzonder hard: ofwel ofwel accepteren ze je, ofwel spuwen ze je keihard uit. Daarom hebben we hard gewerkt om de juiste nummers te benaderen en brengen vanuit een diep respect." Mergaerts beaamt. "De vrouwenstemmen zijn natuurlijk een dankbaar gegeven. Laat de meisjes zingen, en je krijgt automatisch een episch en theatraal effect. En metal is Disney voor volwassenen: naast het muzikale is het showelement van cruciaal belang."

De zangeressen wisten niet meteen wat hen te wachten stond. "We hebben met Scala al atypische projecten gedaan, maar ik wist dat dit stof ging doen opwaaien. Toen het visuele plaatje er was en we wisten hoe onze versie van de nummers zou klinken, hebben we het koor pas samengesteld. Niet enkel op basis van hun zangkwaliteiten, maar ook op basis van hun inleving", vertelt Kolacny. "Aals je iets in je hoofd hebt, en dat komt een jaar later uit, dan is het kleine jongetje in mezelf enorm blij met het resultaat."

(lees voort onder de video)

Brides of Lucifer op Graspop: een fragment van Iron Maidens "Fear of the dark"

Hoe klonk dat?

Is het louter nieuwsgierigheid, de buzz na het concert op de openingsavond van Graspop, of simpelweg de bekendheid van Scala? Feit is dat de Marqueetent vlak voor de ultieme headliner Rammstein flink volloopt voor de tweede passage van Brides of Lucifer. Al kan de gloednieuwe metalformatie die aandacht niet helemaal tot het einde vasthouden, omdat de massa zich al stilaan gaat positioneren voor Rammstein.

Toch hadden zij die vroegtijdig het pand verlieten ongelijk. Het optreden was meer dan een coverproject op losse schroeven. De saus pakte, dat bleek al na 2 nummers toen het overwegend mannelijke publiek de vrouwelijke zangeressen naar de kroon stak qua volume.

De 13 (vrouwelijke) Scalastemmen en de 6 (mannelijke) bandleden verkennen samen de limieten van het metalgenre, met een verrassende show tot gevolg. De muzikanten rammen er stevig op los op hun gitaren. Zelden Koen Buyse (Zornik) zo vol overgave op een podium zien staan. Ook veel lof voor gitarist Yannick De Pauw (Vigilante) en bassist Joeri van de Schoot van de Belgische metalgroep Evil Invaders, die hun vingervlugge solo's met veel gevoel neerzetten. Er wordt geheadbangd alsof hun leven ervan afhangt.

Scala is bovendien ver te zoeken: de brave koormeisjes zijn enge zombiekoninginnen geworden, met engelenstemmen. Hun fysieke transformatie mist zijn effect niet. Enig minpunt: hoewel de zangeressen verschillende plaatsen op het podium innemen, staan ze vaak achteraan, op een ijzeren brug, boven de band. Hierdoor - en door de felle lichtshow - zie je hun gezichten en kostuums niet altijd even goed, tenzij de camera in de Marquee hen in beeld neemt. En dan doet die clash van griezeligheid en die frêle stem soms schrikken. Er hangt magie in de lucht. Het huwelijk tussen de extremen wérkt wel: groepen als Epica en Evanescence  - niet toevallig ook op Graspop - bewijzen al jaren dat er een markt is voor metalmuziek met goede vrouwenstemmen.

Setlist

De setlist is een ode aan de metalklassiekers, samengesteld door lBuyse en Mergaerts. Hoogtepunten: "Walk" van Pantera, wat de hele tent aanzet tot het scanderen van "re-spect", "Painkiller" van Judas Priest, wat het dak van de Marquee er net niet afblaast - hoewel vooral Buysse vond dat ze dit nummer beter links lieten liggen - , een typische Scalaversie van "Engel" van Rammstein, waarbij iedereen de kelen al smeert voor de headliner van de avond. De harde mannenmetal wordt haast poëtisch. In het tweede deel van de set is ultieme klassieker "Fear of the dark" van Iron Maiden een hoogtepunt. 

En wat vinden de "Brides" er zelf van? "In metal zit veel moois"

Zangeressen Lokke Dieltiens en Tine Priem, die Tamara speelt in "Thuis", hebben al veel Scalakilometers op de teller, maar moesten toch even slikken toen Steven Kolacny hen het project voorstelde. "Ben je zeker dat we dit gaan doen? We vreesden toen dat we pinten naar ons hoofd gingen krijgen, maar Steven was héél overtuigend", zegt Lokke.

"Als je metalmuziek uitkleedt tot de essentie zit er zo veel moois in. En het is best moeilijk om te zingen, dus dat is  een leuke uitdaging. We hebben echt hard moeten werken op de niet-alledaagse teksten, en de meerstemmigheid" Tine beaamt. "We hebben de charme van metal ontdekt. Ik vond het altijd heftig en hard, maar als je er meer in betrokken raakt, dan hoor je de schoonheid."

Na de geslaagde verrassingsact, keken de meisjes voor het concert erg uit naar een tweede ronde. "Het is totaal iets anders dan de klassieke Scala, echt kicken. Omdat we op een brug staan, zie je het hele publiek tot vanachter en dat is machtig. Ook de interactie met de band is heel leuk. Die combinatie man-vrouw brengt een andere energie."

Dat de Brides niet enkel mooi zouden klinken, maar er op het podium als "personages" zouden bijlopen: daarvoor was Lokke verantwoordelijk. "Dat is het grootste verschil met Scala: daar vertrekken we vanuit onszelf als zangeres, zonder opvallende make-up en kostuums. Hiermee tasten we de grenzen af, en zetten we de eigenheid van elk meisje in de verf, terwijl we in Scala optreden als eenheid."

Heeft Brides of Lucifer een toekomst?

Brides of Lucifer begon als een gelegenheidsband, maar de appreciatie van het Graspoppubliek doet Kolacny en co nadenken over een eventueel vervolg. De meisjes zelf zijn alvast enthousiast. "Boek ons!", klinkt het daar. "Er is ambitie om verder te gaan, omdat we er zo veel tijd, moeite en energie hebben in gestoken dat het onnozel zou zijn om dit zo te laten." Kolacny beaamt dat "het kriebelt". "Geen idee waar ons dit gaat brengen - als het van mij afhangt ver -, maar het is hoe dan ook een uniek weekend geweest. We hebben het quasi onmogelijke gerealiseerd."

De concrete toekomstplannen zijn alvast niet voor the day after. "We zijn wakker geworden met een metalen hoofd", lacht Kolacny. "Gisteren was een onvergetelijk hoogtepunt, als mens en als artiest. Zo'n team samenbrengen en iedereen in zijn vakgebied zien scoren: geweldig."

Meest gelezen