"Zonder filter" van Steven Mahieu is het pure spul

Al bij al nog altijd onbekend en onbemind is hij, die Steven Mahieu. Die in "Zonder filter" situaties en schuilplaatsen uit het leven analyseert. Rechttoe, rechtaan, zuiver en zonder franjes. Puurder kan stand-upcomedy niet zijn. Duidelijk het beste wat hij al gemaakt heeft in een kleine 10 jaar op het podium. En ik zag en hoorde het publiek ervan smullen.

Altijd boeiend, wat doet een komiek met zijn podium? Voor Mahieu is het een te vullen ruimte, niet meer, niet min. Een glanzend okergeel zeil vult de achtergrond, Mahieu staat zo enorm dicht bij het publiek. Confronterend voor beide kanten.

En dan heeft hij alleen een microfoon, zijn stem, zijn lijf en een gele gloed. En met dat lange, pezige, magere lichaam van bijna twee meter hoog speelt hij. Maar nog meer met zijn prƩsence en zijn directe aanpak.

Mahieu is een MC/presentator van vorming en kan dan ook als geen ander inpikken op het publiek. En daarna drapeert hij zijn woorden, zijn boodschap over de zaal. En met wat voor een hoog tempo begint hij eraan, geen tijd om te ademen, direct de beuk erin.

En het verslapt niet. Verwacht geen verhaalboog, geen opbouw, geen theatrale indeling, neen, niets van klassiek theater of cabaret. Geen drama of pathos of franjes of emoties, niets Hollands, duidelijk meer Engels-Amerikaanse directheid. Zonder filter, jawel. Mahieu zegt, roept, schreeuwt en spuugt wat hij denkt, met een hoog debiet.

Gniffelen, gieren en grommen

En ik hou van zijn observaties, zijn typeringen, zijn analyses, zijn andere kijk op hoe en wat de mensjes toch allemaal doen. Een chroniqueur is hij, die huppelt van de vermoeidheid door het jonge vaderschap naar kuiszieke mensen, daklozen, fietslichtjes, karpervissen, rusthuizen, de liefde en bizarre telefoongesprekken met je moeder.

Het doet je kijken naar jezelf en stilstaan bij hoe en wat je doet. Heel kort, heel even. Want het is en blijft comedy, een mens wil en moet lachen, wat ook veelvuldig gebeurt.

Ik heb mensen horen gniffelen, gieren en grommen, de lach kletste tegen de muren van de zaal (Bijā€™ de Vieze Gasten in Gent, heerlijke plek toch) en joeg Mahieu op om nog dieper te gaan.

Ik zag en voelde wel ā€œpremiĆØre-itisā€. Stukken die zich -zelfs na veel try-outs- nog helemaal moeten zetten. Waar tempo, accent of intensiteit scherper kunnen. Alle vertrouwen in, comedy moet altijd wat groeien, een stuk wordt altijd beter in de loop van. Ook hier. Nu is de mal gevormd, het ding moet zich gewoon nog wat zetten.

Een vader en zijn kind

Steven Mahieu zorgt voor een primeurtje door met een ā€œklassiekeā€ theaterregisseur te werken. Nu ja, zo klassiek is Arne Sierens nu ook niet, eerder een genre apart, iemand die in zijn voorstellingen ook de woede, het tragische en het menselijke voorop stelt. De twee hebben elkaar gevonden.

Sierens heeft Mahieu gecoacht, de twijfels in hem geremd, het podiumbeest in hem aangewakkerd. De ruis weg, voluit richting publiek. Ik zat trouwens toevallig naast de man tijdens de premiĆØre en was aangedaan door zijn energie, hij kruipt mee in de komiek, denkt mee, beweegt mee, leeft mee, je voelt een vader naar zijn kind kijken.

Geslaagde samenwerking? Zeker, wat ook Mahieu zelf bevestigt. En in ruil speelt Mahieu trouwens een dezer mee in een productie van Sierensā€™ Compagnie Cecilia.

Mijn filter uit? Welā€¦ absoluut het bekijken waard voor wie houdt van eerlijke comedy, open theater, direct contact met de komiek, geen afstand, een warme sfeer met snedige uithalen. Steven Mahieu heeft de plek gevonden waar hij moest en zou staan.

Meest gelezen