"Messcherp, met vuur en overgave"

Steven Mahieu moet het niet hebben van franjes, krulletjes en theatertruukjes. Zijn scenografie is simpel, maar verzorgd. Enkele spots achter én voor hem, een glasraam met zijn beeltenis op met -voor wie goed heeft opgelet- bovenaan een rozet met daarin zijn thema’s. Voor mocht je de draad kwijt zijn. Al is daar eigenlijk geen tijd voor.

Hij opent rustig, met verhalen over hoe zijn leven is veranderd in enkele jaren tijd. Getrouwd, verbouwd, vader geworden en alles vandien. Zijn dochter kan iets minder knippen dan andere kinderen, een gebrek. Want kunnen knippen, is een verworvenheid bij kleuters. Het zet de toon. Iemand die kijkt naar het leven van alledag en zich vragen stelt over dingen waarover we ons onnodig druk maken. En dan is het laveren, van het holle begrip “quality time” naar de tragiek van botsauto’s en het drama van de pillen die de maatschappij lam leggen. Antidepressiva zijn gemeengoed en maken de mens rustig. Opium voor het volk, zoiets.

In Mahieu zit niet de grote cabaretier, niet de wonderlijke acteur. Wel de nog altijd pure standupper die met de micro in de hand orakelt en oreert tegen zijn publiek. Hij brengt het overtuigend en met vuur, een ingreep ook van regisseur Han Coucke die tegenwoordig met “le tout comedy” werkt. Mahieu is begiftigd met een geweldige motoriek, met dat lang, smal lijf van hem, een mimiek om jaloers op te zijn en een sympathieke kop. Hij heeft présence en overtuiging. Een persoonlijkheid, die trouwens zijn roots in de pure stand-up comedy niet kan loochenen. Hij speelt scherp en snel in op het publiek, restanten van iemand die veel als MC de avonden aaneen praatte. Laat ons zeggen dat hij het podium beheerst.

Enkele stukken uit de show zijn gillers: nachtbussen richting skigebieden, de schets van zijn grootouders, honden en onze gedragingen op Facebook. Hoe “vind ik leuk” een gemakkelijke manier is geworden om je te uiten, als je maar niet openlijk moet communiceren. Bij momenten fileert hij de dagelijkse werkelijkheid secuur en legt hij de vinger op de wonde, fijntjes.

Heel mooi is het stuk waarin Mahieu niét op de lach speelt. Maar vertelt over de wereld die hij als gewezen sociaal werker zo goed kent. Over hoe nestkastjes een bezigheidstherapie vormden, maar ook een metafoor over de aanpak van het leven. Over halfgekken, mensen met verslavingen en doelloze jongeren. Hij krijgt zijn zaal stil omdat zijn beschouwingen raak en echt zijn. Comedy is meer dan grapjes maken, het gaat ook over écht zijn. En dat kan hij. Al laat hij niet na om ervoor te zorgen dat de zaal af en toe bulderlacht. Mijns inziens nog altijd definitie nummer 1 van wat comedy moet zijn.

Mahieu doet dat waar velen ooit mee zijn begonnen: pure stand-up. Het theatrale laat hij achterwege, hij glipt op het podium, ratelt door zijn microfoon en bedwelmt zijn publiek. Met succes, met gelach, met applaus. Als hij nu nog dat tikkeltje meer kan vinden, die hoek apart, die kronkel ernaast, dan wordt hij een absolute vaste waarde. Nu noem ik Steven Mahieu een aanrader, een publieksspeler met progressiemarge. Maar ook nog iemand die hier en daar wat moet bijkruiden. Maar velen hebben nooit het kruidendoosje gevonden. Hij weet het tenminste al staan en weet hoe je het deksel opent.

Maniakale Mahieu? Blijkbaar wel. Of zoals Mahieu me na de voorstelling zei: "Ik heb een lezing gehouden, maar ’t heeft precies wat lang geduurd." Lachend zul je buiten komen. Had ik al gezegd dat dat de wellicht enige definitie van comedy is?