"Saaie tips voor een spannend leven"

Het begon met een in mijn ogen piepjonge collega. Hij moet officieel meerderjarig zijn, maar ik geef hem 16 jaar. Op zijn eerste werkdag werd ie aan iedereen voorgesteld. Hij kende mij niet, maar mijn naam deed duidelijk een belletje rinkelen.

Hij herhaalde de klanken dromerig, als ware het een exotische reisbestemming. Die naam had hij al zijn hele leven op de radio gehoord. Ik was met verstomming geslagen. Deze collega was geboren toen ik al met een bandrecorder rondliep! En toch lijkt het ook vandaag nog alsof ik er telkens voor het eerst op uit trek. Hoe kan dit?

Kort daarna kreeg ik een mail van een jonge wetenschapper. Hij wou me interviewen over mijn gebruik van sociale media. Toen ik instemde, was hij in de wolken. Dat hij iemand met zoveel ervaring mocht interviewen! Mijn humeur werd er niet beter op. De definitieve bevestiging kwam met een vreemd verzoek van alweer een andere jonge jongen. Hij wou stage bij me lopen.

Nederland kent een levendig stagecircuit. Ook volwassenen lopen hier soms stage in de hoop hun carrière een nieuwe wending te geven.

Onwillekeurig dacht ik aan een vroegere vriend die zijn liefjes jarenlang uit zijn studentes-stagiaires plukte. Het was een onophoudelijke stroom van kandidates die zich op de stoep aanbood: gewillig, jong, geïnteresseerd in hetzelfde vakgebied en vol bewondering voor zijn autoriteit. Pas toen hij zich realiseerde dat hij hun vader kon zijn, zocht hij zijn heil op het internet.

Beduusd keek ik in het rond. Hoe vaak had ik hier geen paar extra handen gemist? Die ramen konden wel een poetsbeurt gebruiken. Hoe handig zou het niet zijn als iemand mijn laptop en paraplu droeg tijdens interviews in openlucht? Hoe vaak had ik na een lange werkdag de voetjes niet onder tafel willen schuiven? Maar deze jongen wou natuurlijk geen hulpje zijn, hij hoopte op een spannend leven.

Helaas kan ik hier op eigen houtje moeilijk stages organiseren. Mijn werk is ook zo constant en diffuus dat stagiairs bij mij zouden moeten intrekken. Maar zoveel lef verdiende wel respons, dus besloot ik hem ergens uit te nodigen voor een koffie. Die afspraak moest zoals altijd een paar keer verdaagd worden door nieuws, maar hij leek hierdoor alleen maar enthousiaster te worden.

Uiteindelijk was het zover. Hij zag er precies uit zoals ik me had voorgesteld: groot, ongeduldig, met woeste krullen. Het hoge woord kwam er al snel uit. Hij moest en zou journalist worden, in een ander vak zou hij nooit ofte nimmer gelukkig worden. De opvoeder in mij keek hem minzaam aan. Hij geloofde vast ook nog in De Ware. Ik kreeg haast heimwee naar die alles-of-niets leeftijd.

Tussen neus en lippen polste ik naar zijn kennis van de actualiteit. Dat viel lelijk tegen: zoals bij veel would be-journalisten was zijn leven veel te druk om ook nog het nieuws te volgen. Toch gaf ik hem de bekende tips: zorg voor een goeie algemene achtergrond, ontwikkel je taal, wees nieuwsgierig en wees vooral niet bang om hard te werken. Saaie tips voor een spannend leven.

Even twijfelde ik. Moest ik hem ook waarschuwen voor de mogelijke minpunten? Had hij zin in nacht- en weekendwerk? Wou hij ’s nachts uitrukken naar een brandende giffabriek? Was hij bereid geliefden soms verweesd achter te laten? Dit alles vertelde ik hem niet.

Ikzelf zou hier 25 jaar geleden ook geen graten in gezien hebben, integendeel. Daar ging mijn telefoon: alweer een dreigende ramp aan de andere kant van het land. Ik rekende snel af en liet de mogelijke opvolger zitten. Benieuwd wanneer ik hem zie opduiken in de media.