Wat begon als een grap lijkt nu sterk op een nachtmerrie
Na 20 jaar in de VS keren mijn Schotse echtgenoot en ik nog altijd graag terug naar onze familie en vrienden in Brugge. Deze zomer ging ik op consultatie bij mijn Belgische tandarts.
De Republikeinse Conventie was in volle gang en hij vroeg me of er eigenlijk nog normale mensen waren in de VS? De vraag deed me lachen, maar dan ook weer niet. Gelukkig kon ik hem verzekeren dat ik eigenlijk alleen maar normale Amerikanen ken. Anders kon ik er toch geen 20 jaar blijven wonen?
Trumps bizarre woordgebruik valt bij leerkrachten niet in goede aarde
Deze verkiezingen brengen bij zoveel mensen totaal andere gevoelens naar boven dan voordien. Het euforische gevoel van hoop en verandering van 2008 en ook nog wel van 2012 heeft plaats geruimd voor ongeduld, onbegrip, wanhoop en grote zorgen over hoe het nu voort moet met de VS.
In mijn vriendenkring en bij mijn collega’s op school ken ik geen enkele Trump-stemmer. De collega’s of vrienden die bij vorige verkiezingen Republikeins stemden, staan voor een dilemma. Ze kunnen zichzelf er niet toe brengen om voor Trump te stemmen maar het alternatief aan de andere kant, Hillary Clinton, willen ze zeker ook niet steunen.
Ze kunnen Donald Trump niet aanvaarden als een valabele kandidaat: hij draaft maar door over het bouwen van een muur, over geen moslims binnen te laten in het land en dan twittert hij een hele nacht door over Miss Universe ’96. Wat heeft dit nu nog met politiek te maken?
En dan hebben we het nog niet gehad over zijn erbarmelijke gebruik van de Engelse taal. "Bigly, is that a real word?", vroegen enkele van mijn 14-jarige leerlingen na het eerste debat. Bij leerkrachten valt dit constant bizarre woordgebruik niet in goede aarde!
Maar voor wie kunnen ze dan stemmen? Het is een vraag waarop de meesten geen antwoord vinden. Ze hopen vooral dat het snel voorbij zal zijn. Hun politiek engagement ligt ver onder het vriespunt. Wat begon als een grap, hoeveel moppen hoorden we niet over The Donald, lijkt nu sterk op een nachtmerrie.
Intelligente vrouw die president wordt, dat doet toch iets
Bij mijn Democratische vrienden is er wat meer enthousiasme: een intelligente vrouw die mogelijk president wordt, doet toch iets. Zij winden zich vooral op over het feit dat iemand met ook maar enkele grijze hersencellen voor Trump wil/zou stemmen. Volgens hen zal de hele wereld luidop lachen met Trump aan het roer, of erger nog met zijn vinger aan de rode knop in het Witte Huis.
Voor mezelf lijkt het alsof ik naar een reality tv-reeks aan het kijken ben. Alleen is het geen reality tv, maar de alledaagse werkelijkheid. Toch heb ik er vertrouwen in dat het gezonde verstand de bovenhand zal halen en Trump in zijn gouden toren op Fifth Avenue zal blijven wonen.