Iedereen leeft in zijn eigen wereldje

We rijden van Atlanta International Airport naar m’n vriendin haar ouderlijke huis. Ik kijk nieuwsgierig naar het landschap van Georgia. Het is de eerste keer dat ik de staat bezoek. De naaldbomen doen me denken aan de Kempen waar ik zelf opgroeide. Voort is er weinig gelijkenis. Grote pickuptrucks op de baan, het ene ketenrestaurant na het andere. Kortom het stereotype landelijke Amerika.

"I’ll kill you!". Jade’s moeder is niet opgezet met het voornemen van Jade om voor Trump te stemmen. Ik weet goed genoeg dat ze dat nooit zou doen, maar haar moeder heeft een paar seconden nodig om mee te zijn met het sarcasme. Twee giechellachjes later is het allemaal weer beter en gaat het gesprek opnieuw over wat we op kerstavond gaan eten. De gemoederen kunnen hoog oplaaien als het over de verkiezingen gaat, maar achteraf is het toch altijd weer "business as usual".

Op dat moment was het verkiezingscircus al een dik half jaar bezig. En de start van de eerste voorverkiezingen was nog 2 maanden ver. Het zou nog een half jaar duren voor de nominaties van de twee dominante partijen vastgelegd zou worden op de conventies en een jaar voor de nieuwe president de eed zal afleggen.

De aanloop naar de verkiezingen duurt in de VS enorm lang. Veel mensen vinden het maar niets. Al bij de vorige kerstdagen was het voor sommige mensen al te veel. Mij boeit het enorm, maar ook ik begon toen al tekenen van verkiezingsmoeheid te vertonen. Wanneer CNN het heeft over Trumps laatste uitspraak dan kunnen de tv-schermen in de cafetaria op het werk steevast rekenen op rollende ogen. Clinton kan evenmin op veel sympathie rekenen met het zoveelste schandaal.

De hele campagne heeft een wrange smaak nagelaten bij het publiek. Als er één bepalende factor is voor het stemgedrag dit jaar dan is het wel welke van de kandidaten ze het meeste haten. Anderhalf jaar schelden, pareren, ontwijken en tegenaanvallen heeft een publiek - dat het wel wat meer over inhoud wou hebben - in de kou laten staan.

De bedrijfssite waar ik werk in New Jersey heeft een erg diverse samenstelling. Vooral de productieafdeling bestaat grotendeels uit mensen die Engels niet als eerste taal hebben. Zij twijfelen enigszins of Hilary Clinton wel een goede president zal zijn, maar zij zijn wel overtuigd dat Trump dat niet zou zijn. Ze kijken ongerust toe.

In de landelijke staten ligt Donald Trump ver voor, maar in de twee kuststreken doet Clinton het goed. Voor velen in New Jersey is het een uitgemaakte zaak, maar de nationale peilingen fluctueren sterk. Net voor de Democratische Conventie en vlak voor het eerste debat maakten beide kandidaten bijna evenveel kans op het presidentschap. Op andere momenten sloeg de schaal ver door richting Hilary Clinton.

Ik slaag er niet in mensen te vinden in mijn omgeving die zich achter Trump scharen. Zelfs de vrienden en kennissen die gewoonlijk Republikeins gezind zijn, kunnen zich niet in Donalds ideeën vinden. Dat heeft te maken met hoe geografisch verspreid de attitudes van het electoraat zijn. En in de buurt van een metropool als New York zijn de meeste Republikeins leunende kiezers fiscaal conservatief, maar sociaal progressief. En vooral dat laatste is precies waar Donald Trump niet voor staat.

Trump zet in op de sociaal conservatieve kiezers, en die vind je veel meer in de landelijke streken van de Verenigde Staten. Op tv of op de radio hoor je wel Trump-supporters, maar als je hun gedachtegang probeert te volgen, wordt het voor mij snel lastig.

Volgens de harde kern is Hillary een beroepscrimineel, duwen de Mexicanen de lonen omlaag, is Obama een moslim die in Kenia geboren is, is klimaatverandering een leugen van de Chinezen om de Amerikaanse industrie te ondermijnen, en zijn de overheidsstatistieken leugens om een progressieve agenda te propageren.

De twee extremen van het land liggen ideologisch zo ver uit elkaar dat ze niet meer met elkaar spreken. Daardoor is de maatschappij erg electoraal verzuild en mensen trekken op met anderen die gelijkaardig denken. De mensen leven in hun eigen sociale cirkel, waar ze dezelfde meningen hebben. Ze delen en vinden elkaars sociale media artikels leuk en dezelfde meningen echoën online rond.

Mijn sociale media heeft niets dan lof voor Hillary en enkel misprijzen voor Donald. Zelfs de traditionele media zijn verdeeld in vele zenders en kranten die hun eigen vooroordelen hebben. Dat gaat verder dan een al dan niet subtiele ondertoon in de verslaggeving. Begin oktober hebben 20 van de 100 grootste kranten een formele favoriet die ze officieel steunen. Op die manier wordt het steeds moeilijker om objectieve duiding te krijgen over de politieke gebeurtenissen.

Op dit moment slaan we de laatste rechte lijn in voor de verkiezingen. Ongetwijfeld komen er nog wat schandalen uit de kast gerold die nauwgezet bewaard gebleven zijn om op de valreep nog mensen te overtuigen. Voor velen zal het een opluchting zijn als de verkiezingen voorbij zijn. De hele aanloop naar de verkiezingsdag zelf domineert al meer dan een jaar het medialandschap en mensen kijken nu toch uit naar het moment dat we het weer over iets anders kunnen hebben.