De "mythe Macron" - Steven Decraene

Met het officiële bezoek van de Amerikaanse president Donald Trump aan Parijs zijn alle ogen opnieuw op Frankrijk én president Emmanuel Macron gericht. Sinds hij op 14 mei als "chef d’état" aangesteld werd, slaagde Macron erin om de beeldvorming rond zijn presidentschap zorgvuldig te boetseren. De camera staat nooit zomaar toevallig op de juiste plaats en over elke foto-opportuniteit is goed nagedacht. Allemaal met één bedoeling: de mythe Macron te laten groeien.
AFP or licensors

Emmanuel Macron maakte als Franse president al meteen indruk op zijn eerste grote internationale afspraak: de NAVO-top in Brussel. De manier waarop hij de stevige handdruk van Donald Trump eerst pareerde en daarna domineerde, zette de toon.

Enkele uren erna, bij de officiële opening van het NAVO-gebouw, bepaalde de jonge Macron letterlijk het tempo door te laat aan te komen en eerst de indruk te wekken naar Trump te wandelen. Op het laatste moment zwenkte hij naar de Duitse bondskanselier Angela Merkel en liet hij zijn Amerikaanse collega even "hangen" met zijn uitgestoken hand.

Parijs organiseert binnenkort de Olympische Spelen, ofwel in 2024 of in 2028. Daar moet het Internationaal Olympisch Comité nog over beslissen, maar vaststaat dat Frankrijk binnen de tien jaar het grootste sportevenement ter wereld mag organiseren.

Macron heeft zich vanaf het begin van zijn mandaat heel hard ingezet om die Spelen binnen te halen en toonde dat waar hij maar kon. De beelden waar Macron in een rolstoel ging zitten om enkele tennisballen te slaan, gingen de wereld rond. Ook zijn bokscapaciteiten bleven niet onopgemerkt.

Eind juni kreeg Frankrijk eindelijk de officiële foto, zeg maar het staatsportret, van zijn nieuwe president te zien. Wat eerst leek op een geïmproviseerde setting met twee gsm’s, een paar boeken en een horloge op de achtergrond, bleek achteraf nauwkeurig voorbereid te zijn. Op een filmpje dat zijn woordvoerster achteraf via Twitter verspreidde, zie je hoe Macron minutieus het decor in scène zet.

Het is dus allemaal geen toeval, die beeldvorming rond de Franse leider. En eigenlijk was dat ook te verwachten want wie herinnert er zich niet de intrede van "koning" Emmanuel I aan het Louvre op 7 mei. Op de tonen van de Europese hymne schreed de net verkozen president toen naar zijn supporters. Een beeld dat meteen het imago van een kordate leider met een missie wou onderstrepen.

Macron kent duidelijk de impact die historische plaatsen op zijn boodschap kunnen hebben. Voor zijn "state of the union" sprak Macron alle parlementsleden toe in Versailles. Zo’n congres samenroepen deden zijn voorgangers ook al, maar Macron wist nog net iets beter dan Hollande of Sarkozy de grandeur van het paleis te gebruiken voor zijn politieke boodschap.

Soms heeft Macron ook iets weg van Winston Churchill, de legendarische Britse premier die zijn land door de Tweede Wereldoorlog loodste. Die vergelijking slaat niet op de verwezenlijkingen, want daarvoor zijn het tijdsgewricht en de uitdagingen te uiteenlopend.

Maar net als Churchill houdt Macron van wat actie tussendoor, omdat hij weet dat die momenten de beste plaatjes opleveren. Wat anders te denken van zijn recente bezoek aan de kernonderzeeër "Le Terrible" waarbij de president zich via een lier aan een helikopter naar beneden liet zakken om aan boord te gaan van de duikboot.

Al deze fragmenten bewijzen dat Macron als geen ander de kracht van politieke beeldvorming kent en wil gebruiken. Zijn uitdagingen om de arbeidsmarkt te hervormen, de terreurdreiging het hoofd te bieden en Frankrijk opnieuw te laten aansluiten als leidende natie binnen Europa worden er niet minder om. En zolang er nog niks effectief veranderd is in Frankrijk, kunnen beelden van een dynamische en actieve president altijd helpen om wel die indruk te wekken.

Meest gelezen