Bommen op Aleppo, vluchtelingen naar de EU?

Enkele dagen geleden weerklonken klaroenen en bazuinen toen de Verenigde Naties het begin van de vredesgesprekken tussen het regime van Assad en een deel van de oppositie in Genève konden aankondigen. Een dag later werden die gesprekken echter opgeschort omdat het regeringsleger tegelijk een zwaar offensief tegen de grootstad Aleppo had ingezet.

Met steun van Russische luchtbombardementen -al dan niet op burgerdoelen- heeft het Syrische regeringsleger met grondsteun van Iraniërs en de Libanese sjiitische militie Hezbollah een eindoffensief ingezet tegen Aleppo, de grootste stad in Syrië na Damascus.

Dat heeft tienduizenden en mogelijk meer dan honderdduizend burgers op de vlucht gejaagd, zowel voor de bommen als voor de vrijwel zekere wraak van het Syrische regime en zijn gevreesde geheime diensten.

Tienduizenden troepen nu al samen in de vrieskou aan de grens met Turkije dat vooralsnog weigert om hen binnen te laten. Mogelijk zijn er nog meer dan honderdduizend mensen op komst, want Aleppo en de omgeving zijn erg dicht bevolkt. 

De Europese Unie vraagt het nukkige Turkije - waar nu al twee miljoen Syriërs wonen- om die mensen binnen te laten. U beseft waar het dan naartoe gaat: Turkije speelt het hard en zal de EU zwaar onder druk zetten om de portefeuille open te trekken en desnoods opnieuw een vloot van gammele bootjes Syriërs richting Griekenland, de Balkan en de rest van Europa te zien vertrekken. En dan zitten we midden in de winter weer met een nieuwe massale vluchtelingenstroom, die de politieke polarisering en hetze in de EU nog zal aanwakkeren.

En laat dat nu toevallig ook één van de twee grote doelstellingen van de Russische schaakmeester-president Vladimir Poetin zijn. Een regen van bommen jaagt mensen naar Turkije -met wie Poetin overhoop ligt- en daarna naar Europa dat zich nu al geen raad weet met de vluchtelingen.

Poetin kan zo zowel Turkije als de EU indirect politiek zwaar onder druk zetten om concessies af te dwingen. Dat zou een verlichting van de economische sancties kunnen zijn, die intussen de zieltogende Russische economie toch wel erg pijn doen. Meer nog: Poetin wil meer inschikkelijkheid omdat hij merkt dat Oekraïne -het land dat volgens hem niet bestaat- zowel economisch als intern politiek onder zware druk staat en dreigt te imploderen.

Het is voor Poetin dan nadien gemakkelijker om -via zijn bevriende rebellenbendes in Oost-Oekraïne- verder delen van dat land op te slokken en op lange termijn bij Rusland te voegen.

Tegelijk wil Rusland dat het belaagde Assad-regime in Syrië strategisch en psychologisch terrein kan terugwinnen nog voor de echte vredesgesprekken van start gaan. Het is de bedoeling de speelkaarten van Assad te versterken en de herovering van een miljoenenstad zoals Aleppo zou daar fors toe bijdragen.

Kern van dat alles is na een eventuele overgang in Syrië dat land min of meer te behouden als bondgenoot van Rusland en steunpunt aan de Middellandse Zee. Desnoods kan Assad zelf als pasmunt opgeofferd worden -tenslotte is hij een pion zoals alle andere Syriërs- om van het Westen andere toegevingen te krijgen.

Dat op die manier levens van Syrische mannen, vrouwen en kinderen verwoest worden, is uiteraard voor de machiavellistische strateeg in het Kremlin van geen enkel belang.