Britse Conservatieven maken vakbonden een kopje kleiner

Om vandaag in Groot-Brittannië een staking te organiseren volstaat het dat de meerderheid van de stemmende vakbondsleden ja stemt. Maar volgens de nieuwe plannen zal een stemming enkel geldig zijn als de helft van het voltallige personeel eraan deelneemt. In openbare sectoren als de gezondheidszorg, het onderwijs, de brandweer, het openbaar vervoer en de grenscontrole wordt zelfs een dubbele drempel ingevoerd. Als er in een school 100 leerkrachten werken, dan kan de staking enkel doorgaan als er 50 onder hen meestemmen en 40 daarvan de staking goedkeuren.

Volgens de nieuwe voorstellen moeten de vakbonden de bedrijfsleiding ook 14 dagen van te voren van de staking op de hoogte brengen zodat die tijdelijk personeel kan inhuren om de staking te verbreken.

De regering noemt de voorstellen rechtvaardig en zegt dat ze enkel wil voorkomen dat enkele vakbondslui een groot deel van de bevolking gijzelen met hun acties. Ze verwijst naar de recente stakingen bij het openbaar vervoer in Londen waarbij duizenden pendelaars aan hun lot werden overgelaten.

Maar de vakbonden reageren woedend op wat ze de "grootste aanval op hun bestaan in 30 jaar tijd" noemen. Er zijn inderdaad duidelijke parallellen tussen de huidige voorstellen van staatssecretaris voor Ondernemen Sajid Javid en die van zijn partijgenoot Norman Tebbit in 1985 onder Margaret Thatcher.

Een vakbondsleider ging nog een stap verder en zei dat de hervorming "smaakte naar Duitsland in de jaren 30". Een andere verweet de regering dat ze elke vakbondsactie in de kiem wil smoren en de vakbonden buiten de wet wil stellen. En volgens de Britse socialisten ontzegt de regering hiermee de werkende mensen elke vorm van inspraak in hun loon- en arbeidsvoorwaarden.

Nieuw zijn de plannen alleszins niet. Premier David Cameron wou ze in de vorige legislatuur al doorvoeren maar werd toen teruggefloten door zijn vicepremier, de LiberaalDemocraat Nick Clegg.

Dat Cameron er zo verbeten aan vasthoudt, heeft volgens critici alles te maken met zijn dubbele, ideologische agenda. De macht van de vakbonden is in het verleden namelijk al sterk ingeperkt.

Dat nu ook de financiering van de vakbonden herzien zou worden, speelt immers vooral in het nadeel van de Labourpartij, die haalt nu behoorlijk wat inkomsten uit vakbondsdonaties. Elk vakbondslid betaalt immers automatisch een politieke bijdrage, tenzij hij dat expliciet weigert. In de toekomst echter zou het omgekeerde gelden: vakbondsleden zouden specifiek moeten aangeven dat ze een politieke bijdrage willen betalen en die toestemming ook vijfjaarlijks moeten hernieuwen. Een omkering van het systeem zou de Labourpartij dus financieel kunnen treffen.