Caracas-Malinas
It's oh so quiet
Wat vooral opvalt is de rust, "la tranquilidad". Ook al is het hier braderie dit weekend…Geen loeiende SUV’s, nijdig toeterende taxi’s, schreeuwende verkopers (zelfs op de braderie gaat het er vrij mak aan toe…). En geen alles doordringende benzinegeur! I miss you allready…Enfin, het contrast met een dikke 3 weken Venezuela is groot.
Toch is het die ‘rust’ waar zowat alle Venezolanen naar op zoek zijn. Als Europeaan kan je je niet voorstellen wat het moet zijn om constant op je hoede te zijn, alles en iedereen te wantrouwen…en de overheid nog het meest van allemaal. Ga ik vandaag aan pampers geraken of wordt het wc-papier? Of geen van beiden…Het zijn vragen die wij ons gelukkig nooit moeten stellen. Hier om de hoek ligt een supermarkt, ik haal sowieso nooit iets in huis. En in de rij sta ik alleen maar als ik om de zoveel jaar hier in het schooltje wat verderop moet gaan stemmen. Een decadente luxe blijkbaar…
Un cambio total?
Is dit land nu compleet veranderd op 20 jaar? Eigenlijk niet, nee…De aanblik van steden als Valencia en Caracas is nog altijd dezelfde. En er zijn zeker ook verbeteringen zichtbaar in het straatbeeld…De Chinese bussen waar ik het al eerder over had, een Oostenrijkse kabellift die de bewoners van de sloppen op de heuvels met het stadscentrum verbindt, het "barrio tricolor"-project, waarbij bescheiden woningen een vrolijk kleurtje krijgen opgeschilderd…Niet elke erfenis uit de Chávez-periode is per definitie slecht, verre van…En ja, de stranden blijven nog altijd even paradijselijk.
Maar de Venezolanen, die zijn wel veranderd. Ze blijven roddelen, lachen, schelden, benzine verslinden, aan hun lichaam prutsen, hun informele zelf zijn, quoi! Maar de angst die hun dagelijkse leven is gaan beheersen, overheerst eigenlijk alles. Wanneer je je nergens meer veilig voelt, ook binnen de muren van je eigen huis niet, dan houdt het op. En wil je weg naar…maakt niet uit waar, weg, zo ver mogelijk! Tomorrowland misschien?
Cold turkey
Het was een bijzondere ervaring, om zoveel jaar na datum, nog eens in het land te mogen rond hossen, dat je als 17-/18-jarige al eens eerder had meegemaakt. Het wordt afkicken van de alomtegenwoordige spontaniteit, de absurde pakken geld, de vaak terechte paranoia, de "vocoders" in elke lokale hit, de schaamteloze lichaamscultuur, het heerlijk verfrissende gebrek aan politieke correctheid, de glazen vol ijs aangelengd met een beetje "Polar"-pils, heb ik de benzinegeur al vermeld…?
Gelukkig kan ik me nog een weekje langer volop in tropische nostalgie wentelen. Volgende week zaterdag trouwt mijn Venezolaanse gastzus in Barcelona, Spanje. En ik ga…zij het zonder iPhone 6. Die heeft in haar geboorteland een nieuwe eigenaar gevonden. Tja…