Weg!

De eindeloze reeks "witzen" van cameraman Werner aka "Bernardo" aka "grumpy", de honden op straat, de stijve nek van de airco… Het begint intussen allemaal behoorlijk vertrouwd aan te voelen. Het is dan ook niet altijd makkelijk om constant op je hoede te zijn. Alles went, dus ook je voortbewegen in een land dat je volgens de internationale pers toch maar beter kan mijden.

Gelukkig zijn er nog altijd de ingesproken boodschappen op whatsapp, waar heel de Venezolaanse middenklasse zich gretig van bedient, om ons af en toe wakker te schudden. Een bloemlezing, strikt genomen te kort om het over een bloemlezing te hebben, maar soit…Glenda: "Mijn neef werd vorig jaar afgeperst door een bende in Maracay…"malandros", krapuul gesteund door de overheid", Leo: "De auto van mijn nonkel Manolo is vorige maand met enkele kogels doorzeefd, hij heeft het als bij wonder overleefd"… en zo blijft dat maar binnenlopen.

Verbazen doet het dan ook niet dat veel vooral jonge Venezolanen geen toekomst meer zien in eigen land en weg willen. Of al zijn vertrokken, vooral de laatste jaren dan. De website www.mequieroir.com, vrij vertaald, ikwilhierweg.com, kreeg in de eerste 9 maanden van vorig jaar dubbel zo veel clicks als daarvoor. Need I say more…

Waar wil de Venezolaan dan zoal naar toe? Dat maakt hem eigenlijk geen donder uit, zolang het er maar relatief rustig leven is. De enigen die wel een heel duidelijk beeld hadden van waar ze naartoe willen, waren de kakelende, giechelende en ook wel vrolijk kwetterende tienermeisjes op mijn oude middelbare school. Waar we naar toe willen? Wat een vraag! "Tumorrowlén" natuurlijk, "Tomorrowland" dus…euh, "relatief" rustig? Bizar toch hoe onze druilerige driehoek van een bier en chocoladeland voor de nieuwe generatie verworden is tot het land van Tomorrowland, ‘Tomorrowlandland’ zoiets…Ik stel het maar vast.

En om hier niet als de grootste "oligarch", "escualido" of wat dan ook versleten te worden… Je ziet ook wel positieve veranderingen in het straatbeeld tov 20 jaar geleden, eerlijk is eerlijk. In steden over heel het land rijden tegenwoordig moderne Chinese bussen rond: rode bussen, of wat had u gedacht. Misschien net iets minder couleur locale dan de lawaaierige "Encava"-rammelkasten. Maar toch, vooruitgang. Wel afwachten of die er binnen enkele jaren niet net hetzelfde uitzien, als die aftandse vehikels die er voor de rest rondrijden…

Ook in Caracas, waar we vandaag definitief zijn beland, merk ik verschil. Bij het binnenrijden van de stad springen meteen de sociale woontorens in het oog. En dat zijn er heel erg veel. Af of in aanbouw. Ze maken deel uit van het "Vivienda Venezuela"-project dat onder Chavez zaliger werd opgestart. Bedoeling daarvan is om arme Venezolanen, uit de "barrios", de krottenwijken, een waardiger onderkomen te geven aan "un precio justo", een correcte, rechtvaardige prijs. Of dat geen getto’s worden zoals sommige Parijse banlieus, vroeg cameraman "Bernardo" zich af. Misschien, maar de intentie is er dus wel. Of "was", want met een lage olieprijs zouden veel van die gebouwen wel eens in de steigers kunnen blijven staan.