Op bedevaart naar Freek de Jonge

We moeten terug naar een zomer eind jaren 80. Ik was net afgestudeerd als lerares, maar het stempellokaal wenkte. In die tijd plaveide men de straten met ambitieuze leraressen Nederlands als ik. Maar ik had een minuscuul baantje aangeboden gekregen: ik mocht in het grote mensenblad Knack wekelijks de jongerenpagina’s helpen volpennen.

Een telg uit het beroemde journalistengeslacht Verleyen had mijn schrijverstalent ontdekt op het toilet, in een studentenblaadje waarin ik toen al de frustraties van me afschreef. Ik moest dus kopij verzamelen. Maar wat moest ik verzinnen? Er gebeurde natuurlijk niets in mijn jongemeisjesleven.

De kermis in mijn dorp bracht soelaas. Tijdens Waregem Koerse kwam de Nederlandse cabaretier Freek de Jonge optreden. Freek was toen veel te groot voor het kleine Waregem, maar hij had altijd goeie contacten gehouden met de eigenaar van een Waregems café waar Neerlands Hoop destijds z’n eerste kansen kreeg. Ik vatte het plan op om Freek de Jonge te interviewen.

Als geroutineerd journalist zou ik nu z’n manager contacteren. Die zou neen zeggen en het plan zou worden afgevoerd. Maar toen was ik gelukkig nog onervaren en overmoedig. Ik belde de organisator en die zei dat ik na de voorstelling maar naar de bar moest komen. Daar zou Freek wellicht staan en dan kon ik het proberen.

Ik meldde het goeie nieuws aan mijn chef in Brussel. Die werd op de redactievergadering flink uitgelachen: Freek gaf al jaren geen interviews, en dus al helemaal niet aan een kind uit Waregem. De avond zelf zat ik met bonzend hart in de zaal. Het was een van zijn beste voorstellingen, maar ik kon het nauwelijks opnemen: straks moest ik ‘m benaderen!

En zie, vrij snel na de voorstelling stond de cabaretier te keuvelen aan de bar. Ik liet begaan, maar mocht ook niet te lang wachten, anders was ie weg. Het gesprek met de grijze man bleef maar duren, ik stapte er dus maar met rooie wangen op af. Ik weet niet meer hoe ik het aandurfde en wat ik precies zei. Maar Freek stuurde me niet weg.

Er was even verbazing over de onderbreking, maar daarna mocht ik een paar vraagjes stellen. Ik kriebelde razendsnel enkele woorden op een papiertje en bedankte hem. Vliegensvlug liep ik naar buiten. Ik moest de onleesbare notities meteen uitschrijven, nu ik z’n antwoorden nog vers in het geheugen had. Maar de grijze man die daarnet bij Freek stond, kwam me achterna.

Ik probeerde hem af te schudden, maar hij wou weten wie ik was en wat ik deed. Ik vertelde hem dat ik een werkloze lerares was en hij raadde me aan eens langs te gaan bij Radio 2 in Kortrijk. Ze zochten daar nieuwe medewerkers. Ik volgde z’n advies op en werk nu al meer dan 25 jaar bij de radio.

Later bleek dat de onbekende grijze man een gevierd producer was van radioprogramma’s waar ik op m’n studentenkamer ademloos naar luisterde. En tijdens m’n vele passages in Nederland zou ik zowat alle voorstellingen van Freek gaan bekijken, soms privé, soms voor het werk.

Was dit toeval, was dit voorbestemd? Ik stel het graag voor alsof Freek de Jonge mij bij de radio bracht. Als hij mij die avond had weggestuurd, zoals iedere vermoeide ster had gedaan, dan stond ik nu les te geven voor een West-Vlaamse klas. Als die gevierde producer die avond geen zin had gehad om helemaal naar Waregem te rijden, zat ik nu niet in Den Haag.

Ik vertel dit verhaal wel eens aan jongeren die zich afvragen wat ze moeten doen om journalist te worden. Je moet dus geen cursussen journalistiek volgen. Je moet een goeie opleiding hebben, maar verder moet je gewoon je hart volgen.

Sabine Vandeputte is VRT-correspondent in Nederland