Uit Syrië teruggekeerde Belgische: "De vrouwen waren daar alleen maar om voort te planten"

Ondanks de verschillende bloedige aanslagen in Europa verliest IS almaar meer greep op het terrein. Die evolutie wordt ook hier van dichtbij gevolgd, onder meer door Laura Passoni, een jonge vrouw uit Charleroi, die radicaliseerde en in 2014 met haar zoontje naar Syrië vertrok. Passoni kon ontsnappen, deradicaliseerde en schreef een boek over de hel die ze doormaakte. De Nederlandse vertaling is net uit. "Terzake" had een gesprek met haar.

Laura Passoni groeide op in een katholiek gezin van Italiaanse immigranten in Charleroi. Op haar zestiende bekeerde ze zich onder invloed van een vriendin tot de islam. Ze huwde met Mohammed. Maar die relatie liep slecht af.

Haar radicalisering begon toen haar relatie op de klippen liep. "Ik kon dat niet verkroppen", vertelde Laura. "Mensen zullen zeggen dat het alleen maar een frustratie in de liefde was, maar ik kon er niet mee om. Ik werd depressief."

Op dat moment kwam ze een ronselaar tegen, die op haar gevoelens inspeelde. "Hij zei: 'Als je naar Syrië gaat,
zal je een trouwe man vinden. Hij zal voor je kind zorgen.' Hij deed me ook haten en zei dat de niet-moslims hier ons niet begrijpen.Hij probeerde me ook van mijn familie af te scheiden."

Laura was helemaal in zichzelf gekeerd. "Ik sprak niet meer met mijn ouders. Ik keek alleen nog maar door hem. Hij bepaalde alles. Alles wat hij zei, was waar. Hij kwam met bewijzen uit de Koran."

"We droegen een kalasjnikov als we naar buiten gingen"

Laura vertrok in juni 2014 naar Syrië. Samen met haar zoontje en met Osama, een man uit La Louvière die wil aansluiten bij IS. Nadat ze elkaar twee keer hadden gezien, trouwden ze.

Laura kwam terecht in Raqqa, de hoofdstad van het kalifaat en later in Al Bab. Ze woonde er 9 maanden, met haar zoontje van vier. Osama bracht de lonen rond voor IS, Laura droeg een boerka en werd deel van de terreurbeweging. "In die tijd vochten de vrouwen niet. We droegen wel een kalasjnikov als we naar buiten gingen. Dat was om bang te maken. Om te tonen dat je een kalasjnikov hebt, tegen de Syriërs."

De frustraties staken zeer snel de kop op. De propaganda van het kalifaat bleek één grote leugen te zijn. Een gezinsleven opbouwen was onmogelijk. Er waren continu bombardementen, de huizen waren bouwvallig en vies, en kinderen werden gedrild. Laura: "Er waren zoveel ontgoochelingen. Alles wat je ziet, is niet evident.Je ziet kinderen die sterven van de honger. Er zijn de bombardementen. Daar was ik heel bang van."

"De vrouwen ginder zeggen dat sterven geen probleem is. Zo gaan ze dadelijk naar het paradijs. Wat ze willen, is sterven. Het is een handigheid. Ze hoeven geen lang leven dat paradijs te verdienen, ze gaan er dadelijk heen. Dat laten ze ons geloven. Ik was bang om te sterven en ook dat mijn zoontje zou sterven."

De vrouwen waren daar alleen maar om voort te planten, om voor nageslacht te zorgen, aldus Laura. "IS wil dat er veel jongens geboren worden, zodat er later veel strijders zijn." 

Op de leeftijd van 8 jaar wordt een zoon weggenomen bij de moeder. Zonder toestemming. Ze krijgen training. Op de leeftijd van 10 of 12 jaar gaan ze al vechten. "Dat choqueert me. Ik wou dat niet voor mijn zoon. Ik wou niet dat hij terrorist zou worden, dat hij zou gaan vechten. Dat maakte me bang."

"Het oordeel is juist"

Laura en haar man Osama vluchtten. Via Turkije kwamen ze in België terecht. Osama werd opgesloten in de gevangenis, waar hij nog steeds zit. Laura kreeg drie jaar met uitstel en legde een deradicaliseringstraject af.

Momenteel geeft Laura lezingen in scholen om jongeren te waarschuwen. Haar straf aanvaardt en begrijpt ze. "Ik was lid van een terroristische organisatie. Ik heb mijn zoontje meegesleurd. Het oordeel is dus juist."
 

 

Meest gelezen