Eric Goens:“Het gebrek aan ontzag voor de politie is stuitend geworden”

In een veel gedeelde open brief op Facebook (zie onderaan) kaart een anonieme agent(e) het lot van zijn collega’s aan. "U praat tegen mij op een manier die u in elke andere situatie een bloedneus zou opleveren, maar u verwacht van mij dat ik dat zonder meer accepteer", schrijft de agent. Reportagemaker Erik Goens, las de brief en begrijpt de frustraties. "Het gebrek aan ontzag voor de politie is stuitend geworden", zegt hij in "De wereld vandaag" op Radio 1.

Begrijp je, vanuit wat jij als documentairemaker hebt gezien, wat deze anonieme agent wil zeggen?

"Ik ben het niet met alles uit de brief eens. Ik vind dat hij bij momenten nogal ‘chargeert’, maar anderzijds begrijp ik natuurlijk wel die boosheid. Ik kan alleen praten over wat ik heb gezien in Brussel West en daar is het meer dan schering en inslag. Het is gewoon dagelijkse kost geworden: het verbaal uitschelden van politieagenten. Het is vaak ook op het randje van fysiek geweld. Dat je denkt van: “Kan dit allemaal?”. Je merkt ook dat agenten daar niet altijd op kunnen of mogen reageren. Er is een soort van ‘zedenloosheid’, zonder remmingen, waarbij de politie alleen nog maar met een stuitend gebrek aan ontzag wordt behandeld.

In de Facebookpost staat: “U slaat mij. U valt mij aan, maar als ik zou terugslaan dan wordt mij machtsmisbruik verweten”. Heb je die frustratie ook gevoeld bij die agenten?

Absoluut. Ik heb zelf situaties meegemaakt waarbij ik dacht: “Goh, als ik in de schoenen van de agenten zou staan, ik zou niet rustig blijven. Omdat je merkt dat pesterijen op een zodanig niveau zitten dat je over stalen zenuwen moet beschikken om niet te reageren. Alles wordt gedaan in de hoop dat er wordt gereageerd. We hebben heel vaak gezien dat mensen agenten beginnen uitschelden met de gsm in de aanslag. Alles wordt gefilmd en van zodra je als agent één centimeter boven de lijn gaat, dan weet je dat je een halfuur later op Facebook staat. Het gaat om voortdurende provocaties."

"Wij noemen ze flikken, maar in Brussel zeggen ze ‘Les Poulets’, letterlijk de kiekens. Het is een soort traditie geworden om met eieren naar de combi te gooien. Je kan er nog om lachen, maar het is absurd. Als je ’s nachts op patrouille gaat, je keert terug en je ziet de eieren gewoon op het dak van de auto liggen. En dan mag je nog gelukkig zijn dat het maar eieren zijn. In sommige gevallen zijn het gewoon stenen. Provocatie is voortdurend aanwezig en je voelt ook aan veel agenten dat ze moe zijn, dat ze op zijn. Ik weet niet of daar echt onderzoek naar gebeurd is, maar als het gaat over burn-outs en werkverzuim kan ik me levendig voorstellen dat die emmer op een bepaald moment ook gewoon vol is."

© VRT - Dries Teuwen

Nog een fragment uit de post: “U vindt het heel normaal om mij steeds te vertellen hoe ik mijn werk zou moeten doen, terwijl u dat nooit bij een tandarts of een chirurg zou vertellen”. Maar als een politieagent ter plaatse komt, dan weet men het altijd beter”. Ook herkenbaar?

Ja, maar dat is van alle tijden, van alle beroepen. Als er een loodgieter binnenstapt, dan begin je die tegenwoordig ook uit te leggen hoe die waterleiding in elkaar steekt. Dat is niet nodig, maar de provocaties, de fysieke agressie, het gooien van stenen. Het is absurd geworden. Tijdens mijn reportagewerk heb ik een grote conclusie getrokken. Het gaat te vaak over recidivisten, over straffeloosheid van minderjarige jongeren die groeien in de hiërarchie door een flik uit te schelden. Dan stel je vast dat de magistratuur ontoereikend is en dat veel van die jongens ongestraft een politieagent uitschelden, zeker in het Brusselse. Het kost je soms een uur op een politiebureau. Ik pleit er niet voor, voor alle duidelijkheid, dat iemand die met een ei gooit zou moeten opgesloten worden. Maar je voelt wel dat die jongens een soort straffeloosheid hebben veroverd. Iets van “Ach wat, het zal wel. Als ze mij pakken en dan?”. Ik zag jongens die 5 tot 6 keer na elkaar werden opgepakt. De ene keer voor diefstal, de andere keer voor agressie. Die jongens zijn van god los.

Meest gelezen