Britt, 5 jaar na busramp Sierre: "Er is een leven voor en na het ongeval"

Vandaag precies 5 jaar geleden botste een Belgische bus op een tunnelmuur in het Zwitserse stadje Sierre. Er vielen 28 doden: de 2 chauffeurs van de bus, 4 begeleiders en 22 kinderen. 24 kinderen overleven het ongeval, maar raken zwaargewond. Eén van hen is Britt. Het reportagemagazine "Koppen" volgde haar de maanden na het ongeval tijdens haar revalidatie. Vijf jaar na het ongeval zoeken we haar opnieuw op.

Britt, nu 16 jaar oud, overleefde de ramp, maar ze raakte wel zwaargewond. "Het ongeval heeft alles veranderd", zegt ze. "Er is een leven voor en een leven na het ongeval."

Ze koesterde een droom als professioneel basketbalspeelster, maar die droom moet ze noodgedwongen opbergen. Ze geeft wel basketbaltraining aan jonge spelertjes. We zochten haar op en keken samen met haar naar een reportage die werd gemaakt 3 maanden na het ongeval.

"Mijn lichaam zal nooit meer worden zoals vroeger"

Zes dagen na het busongeval ontwaakt Britt uit een coma. Ze heeft de ramp overleefd, maar haar lichaam is zwaar gehavend. Ze heeft verschillende breuken aan de onderbenen, een gebroken hiel, elleboog en nekwervel en een gat in haar schedel.

Met volle moed begint ze aan haar lange revalidatie. "Mijn lichaam zal nooit meer worden zoals het vroeger was", weet ze nu. "Maar ik kan er nu wel mee leven."

"Mensen helpen, is een droom"

Na het ongeval brengt ze heel wat uren door bij de kinesist, maar ook op school moet ze een achterstand inhalen. Aan motivatie geen gebrek. Britt wil graag gaan studeren, ze wil een goeie job vinden, kinderen krijgen, kortom "verder gaan met het leven".

Ze wil psychologie gaan studeren. "Na het ongeval heb ik nooit psychologische hulp gewild en dat was achteraf gezien niet zo slim van mij. Ik wil gewoon mensen kunnen helpen. Mensen helpen, is een droom."

"Ik heb er lang over gehuild, maar ik kan het nu wel plaatsen"

Haar droom om professioneel basketbalspeelster te worden, zal dus niet uitkomen. "Dat is wel spijtig. Ik heb er lang over gehuild, maar nu heb ik het wel kunnen plaatsen. Ik kan zelf geen goeie basketbalspeelster meer worden, maar ik kan andere kinderen wel goeie speelsters laten worden."

"Vandaag op deze dag laat ik een traan"

Speciaal voor de herdenking van de busramp heeft Britt een gedicht geschreven:

Vandaag op deze dag laat ik een traan
Voor al die mensen die toen zijn heengegaan
Ik weet niet of jullie me daarboven kunnen horen,
maar al mijn mooie herinneringen aan jullie gaan nooit verloren

Op 13 maart ga ik nog meer aan jullie moeten denken
De hele wereld gaat jullie dan extra veel aandacht schenken

Ik weet dat jullie in mijn hart zitten
en daar zullen jullie voor altijd een plaatsje bezitten

Britt leest het gedicht ook zelf voor:

Bekijk hieronder de volledige reportage van Bart Aerts:

Meest gelezen