Online of op het werk: zo leerden zij hun lief kennen

Karel (20) kwam zijn lief "toevallig" tegen op het internet. Er kwamen geen datingsites of apps aan te pas: een eenvoudige "like" op een van zijn Instagramfoto's bracht de bal aan het rollen. "Toon (20) was toevallig op mijn profiel terechtgekomen via mijn foto met hashtag #hoekijkjijnaarthuis. Die had ik gepost naar aanleiding van de seizoensfinale van "Thuis", in 2012", vertelt hij.  "Ik stond erop met een masker en héél veel eten. Dat trok blijkbaar zijn aandacht (lacht)."

Karels nieuwsgierigheid was gewekt. "Nadat ik zijn like had opgemerkt, bezocht ik ook zijn profiel. Daar zag ik dat hij ook naar "Thuis" keek. "Yes, hij is geen "Familie"-fan", dacht ik meteen. Op dat vlak matchte het al. (lacht)"

Via de digitale weg probeerde Karel zijn interesse duidelijk te maken. "Ik heb meteen enkele van zijn foto's geliket, waarna we elkaar begonnen volgen op Instagram. Enkele dagen later besloot ik het erop te wagen: ik voegde Toon toe op Facebook. En hij accepteerde me meteen! (opgelucht) Die avond hebben we lang gepraat. Wij hebben elkaar écht leren kennen via de sociale media."

Een eerste date in levende lijve kwam er pas een maand later. "We hadden allebei examens toen, dus afspreken was niet evident. Zeker niet omdat we vrij ver uit elkaar woonden: Toon in Dilbeek en ik in Lanaken. We hoorden elkaar in die periode wel al elke dag."

De dag van de eerste date verliep bijzonder stresserend, herinnert Karel zich. "Vooral de rit van Limburg naar Brussel: twee uur in de auto met mijn zus, die mij nog meer opfokte. Maar eigenlijk klikte het meteen toen we elkaar zagen", blikt Karel terug. "De dag erna spraken we meteen weer af. Vanaf toen waren we officieel een koppel."

In juni zijn Toon en Karel drie jaar samen. Intussen studeren ze allebei in Mechelen, waar ze sinds september vorig jaar samenwonen. "Geweldig leuk is dat!", vindt Karel. "Eigenlijk zat het vanaf dag één meteen goed tussen ons."

Liefde ontstaat vaak op de werkvloer, en daar kunnen ook Koen (43) en Isabelle (39) van meespreken. "De eerste keer dat ik Isabelle zag, was ze verkleed als Zwarte Piet", lacht Koen (toen 25). "We hadden bij het Sinterklaasfeest een tekort aan pieten, dus werd de toekomstige stagiaire opgetrommeld. We hebben toen even met elkaar gepraat, maar het was geen liefde op het eerste gezicht", vertelt hij. "Ik had thuis tegen mijn moeder wel over Koen verteld", vult Isabelle aan. "Dat hij een toffe jongen was, die me was opgevallen. Maar meer ook niet."

Vier maanden later begon laatstejaarsstudente Isabelle (toen 21) effectief aan haar stage, die twee weken zou duren. "De eerste dag vertrok ik meteen voor een week op bosklassen. Koen bleef op school met de jongere klassen. Als de kinderen 's avonds in hun bed lagen, werd er onder collega's over vanalles gepraat. Het viel me op dat er nogal gestoeft werd over Koen", lacht Isabelle, die Koen eerder al was tegengekomen in het uitgaansleven. "Toen had hij een relatie. Dat bleek op school niet meer het geval te zijn. Ideaal om al eens een lijntje uit te gooien."

Tijdens de tweede week van Isabelles stage leerden de kersverse collega's elkaar beter kennen. "Wij waren de vroege vogels op school. Bij ons geldt de regel dat die collega's de afwas doen. Tijdens die momenten konden Koen en ik ongestoord babbelen. Al bleef het daar ook bij toen."

Isabelles stage liep ten einde, van Koen hoorde ze een tijdlang niets meer, tot vlak voor de zomervakantie. "Hij was toen hoofdleider op een zomerkamp en zocht dringend nog een extra monitor. Dilemma, want ik had een contract getekend voor een maand vakantiewerk in een fabriek." Het doorslaggevende duwtje in de rug kwam van Isabelles mama. "Zij moedigde me aan om bij de fabriek één week vrij te vragen, "omdat het lot jullie gunstig gezind is", zo zei ze dat toen. Bij de fabriek maakten ze er geen enkel probleem van. Dolblij was ik", vertelt ze.

Op kamp sloeg de vonk over. "De hele leidersgroep zag iets moois groeien tussen ons", aldus Koen. De eerste ontmoeting met elkaars familie liet dan ook niet lang op zich wachten. "Aan het einde van het kamp zette Koen me thuis af. We gingen die avond nog iets drinken, om het einde van het kamp te vieren. Hij maakte meteen een goede eerste indruk bij mijn ouders, omdat hij mijn valiezen binnendroeg", lacht Isabelle.

Diezelfde avond maakte ook Isabelle kennis met haar schoonouders. Vanaf toen ging het pijlsnel "Na de zomervakantie begon ik te werken. We beslisten meteen om week om week bij mij thuis en bij Koen te wonen. Na twee maanden kwam ter sprake dat we zouden trouwen. Het ging allemaal snel, maar we voelden allebei dat het goed zat, en onze ouders zagen dat ook."

Zes maanden later, in februari 1999 stapte het koppel in het huwelijksbootje. "Na ons wettelijk huwelijk kochten we een huis. We verhuisden in de paasvakantie van 1999. In december 1999 trouwden we voor de kerk", aldus Koen. "Op 1,5 jaar tijd hadden we al een hele weg afgelegd. En na 18 jaar klikt het nog altijd even goed. Intussen hebben we een leuke zoon Ieben (11) en dochter Lune (15)."

Na hun huwelijk gingen Koen en Isabelle meteen werken binnen dezelfde scholenkoepel. Twee jaar geleden werden ze na 15 jaar in het onderwijs plots rechtstreekse collega's, na een fusie van hun scholen. "Ik ben toen overgeplaatst naar Koens school. De directeur stelde -nogal impulsief en lacherig- voor dat we misschien samen voor de klas moesten gaan staan. Even impulsief hebben wij daarin toegestemd. Dát had hij niet zien aankomen", lacht Isabelle.

"Na enkele gesprekken met ons en de collega's bleek dat iedereen het zag zitten. Hij wist natuurlijk aan wie hij het voorstel deed", aldus Koen. "Wij zijn nu eenmaal een hecht koppel dat graag véél samen doet en deelt. We gingen altijd al mee naar elkaars schoolactiviteiten bijvoorbeeld."

Koen en Isabelle delen nu al voor het tweede schooljaar een klas. Een samenwerking die bijzonder goed verloopt.

"Ik werk halftijds, en geef de leervakken; Koen vult de andere halftijdse op met de iets "lossere" vakken en geeft daarnaast ook nog techniek in alle klassen. Ik ben nogal een stressy type, dus het is fijn om Koen in mijn buurt te hebben. Bovendien verstaan we elkaar zonder woorden", aldus Isabelle. "Even overwerken of tijdens een springuur taken van elkaar overnemen: dat verloopt enorm flexibel."

Zijn er dan geen nadelen? "We zijn vaak samen weg voor het werk, en dat is niet handig voor de kinderen. Al staan de grootouders altijd wel paraat, en zijn ze nu op een leeftijd (15 en 11, nvdr) gekomen waarop ze best even alleen kunnen blijven", zegt Isabelle. "Eigenlijk heeft er niemand ooit een punt gemaakt van "het koppel voor de klas", omdat we er altijd eerlijk over zijn tegenover leerlingen en hun ouders. Ze vinden het hoogstens even grappig."

Toch moest vooral Isabelle in het begin op haar woorden letten. "We noemen elkaar "schat" en "bol" en die koosnaampjes ontsnapten ons vorig jaar wel eens bij collega's of leerlingen. Maar waar het hart van vol is, loopt de mond van over."